واعظ قزوینی : غزلیات
شمارهٔ ۶۳۳
با لاف عقل، بازی دنیا چه خورده یی؟ ترانه های کودکانه : بخش اول
نون و پنیر و پونه
نون و پنیر و پونه رشیدالدین میبدی : ۹۹- سورة اذا زلزلت (الزلزال)- مدنیة
النوبة الثالثة
قوله تعالى: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ بسم اللَّه کلمة من تأمّلها بمعانیها و وقف على ما اودع فیها رتعت اسراره فی ریاض من الانس مونقة و ظلّت افکاره بلوائح من الیقین مشرقة. فهى على جلال الحقّ شاهدة. و على ما یحیط به الذّکر و یأتى علیه الحصر زائدة. نسیمی : رباعیات
شمارهٔ ۱۷
آیینه جم عبارت از روی من است سعیدا : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۵
در مبند بر رویم سجده گاه من این است سعدی : مراثی
در زوال خلافت بنی‌عباس
آسمان را حق بود گر خون بگرید بر زمین نسیمی : رباعیات
شمارهٔ ۷۷
ای روی تو گلبن گلستان همه صفی علیشاه : بحرالحقایق
بخش ۱۲۰ - الزمان
زمان مذکور شد در آن دایم فیاض لاهیجی : رباعیات
شمارهٔ ۷
فیاض ازل که بزم هستی آراست فیاض لاهیجی : غزلیات
شمارهٔ ۳۴
نکرد ناخن تدبیر اثر دل ما را سیدای نسفی : شهر آشوب
شمارهٔ ۲۹ - پوستین دوز
پوستین دوزم که از رخ پوستینش در بر است اهلی شیرازی : قطعات
شمارهٔ ۹۷
همه عمر از شراب و شاهد و شعر میرزا قلی میلی مشهدی : متفرقات
شمارهٔ ۳۹
پس از عمری که در بزم وصالش جای خود بینم عطار نیشابوری : باب بیست و دوم: در روی به آخرت آوردن و ترك دنیا كردن
شمارهٔ ۲۲
تا کی ز غم زیان وسودت آخر ملا احمد نراقی : باب چهارم
فصل - عدم منافات رضا با دعا
آنچه مذکور شد از شرف مرتبه رضا منافاتی به دعا ندارد، زیرا از جانب شریعت به دعا مأموریم و خداوند عالم از ما دعا خواسته است و آن را مفتاح سعادات و کلید حاجات ساخته و باران لطف و احسان از آن متواتر، و خیرات و برکات به واسطه آن متکاثر نفس انسانی از آن روشن و منور، و آئینه دل از زنگ کدورات، مطهر و گفتن اینکه دعا منافی رضاست، از جهل ربط مسببات به اسباب، و غفلت از تربیت بعضی موجودات نسبت به بعضی دیگر است و اگر آشامیدن آب به جهت رفع تشنگی، و خوردن غذا به جهت سد گرسنگی با مرتبه رضا مخالفت داشته باشد دعا هم با رضا مخالفت خواهد داشت و» همچنین امر به معروف و نهی از منکر، و کراهت معاصی و بغض اهل معصیت با مقام رضا منافات ندارد و به قدر مقدور بر طالب سعادت دوری از ارباب معصیت و فرار از شهری که در آن معصیت شایع است لازم زیرا آنچه در فضیلت رضا و شرف آن وارد شده دخل به امور تکلیفیه ندارد چنانچه سابق بر این مذکور شد حکیم علی الإطلاق به جهت مصالح خفیه که عقل ما از آن قاصر است در این امور ما را فی الجمله اختیاری داده و زمام آن را به وجهی در قبضه اختیار ما نهاده است و رضا در اموری است که از دیار الهی وارد، و به امر پادشاهی برابر بندگان نازل می گردد. وحیدالزمان قزوینی : شهرآشوب کوچک
بخش ۳۱ - صفت شمشیرگر
سیّاف که خنده اش چو قند است جویای تبریزی : رباعیات
شمارهٔ ۹۰
پیوسته به دوران تو ای چرخ کهن فیاض لاهیجی : غزلیات
شمارهٔ ۲۳
گفته‌ای بیدار باید عاشق دیدار ما ملا احمد نراقی : منتخب غزلیات و قطعات
شمارهٔ ۵
دوش می رفت به صد ناز جوانی به رهی فرخی یزدی : رباعیات
شمارهٔ ۹۷
عمری به ره جنون نشستیم و گذشت
