بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۰۰۴
نبری گمان فسردگی به غبار بیسروپاییام مولوی : فیه ما فیه
فصل شصت و نهم - فرمود این که میگویند در نفس آدمی شریّ هست
فرمود این که میگویند در نفس آدمی شریّ هست که در حیوانات و سِباع نیست نه از آن روست که آدمی ازیشان بدترست، از آن روست که آن خوی بد و شر نفس و شومیهایی که در آدم است برحسب گوهر خفیست که دروست که این اخلاق و شومیها و شر حجاب آن گوهر شده است چندانک گوهر نفیستر و عظیمتر و شریفتر حجاب او بیشتر، پس شومی و شر و اخلاق بد سبب حجاب آن گوهر بوده است، و رفع این حجب ممکن نشود الاّ بمجاهدات بسیار، و مجاهدها بانواع است اعظم مجاهدات آمیختنست با یارانی که روی بحقّ آورد هاند و ازین عالم اعراض کردهاند هیچ مجاهدهٔ سخ تتر ازین نیست که با یاران صالح نشیند که دیدن ایشان گدازش و افنای آن نفس است و ازینست که میگویند چون مار چهل سال آدمی نبیند اژدها شود یعنی که کسی را نم یبیند که سبب گدازش شر و شومی او شود، هر جا که قفل بزرگ نهند دال بر آنست که آنجا چیزی نفیس و ثمين هست و اینک هر جا حجاب بزرگ گوهر بهتر چنانک مار بر سر گنجست تو زشتی ما را مبين نفایس گنج را ببين. خاقانی : ترکیبات
شمارهٔ ۲ - در مدح خاقان کبیر جلال الدین والدنیا شروان شاه اخستان
خوش خوش به روی ساقیان دیدند خندان صبح را امیرخسرو دهلوی : غزلیات (گزیدهٔ ناقص)
گزیدهٔ غزل ۷۳
دل رقیب نسوزد ز آه من چه کنم امیر معزی : غزلیات
شمارهٔ ۲۹
خبرت هست که در آرزوی روی توام محتشم کاشانی : قطعات
شمارهٔ ۸۹
نخل باغ دل امیر گلرخ نسرین عذار فضولی : ساقی نامه
بخش ۱۰ - نشأه جام پنجم
بیا ساقی آن آب کوثر سرشت خاقانی : قطعات
شمارهٔ ۳۳۱
رو که سوی راستی بسیج نداری فرخی سیستانی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۳۰
به مهمان هوازی شاد گردم عینالقضات همدانی : لوایح
فصل ۱۲۲
در عشق ساز وصل عین معشوقست و ساز فراق عین عاشق اگر سعادت مساعدت کند و عاشق را وصال جمال نماید وجود عاشق بکمال قریبتر بود زیرا که او را این بود و این را او درین مقام عشق حاصل عاشق معشوق بود و حاصل معشوق عاشق اگر ذوق داری جانم فدای تو باد: فَمَن مِثْلی وَرَبُّ الْعَرْش مَحْبوُبی: مشتاق اصفهانی : رباعیات
شمارهٔ ۹۸
آنم که بود محال در دیر وجود میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۲۳۸
تانیت صحبت وصالت بستم طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۶۴۳
روز جزا برآیم، ساغر به کف نهاده بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۰۰۰
رفتم ز خویش و یاد نگاهیست حالیام قاسم انوار : مقامات العارفین
بخش ۶ - قسم معاملات
پس کنم در معاملات شروع حزین لاهیجی : غزلیات ناتمام
شمارهٔ ۲۲۱
نمی دانم چه سودا در سر مخمور می گردد فرخی سیستانی : قصاید
شمارهٔ ۹۰ - در مدح خواجه ابوسهل دبیر، عبدالله بن احمد بن لکشن گوید
دوش ناگاه بهنگام سحر اهلی شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۰۱
مشنو که از تو سلسله مو در شکایتیم بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۹۹۸
یاد من کردی به سامانگشت ناز هستیام رضاقلی خان هدایت : روضهٔ اول در نگارش احوال مشایخ و عارفین
بخش ۸۳ - شرف مُنیَری قُدِّسَ سِرُّه
وهُوَ شیخ شرف الدین احمد بن شیخ بلخی منیری. مُنیر به ضم میم به نون زده و فتح یا و را، قصبهایست از مضافات بِنگاله، غرض، شیخ از معارف اهل کمال و از اعاظم عرفای با افضال بوده. مکاتیبش که به مخلصان خود نوشته معروف و مشهور است و فقیر تمام آن را دیده و بعد از مکاتیب شیخ احمد سرهندی ملقب به مجدد الف ثانی، که ازمعارف مشایخ نقشبندیه است بر سایر مکاتیب برگزیده. مطالب خوب و حقایق مرغوب در آنها مندرج است. کتابی نیز به نظر رسید شرفنامه نام در بیان لغات همانا از آن جناب است. یا مریدی به نام او نوشته است و نام آن در این مصرع موزون است: شرفنامهٔ احمد منیری.
