سیدای نسفی : مسمطات
شمارهٔ ۱۶
تا لب لعل تو را شد آشنایی با شراب صائب تبریزی : قصاید
شمارهٔ ۲۶ - در مدح شاه سلیمان و تاریخ بنای عمارت هشت بهشت
اصفهان شد غیرت افزای بهشت جاودان ابن یمین فَرومَدی : اشعار عربی
شمارهٔ ٣٢ - ترجمه
پیش ازین گر دوستی رفتی بپیش دوستی مسعود سعد سلمان : مثنویات
شمارهٔ ۱۵ - صفت عثمان خواننده
باز عثمان عندلیب آواز جمال‌الدین عبدالرزاق : غزلیات
شمارهٔ ۱۰
باز مرا عشق گریبان گرفت جمال‌الدین عبدالرزاق : غزلیات
شمارهٔ ۲۳
عشق را با دل من صد رازست محتشم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳
من از رغم غزالی شهسواری کرده‌ام پیدا سرایندهٔ فرامرزنامه : فرامرزنامه
بخش ۱۳۹ - کشتن فرامرز،اژدها را
بگفت و برانگیخت شبرنگ را سحاب اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۶۸
تو آن نئی که کسی از غمت هلاک شود ادیب الممالک : قصاید
شمارهٔ ۱۱۸ - چکامه
طهماسب خداوند راستین ملا احمد نراقی : باب چهارم
صفت بیست و یکم - قساوت و سنگدلی و علاج آن
و آن حالتی است که آدمی به سبب آن از آلامی که به دیگران می رسد و به مصایبی که به ایشان روی می دهد متأثر نمی گردد و شکی نیست که منشأ این صفت، غلبه سبعیت است و بسیاری از افعال ذمیمه، چون: ظلم و ایذاء کردن و به فریاد مظلومان نرسیدن و دستگیری فقرا و محتاجان را نکردن، از این صفت ناشی می شود و ضد این صفت، رقت قلب و رحیم دل بودن است، و بر آن آثار حسنه و صفات قدسیه مترتب می گردد و از این جهت اخبار بسیار در فضیلت آن وارد شده است و از حضرت پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم مروی است که «خدای تعالی فرمود که نیکی را از مهربانان از بندگان من بطلبید و در پناه ایشان زندگانی کنید، به درستی که من رحمت خود را در ایشان قرار داده ام» و اخبار و احادیث در مذمت قساوت قلب، و مدح رقت آن بی شمار و مستغنی از شرح و اظهار است و علاج این صفت، و ازاله قساوت، و کسب رحمت، در نهایت صعوبت است، زیرا که قساوت، صفتی است راسخه در نفس، که ترک آن به آسانی میسر نگردد و کسی که به آن مبتلا باشد باید به تدریج خود را از اعمالی که نتیجه قساوت است نگاه دارد و مواظبت بر آنچه آثار رحیم دلی و رقت قلب است نماید تا نفس مستعد آن گردد، که از مبدأ قیاض افاضه صفت رقت شده، ضد آن را که قساوت است برطرف سازد. کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۳۹
دل بجذب خواری خود جور دشمن می کشد کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۸۱
بی ستمکش صبر و آرام از ستمگر می رود کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۷
شهید آن قد رعنا وصیت کرد همدم را کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۵۶
عاقل سپر زخم زبان گوش گران یافت جمال‌الدین عبدالرزاق : غزلیات
شمارهٔ ۲۲
امروز بتم بطبع خود نیست جمال‌الدین عبدالرزاق : غزلیات
شمارهٔ ۸۶
جور و جفای تو نیک و بد بسر آید کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۳۰
برای داغ تو بر دل توان و تاب نوشتند منوچهری دامغانی : ابیات پراکنده
ابیات پراکنده
بکرده راست با مزمار شهرود کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۳۰
ایکاش صد دل باشدم ایجان و دل قربان تو
شمارهٔ ۱۶
تا لب لعل تو را شد آشنایی با شراب صائب تبریزی : قصاید
شمارهٔ ۲۶ - در مدح شاه سلیمان و تاریخ بنای عمارت هشت بهشت
اصفهان شد غیرت افزای بهشت جاودان ابن یمین فَرومَدی : اشعار عربی
شمارهٔ ٣٢ - ترجمه
پیش ازین گر دوستی رفتی بپیش دوستی مسعود سعد سلمان : مثنویات
شمارهٔ ۱۵ - صفت عثمان خواننده
باز عثمان عندلیب آواز جمال‌الدین عبدالرزاق : غزلیات
شمارهٔ ۱۰
باز مرا عشق گریبان گرفت جمال‌الدین عبدالرزاق : غزلیات
شمارهٔ ۲۳
عشق را با دل من صد رازست محتشم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳
من از رغم غزالی شهسواری کرده‌ام پیدا سرایندهٔ فرامرزنامه : فرامرزنامه
بخش ۱۳۹ - کشتن فرامرز،اژدها را
بگفت و برانگیخت شبرنگ را سحاب اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۶۸
تو آن نئی که کسی از غمت هلاک شود ادیب الممالک : قصاید
شمارهٔ ۱۱۸ - چکامه
طهماسب خداوند راستین ملا احمد نراقی : باب چهارم
صفت بیست و یکم - قساوت و سنگدلی و علاج آن
و آن حالتی است که آدمی به سبب آن از آلامی که به دیگران می رسد و به مصایبی که به ایشان روی می دهد متأثر نمی گردد و شکی نیست که منشأ این صفت، غلبه سبعیت است و بسیاری از افعال ذمیمه، چون: ظلم و ایذاء کردن و به فریاد مظلومان نرسیدن و دستگیری فقرا و محتاجان را نکردن، از این صفت ناشی می شود و ضد این صفت، رقت قلب و رحیم دل بودن است، و بر آن آثار حسنه و صفات قدسیه مترتب می گردد و از این جهت اخبار بسیار در فضیلت آن وارد شده است و از حضرت پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم مروی است که «خدای تعالی فرمود که نیکی را از مهربانان از بندگان من بطلبید و در پناه ایشان زندگانی کنید، به درستی که من رحمت خود را در ایشان قرار داده ام» و اخبار و احادیث در مذمت قساوت قلب، و مدح رقت آن بی شمار و مستغنی از شرح و اظهار است و علاج این صفت، و ازاله قساوت، و کسب رحمت، در نهایت صعوبت است، زیرا که قساوت، صفتی است راسخه در نفس، که ترک آن به آسانی میسر نگردد و کسی که به آن مبتلا باشد باید به تدریج خود را از اعمالی که نتیجه قساوت است نگاه دارد و مواظبت بر آنچه آثار رحیم دلی و رقت قلب است نماید تا نفس مستعد آن گردد، که از مبدأ قیاض افاضه صفت رقت شده، ضد آن را که قساوت است برطرف سازد. کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۳۹
دل بجذب خواری خود جور دشمن می کشد کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۸۱
بی ستمکش صبر و آرام از ستمگر می رود کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۷
شهید آن قد رعنا وصیت کرد همدم را کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۵۶
عاقل سپر زخم زبان گوش گران یافت جمال‌الدین عبدالرزاق : غزلیات
شمارهٔ ۲۲
امروز بتم بطبع خود نیست جمال‌الدین عبدالرزاق : غزلیات
شمارهٔ ۸۶
جور و جفای تو نیک و بد بسر آید کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۳۰
برای داغ تو بر دل توان و تاب نوشتند منوچهری دامغانی : ابیات پراکنده
ابیات پراکنده
بکرده راست با مزمار شهرود کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۳۰
ایکاش صد دل باشدم ایجان و دل قربان تو
