صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۸۰۱
در کدامین چمن ای سرو به بار آمده ای؟ مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۸۲۱
تو دوش چه خواب دیدهای میدانی خاقانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۲۰
غم بنیاد آب و گل چه خوری ناصرخسرو : سفرنامه
بخش ۸۵ - صفت مد و جزر بصره و جوی های آن
صفت مد و جزر بصره و جوی های آن : دریای عمان را عادت است که در شبان روزی دو باره مد برآورد چنان که مقدار ده گز آب ارتفاع گیرد و چون تمام ارتفاع گیرد به تدریج جزر کند و فرو نشستن گیرد تا ده دوازده و آن ده گز که ذکر میرود به بصره بر عمودی با دید آید که آن را قایم کرده باشند یا به دیواری و الا اگر زمین هامون بود و نه بلندی عظیم دور برود چنان است که دجله و فرات که نرم میروند چنان که بعضی مواضع محسوس نیست که به کدام طرف میروند چون دریا مد کند قرب چهل فرسنگ آب ایشان مد کند و چنان شوند که پندارند بازگشته است و به بالا بر میرود اما به مواضع دیگر از کنارهای دریا به نسبت بلندی و هامونی زمین باشد، هر کجا هامون باشد بسیار آب بگیرد و هرجا بلند باشد کم تر گیرد، و این مد و جزر گویند تعلق به قمر دارد که به هر وقت قمر بر سمت راس و رجل باشد و آن عاشر و رابع است آب در غایت مد باشد و چون قمر بر دو افق یعنی مشرق و مغرب باشد غایت جزر باشد، دیگر آن که چون قمر در اجتماع و استقبال شمس باشد آب در زیادت باشد یعنی مد در این اوقات بیش تر باشد و ارتفاع بیش گیرد و چون در تربیعات باشد آب در نقصان باشد یعنی به وقت مد علوش چندان نباشد و ارتفاع نگیرد که به وقت اجتماع و استقبال بود و جزرش از آن فروتر نشیند که به وقت اجتماع و استقبال مینشست، پس بدین دلایل گویند که تعلق این مد و جزر از قمر است و الله تعالی اعلم. مفاتیح الجنان : زیارت امام رضا (ع)
دعا بعد از زیارت امام رضا (ع)
در کتاب «تحفة الزائر» آمده است که شیخ مفید ذکر فرموده است: پس از نماز زیارت حضرت امام رضا(علیه السلام) مستحب است این دعا را بخوانند: منوچهری دامغانی : قصاید و قطعات
شمارهٔ ۶۰ - در مدح سلطان مسعود غزنوی
ای لعبت حصاری، شغلی دگر نداری سید حسن غزنوی : رباعیات
شمارهٔ ۱۰
دل گرچه ز هجرت سپر تیر بلاست نهج البلاغه : نامه ها
نامه به مأموران مالیاتی در مورد نحوه جمع آورى مالیات
و من كتاب له عليهالسلام إلى عماله على الخراج مِنْ عَبْدِ اَللَّهِ عَلِيٍّ أَمِيرِ اَلْمُؤْمِنِينَ إِلَى أَصْحَابِ اَلْخَرَاجِ أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ مَنْ لَمْ يَحْذَرْ مَا هُوَ صَائِرٌ إِلَيْهِ لَمْ يُقَدِّمْ لِنَفْسِهِ مَا يُحْرِزُهَا آشفتهٔ شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۲۲۱
ای ترک گر آزردن دلهات خیالست مولوی : دفتر سوم
بخش ۱۶۰ - خبر کردن خروس از مرگ خواجه
لیک فردا خواهد او مردن یقین صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۹۶۳
اهل معنی را تماشا مانع جمعیت است شاه نعمتالله ولی : دوبیتیها
دوبیتی شمارهٔ ۲۳
هر بلائی که باشد از محبوب اقبال لاهوری : جاویدنامه
تذکیر نبیهٔ مریخ
ای زنان ای مادران ای خواهران ابن یمین فَرومَدی : قطعات
شمارهٔ ۴٧٨
کسی که چشم کرم دارد از اکابر عصر قطران تبریزی : قصاید
شمارهٔ ۲۱ - در مدح ابونصر مملان
اگرچه جانان کسرا عزیز چون جان نیست هجویری : بابُ فی ذِکرِ أئمَّتِهم مِنَ المتأخّرین، رضوانُ اللّه علیهم اجمعین
۶- ابوالفضل محمدبن الحسن الختلی، رضی اللّه عنه
و منهم: زین اوتاد و شیخ عُبّاد، ابوالفضل محمد بن الحسن الختلی، رضی اللّه عنه خیالی بخارایی : غزلیات
شمارهٔ ۲۷۴
در عشق از آن خوشدلم از چشم ترِ خویش کمالالدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۴۶
روزی گیرم میان تو چون کمرت نجمالدین رازی : رباعیات
شمارهٔ ۸۳
ای عاشق اگر به کوی ما گام زنی بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۹۲۷