شمارهٔ ۶۳۳
با لاف عقل، بازی دنیا چه خورده یی؟ ترانه های کودکانه : بخش اول
نون و پنیر و پونه
نون و پنیر و پونه رشیدالدین میبدی : ۹۹- سورة اذا زلزلت (الزلزال)- مدنیة
النوبة الثالثة
قوله تعالى: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ بسم اللَّه کلمة من تأمّلها بمعانیها و وقف على ما اودع فیها رتعت اسراره فی ریاض من الانس مونقة و ظلّت افکاره بلوائح من الیقین مشرقة. فهى على جلال الحقّ شاهدة. و على ما یحیط به الذّکر و یأتى علیه الحصر زائدة. نسیمی : رباعیات
شمارهٔ ۱۷
آیینه جم عبارت از روی من است سعیدا : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۵
در مبند بر رویم سجده گاه من این است سعدی : مراثی
در زوال خلافت بنی‌عباس
آسمان را حق بود گر خون بگرید بر زمین نسیمی : رباعیات
شمارهٔ ۷۷
ای روی تو گلبن گلستان همه صفی علیشاه : بحرالحقایق
بخش ۱۲۰ - الزمان
زمان مذکور شد در آن دایم فیاض لاهیجی : رباعیات
شمارهٔ ۷
فیاض ازل که بزم هستی آراست فیاض لاهیجی : غزلیات
شمارهٔ ۳۴
نکرد ناخن تدبیر اثر دل ما را سیدای نسفی : شهر آشوب
شمارهٔ ۲۹ - پوستین دوز
پوستین دوزم که از رخ پوستینش در بر است اهلی شیرازی : قطعات
شمارهٔ ۹۷
همه عمر از شراب و شاهد و شعر میرزا قلی میلی مشهدی : متفرقات
شمارهٔ ۳۹
پس از عمری که در بزم وصالش جای خود بینم عطار نیشابوری : باب بیست و دوم: در روی به آخرت آوردن و ترك دنیا كردن
شمارهٔ ۲۲
تا کی ز غم زیان وسودت آخر ملا احمد نراقی : باب چهارم
فصل - عدم منافات رضا با دعا
آنچه مذکور شد از شرف مرتبه رضا منافاتی به دعا ندارد، زیرا از جانب شریعت به دعا مأموریم و خداوند عالم از ما دعا خواسته است و آن را مفتاح سعادات و کلید حاجات ساخته و باران لطف و احسان از آن متواتر، و خیرات و برکات به واسطه آن متکاثر نفس انسانی از آن روشن و منور، و آئینه دل از زنگ کدورات، مطهر و گفتن اینکه دعا منافی رضاست، از جهل ربط مسببات به اسباب، و غفلت از تربیت بعضی موجودات نسبت به بعضی دیگر است و اگر آشامیدن آب به جهت رفع تشنگی، و خوردن غذا به جهت سد گرسنگی با مرتبه رضا مخالفت داشته باشد دعا هم با رضا مخالفت خواهد داشت و» همچنین امر به معروف و نهی از منکر، و کراهت معاصی و بغض اهل معصیت با مقام رضا منافات ندارد و به قدر مقدور بر طالب سعادت دوری از ارباب معصیت و فرار از شهری که در آن معصیت شایع است لازم زیرا آنچه در فضیلت رضا و شرف آن وارد شده دخل به امور تکلیفیه ندارد چنانچه سابق بر این مذکور شد حکیم علی الإطلاق به جهت مصالح خفیه که عقل ما از آن قاصر است در این امور ما را فی الجمله اختیاری داده و زمام آن را به وجهی در قبضه اختیار ما نهاده است و رضا در اموری است که از دیار الهی وارد، و به امر پادشاهی برابر بندگان نازل می گردد. وحیدالزمان قزوینی : شهرآشوب کوچک
بخش ۳۱ - صفت شمشیرگر
سیّاف که خنده اش چو قند است جویای تبریزی : رباعیات
شمارهٔ ۹۰
پیوسته به دوران تو ای چرخ کهن فیاض لاهیجی : غزلیات
شمارهٔ ۲۳
گفته‌ای بیدار باید عاشق دیدار ما ملا احمد نراقی : منتخب غزلیات و قطعات
شمارهٔ ۵
دوش می رفت به صد ناز جوانی به رهی فرخی یزدی : رباعیات
شمارهٔ ۹۷
عمری به ره جنون نشستیم و گذشت
