امیرخسرو دهلوی : غزلیات
شمارهٔ ۲۴۴
خبری ده به من، ای باد که جانان چونست فخرالدین عراقی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۳۰
به دست غم گرفتارم، بیا ای یار، دستم گیر عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۷
تا کی از صومعه خمار کجاست رشیدالدین میبدی : ۲۴- سورة النّور- مدنیّة
۳ - النوبة الاولى
قوله تعالى: «قُلْ لِلْمُؤْمِنِینَ» مردان گرویدگان را گوى، «یَغُضُّوا مِنْ أَبْصارِهِمْ» تا چشمها فرو گیرند، «وَ یَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ» و فرجها نگه دارند، «ذلِکَ أَزْکى لَهُمْ» ایشان را آن بهتر و پاکتر، «إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِما یَصْنَعُونَ» (۳۰) و اللَّه آگاه است و دانا بآنچه میکنند. احمد شاملو : در آستانه
میلاد
ناگهان ادیب الممالک : مقطعات
شمارهٔ ۱۰۶
امیرزاده مهین فتح سلطنت چون شد طبیب اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۵۳
تو که ای امیر داری ز سراغ من فراغی رهی معیری : ابیات پراکنده
صبح پیری
تا بر آمد صبح پیری پایم از رفتار ماند فردوسی : پادشاهی لهراسپ
بخش ۸
چو بشنید قیصر بر آن برنهاد نهج البلاغه : حکمت ها
دل نبستن به آرزوها
<strong> وَ قَالَ عليه‌السلام </strong> أَشْرَفُ اَلْغِنَى تَرْكُ اَلْمُنَى اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
خدا آن ملتی را سروری داد
خدا آن ملتی را سروری داد نهج البلاغه : خطبه ها
شتافتن به سوى اعمال پسنديده
<strong> و من خطبة له عليه‌السلام </strong> <strong> في المبادرة إلى صالح الأعمال </strong> صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تک‌بیت شمارهٔ ۱۲۶۸
دیوانه‌ام ولیک بغیر از دو زلف یار سوزنی سمرقندی : قصاید
شمارهٔ ۱۷۴ - در مدح محمد بن یوسف
سری که خلق جهانرا ویست پشت و پناه رضاقلی خان هدایت : روضهٔ اول در نگارش احوال مشایخ و عارفین
بخش ۱۰۸ - علی قزوینی رحمة اللّه علیه
از سادات شهر مذکور و به فضایل حسنه مشهور. به خدمت اهل حال مایل و مسائل طریقت را از ایشان سائل. طالبی مطلوب و سالکی مجذوب. وفاتش در سنهٔ ۱۰۲۰. رباعی ذیل از اوست: عنصری بلخی : رباعیات
شمارهٔ ۳۱
ای شب نکنی اینهمه پرخاش که دوش فردوسی : پادشاهی گرشاسپ
بخش ۱
پسر بود زو را یکی خویش کام رفیق اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۳۳
این چین فکنده در جبین کیست جامی : دفتر دوم
بخش ۶۵ - قصه ملاقات ذوالنون مصری قدس الله تعالی سره در حرم مکه با آن کنیزک و مقالات ایشان با یکدیگر
لقمه ماهی فنا ذوالنون سعدی : باب هشتم در آداب صحبت
بخش ۵۴
اندک اندک خیلی شود و قطره قطره سیلی گردد یعنی آنان که دست قوت ندارند سنگ خورده نگه دارند تا به وقت فرصت دمار از دماغ ظالم برآرند.
شمارهٔ ۲۴۴
خبری ده به من، ای باد که جانان چونست فخرالدین عراقی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۳۰
به دست غم گرفتارم، بیا ای یار، دستم گیر عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۷
تا کی از صومعه خمار کجاست رشیدالدین میبدی : ۲۴- سورة النّور- مدنیّة
۳ - النوبة الاولى
قوله تعالى: «قُلْ لِلْمُؤْمِنِینَ» مردان گرویدگان را گوى، «یَغُضُّوا مِنْ أَبْصارِهِمْ» تا چشمها فرو گیرند، «وَ یَحْفَظُوا فُرُوجَهُمْ» و فرجها نگه دارند، «ذلِکَ أَزْکى لَهُمْ» ایشان را آن بهتر و پاکتر، «إِنَّ اللَّهَ خَبِیرٌ بِما یَصْنَعُونَ» (۳۰) و اللَّه آگاه است و دانا بآنچه میکنند. احمد شاملو : در آستانه
میلاد
ناگهان ادیب الممالک : مقطعات
شمارهٔ ۱۰۶
امیرزاده مهین فتح سلطنت چون شد طبیب اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۵۳
تو که ای امیر داری ز سراغ من فراغی رهی معیری : ابیات پراکنده
صبح پیری
تا بر آمد صبح پیری پایم از رفتار ماند فردوسی : پادشاهی لهراسپ
بخش ۸
چو بشنید قیصر بر آن برنهاد نهج البلاغه : حکمت ها
دل نبستن به آرزوها
<strong> وَ قَالَ عليه‌السلام </strong> أَشْرَفُ اَلْغِنَى تَرْكُ اَلْمُنَى اقبال لاهوری : ارمغان حجاز
خدا آن ملتی را سروری داد
خدا آن ملتی را سروری داد نهج البلاغه : خطبه ها
شتافتن به سوى اعمال پسنديده
<strong> و من خطبة له عليه‌السلام </strong> <strong> في المبادرة إلى صالح الأعمال </strong> صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تک‌بیت شمارهٔ ۱۲۶۸
دیوانه‌ام ولیک بغیر از دو زلف یار سوزنی سمرقندی : قصاید
شمارهٔ ۱۷۴ - در مدح محمد بن یوسف
سری که خلق جهانرا ویست پشت و پناه رضاقلی خان هدایت : روضهٔ اول در نگارش احوال مشایخ و عارفین
بخش ۱۰۸ - علی قزوینی رحمة اللّه علیه
از سادات شهر مذکور و به فضایل حسنه مشهور. به خدمت اهل حال مایل و مسائل طریقت را از ایشان سائل. طالبی مطلوب و سالکی مجذوب. وفاتش در سنهٔ ۱۰۲۰. رباعی ذیل از اوست: عنصری بلخی : رباعیات
شمارهٔ ۳۱
ای شب نکنی اینهمه پرخاش که دوش فردوسی : پادشاهی گرشاسپ
بخش ۱
پسر بود زو را یکی خویش کام رفیق اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۳۳
این چین فکنده در جبین کیست جامی : دفتر دوم
بخش ۶۵ - قصه ملاقات ذوالنون مصری قدس الله تعالی سره در حرم مکه با آن کنیزک و مقالات ایشان با یکدیگر
لقمه ماهی فنا ذوالنون سعدی : باب هشتم در آداب صحبت
بخش ۵۴
اندک اندک خیلی شود و قطره قطره سیلی گردد یعنی آنان که دست قوت ندارند سنگ خورده نگه دارند تا به وقت فرصت دمار از دماغ ظالم برآرند.