غزل شمارهٔ ۲۰۰۴
نبری گمان فسردگی به غبار بیسروپاییام مولوی : فیه ما فیه
فصل شصت و نهم - فرمود این که میگویند در نفس آدمی شریّ هست
فرمود این که میگویند در نفس آدمی شریّ هست که در حیوانات و سِباع نیست نه از آن روست که آدمی ازیشان بدترست، از آن روست که آن خوی بد و شر نفس و شومیهایی که در آدم است برحسب گوهر خفیست که دروست که این اخلاق و شومیها و شر حجاب آن گوهر شده است چندانک گوهر نفیستر و عظیمتر و شریفتر حجاب او بیشتر، پس شومی و شر و اخلاق بد سبب حجاب آن گوهر بوده است، و رفع این حجب ممکن نشود الاّ بمجاهدات بسیار، و مجاهدها بانواع است اعظم مجاهدات آمیختنست با یارانی که روی بحقّ آورد هاند و ازین عالم اعراض کردهاند هیچ مجاهدهٔ سخ تتر ازین نیست که با یاران صالح نشیند که دیدن ایشان گدازش و افنای آن نفس است و ازینست که میگویند چون مار چهل سال آدمی نبیند اژدها شود یعنی که کسی را نم یبیند که سبب گدازش شر و شومی او شود، هر جا که قفل بزرگ نهند دال بر آنست که آنجا چیزی نفیس و ثمين هست و اینک هر جا حجاب بزرگ گوهر بهتر چنانک مار بر سر گنجست تو زشتی ما را مبين نفایس گنج را ببين. خاقانی : ترکیبات
شمارهٔ ۲ - در مدح خاقان کبیر جلال الدین والدنیا شروان شاه اخستان
خوش خوش به روی ساقیان دیدند خندان صبح را امیرخسرو دهلوی : غزلیات (گزیدهٔ ناقص)
گزیدهٔ غزل ۷۳
دل رقیب نسوزد ز آه من چه کنم امیر معزی : غزلیات
شمارهٔ ۲۹
خبرت هست که در آرزوی روی توام محتشم کاشانی : قطعات
شمارهٔ ۸۹
نخل باغ دل امیر گلرخ نسرین عذار فضولی : ساقی نامه
بخش ۱۰ - نشأه جام پنجم
بیا ساقی آن آب کوثر سرشت خاقانی : قطعات
شمارهٔ ۳۳۱
رو که سوی راستی بسیج نداری فرخی سیستانی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۳۰
به مهمان هوازی شاد گردم عینالقضات همدانی : لوایح
فصل ۱۲۲
در عشق ساز وصل عین معشوقست و ساز فراق عین عاشق اگر سعادت مساعدت کند و عاشق را وصال جمال نماید وجود عاشق بکمال قریبتر بود زیرا که او را این بود و این را او درین مقام عشق حاصل عاشق معشوق بود و حاصل معشوق عاشق اگر ذوق داری جانم فدای تو باد: فَمَن مِثْلی وَرَبُّ الْعَرْش مَحْبوُبی: مشتاق اصفهانی : رباعیات
شمارهٔ ۹۸
آنم که بود محال در دیر وجود میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۲۳۸
تانیت صحبت وصالت بستم طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۶۴۳
روز جزا برآیم، ساغر به کف نهاده بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۰۰۰
رفتم ز خویش و یاد نگاهیست حالیام قاسم انوار : مقامات العارفین
بخش ۶ - قسم معاملات
پس کنم در معاملات شروع حزین لاهیجی : غزلیات ناتمام
شمارهٔ ۲۲۱
نمی دانم چه سودا در سر مخمور می گردد فرخی سیستانی : قصاید
شمارهٔ ۹۰ - در مدح خواجه ابوسهل دبیر، عبدالله بن احمد بن لکشن گوید
دوش ناگاه بهنگام سحر اهلی شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۰۱
مشنو که از تو سلسله مو در شکایتیم بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۹۹۸
یاد من کردی به سامانگشت ناز هستیام رضاقلی خان هدایت : روضهٔ اول در نگارش احوال مشایخ و عارفین
بخش ۸۳ - شرف مُنیَری قُدِّسَ سِرُّه
وهُوَ شیخ شرف الدین احمد بن شیخ بلخی منیری. مُنیر به ضم میم به نون زده و فتح یا و را، قصبهایست از مضافات بِنگاله، غرض، شیخ از معارف اهل کمال و از اعاظم عرفای با افضال بوده. مکاتیبش که به مخلصان خود نوشته معروف و مشهور است و فقیر تمام آن را دیده و بعد از مکاتیب شیخ احمد سرهندی ملقب به مجدد الف ثانی، که ازمعارف مشایخ نقشبندیه است بر سایر مکاتیب برگزیده. مطالب خوب و حقایق مرغوب در آنها مندرج است. کتابی نیز به نظر رسید شرفنامه نام در بیان لغات همانا از آن جناب است. یا مریدی به نام او نوشته است و نام آن در این مصرع موزون است: شرفنامهٔ احمد منیری.