دب چه چارهکند چون فضول افتد
غزل شمارهٔ ۶۸۰۱
در کدامین چمن ای سرو به بار آمده ای؟ مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۸۲۱
تو دوش چه خواب دیدهای میدانی خاقانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۲۰
غم بنیاد آب و گل چه خوری ناصرخسرو : سفرنامه
بخش ۸۵ - صفت مد و جزر بصره و جوی های آن
صفت مد و جزر بصره و جوی های آن : دریای عمان را عادت است که در شبان روزی دو باره مد برآورد چنان که مقدار ده گز آب ارتفاع گیرد و چون تمام ارتفاع گیرد به تدریج جزر کند و فرو نشستن گیرد تا ده دوازده و آن ده گز که ذکر میرود به بصره بر عمودی با دید آید که آن را قایم کرده باشند یا به دیواری و الا اگر زمین هامون بود و نه بلندی عظیم دور برود چنان است که دجله و فرات که نرم میروند چنان که بعضی مواضع محسوس نیست که به کدام طرف میروند چون دریا مد کند قرب چهل فرسنگ آب ایشان مد کند و چنان شوند که پندارند بازگشته است و به بالا بر میرود اما به مواضع دیگر از کنارهای دریا به نسبت بلندی و هامونی زمین باشد، هر کجا هامون باشد بسیار آب بگیرد و هرجا بلند باشد کم تر گیرد، و این مد و جزر گویند تعلق به قمر دارد که به هر وقت قمر بر سمت راس و رجل باشد و آن عاشر و رابع است آب در غایت مد باشد و چون قمر بر دو افق یعنی مشرق و مغرب باشد غایت جزر باشد، دیگر آن که چون قمر در اجتماع و استقبال شمس باشد آب در زیادت باشد یعنی مد در این اوقات بیش تر باشد و ارتفاع بیش گیرد و چون در تربیعات باشد آب در نقصان باشد یعنی به وقت مد علوش چندان نباشد و ارتفاع نگیرد که به وقت اجتماع و استقبال بود و جزرش از آن فروتر نشیند که به وقت اجتماع و استقبال مینشست، پس بدین دلایل گویند که تعلق این مد و جزر از قمر است و الله تعالی اعلم. مفاتیح الجنان : زیارت امام رضا (ع)
دعا بعد از زیارت امام رضا (ع)
در کتاب «تحفة الزائر» آمده است که شیخ مفید ذکر فرموده است: پس از نماز زیارت حضرت امام رضا(علیه السلام) مستحب است این دعا را بخوانند: منوچهری دامغانی : قصاید و قطعات
شمارهٔ ۶۰ - در مدح سلطان مسعود غزنوی
ای لعبت حصاری، شغلی دگر نداری سید حسن غزنوی : رباعیات
شمارهٔ ۱۰
دل گرچه ز هجرت سپر تیر بلاست نهج البلاغه : نامه ها
نامه به مأموران مالیاتی در مورد نحوه جمع آورى مالیات
و من كتاب له عليهالسلام إلى عماله على الخراج مِنْ عَبْدِ اَللَّهِ عَلِيٍّ أَمِيرِ اَلْمُؤْمِنِينَ إِلَى أَصْحَابِ اَلْخَرَاجِ أَمَّا بَعْدُ فَإِنَّ مَنْ لَمْ يَحْذَرْ مَا هُوَ صَائِرٌ إِلَيْهِ لَمْ يُقَدِّمْ لِنَفْسِهِ مَا يُحْرِزُهَا آشفتهٔ شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۲۲۱
ای ترک گر آزردن دلهات خیالست مولوی : دفتر سوم
بخش ۱۶۰ - خبر کردن خروس از مرگ خواجه
لیک فردا خواهد او مردن یقین صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۹۶۳
اهل معنی را تماشا مانع جمعیت است شاه نعمتالله ولی : دوبیتیها
دوبیتی شمارهٔ ۲۳
هر بلائی که باشد از محبوب اقبال لاهوری : جاویدنامه
تذکیر نبیهٔ مریخ
ای زنان ای مادران ای خواهران ابن یمین فَرومَدی : قطعات
شمارهٔ ۴٧٨
کسی که چشم کرم دارد از اکابر عصر قطران تبریزی : قصاید
شمارهٔ ۲۱ - در مدح ابونصر مملان
اگرچه جانان کسرا عزیز چون جان نیست هجویری : بابُ فی ذِکرِ أئمَّتِهم مِنَ المتأخّرین، رضوانُ اللّه علیهم اجمعین
۶- ابوالفضل محمدبن الحسن الختلی، رضی اللّه عنه
و منهم: زین اوتاد و شیخ عُبّاد، ابوالفضل محمد بن الحسن الختلی، رضی اللّه عنه خیالی بخارایی : غزلیات
شمارهٔ ۲۷۴
در عشق از آن خوشدلم از چشم ترِ خویش کمالالدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۴۶
روزی گیرم میان تو چون کمرت نجمالدین رازی : رباعیات
شمارهٔ ۸۳
ای عاشق اگر به کوی ما گام زنی بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۹۲۷
دب چه چارهکند چون فضول افتد
