عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۴۲
هر که هست اندر پی بهبود خویش
احمد شاملو : هوای تازه
ساعتِ اعدام
در قفلِ در کلیدی چرخید
نظیری نیشابوری : غزلیات
شمارهٔ ۳۵
پروانه ایم و شعله بود آشیان ما
اسیر شهرستانی : غزلیات
شمارهٔ ۵۶۷
می کنم پرواز ذوق جانفشانی را چه شد
رشیدالدین میبدی : ۱۳- سورة الرعد- مکیة
۵ - النوبة الثانیة
قوله تعالى: «یَمْحُوا اللَّهُ ما یَشاءُ وَ یُثْبِتُ» مخفف قرائت ابن کثیر است و ابو عمرو و یعقوب و عاصم و مشدّد قراءت باقى، «وَ عِنْدَهُ أُمُّ الْکِتابِ» یعنى اللّوح المحفوظ یمحو منه ما یشاء و یثبت منه ما یشاء مى‏گوید لوح محفوظ که اصل کتابها است و مایه نسختها بنزدیک اوست، محو و اثبات مى‏کند چنانک خود خواهد. قومى گفتند آیت بر عموم است و تخصیص در آن نیست، سعادت و شقاوت و اجل و رزق و حیاة و موت و غیر آن محو و اثبات بر همه مى‏رود، و دلیل برین قول عمر خطاب است رضى اللَّه عنه که گفت: الهى ان کنت کتبتنى شقیّا فامحنى و اکتبنى سعیدا فانّک قلت یمحو اللَّه ما یشاء و یثبت. و همچنین روایت کنند از عبد اللَّه مسعود که گفت: اللّهم ان کنت کتبتنى فى السّعداء فاثبتنى فیهم و ان کنت کتبتنى فى الاشقیاء فامحنى من الاشقیاء و اثبتنى فى السّعداء فانک تمحو ما یشاء و تثبت و عندک امّ الکتاب.
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۹۸
دانیکه چه میگوید این بانگ رباب
سهراب سپهری : حجم سبز
پشت دریاها
قایقی خواهم ساخت،
عطار نیشابوری : باب سی و یكم: در آنكه وصل معشوق به كس نرسد
شمارهٔ ۴۰
درداکه قرار از دل سرمستم رفت
عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۲۰
عشق جز بخشش خدایی نیست
حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۱۶۷
مرا جانانه ای نامهربان است
فیاض لاهیجی : غزلیات
شمارهٔ ۳۳۵
رسم سرایت نفس ناتوان نماند
صغیر اصفهانی : قصاید
شمارهٔ ۲۳ - در مدح مولی‌الموالی حضرت امیرالمؤمنین (ع)
ز طریق بندگی علی نه اگر بشر به خدا رسد
حزین لاهیجی : غزلیات
شمارهٔ ۶۸۷
به امّیدی که لعل جرعه نوشی می زند خونم
فردوسی : پادشاهی خسرو پرویز
بخش ۴۹
چوخراد بر زین به خسرو رسید
سیدای نسفی : غزلیات
شمارهٔ ۶۵
بود منعم عزیز کشور و آزاد خوار اینجا
ادیب الممالک : مقطعات
شمارهٔ ۹۶
خداوندا در این فیروز ایوان
قرآن کریم : با ترجمه مهدی الهی قمشه‌ای
سورة الفتح
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ
اسیر شهرستانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۴
فسونی خوانده چشمت شیشه ها را
صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۲
در نظر واکردنی گردید طی پرواز ما
شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۹۸۸
گوید سخن آن نازنین نیمی شکر نیمی نمک