هوش مصنوعی:
شاعر در این ابیات از ایثار و فداکاری خود در راه همراهان و کاروان سخن می‌گوید. او با وجود رنج و ناله، همچنان به دیگران کمک می‌کند و حتی زمانی که چاه‌ها خشک می‌شوند، با اشک‌های خود آنها را پر می‌کند.
رده سنی:
15+
مفاهیم عمیق عرفانی و ایثار در این متن ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.
رباعی شمارۀ ۱۲۵
هر ناله که بر سر شتر می‌کردم
در پای شتر نثار دُر می‌کردم
هر چاه که کاروان تهی کرد ز آب
من باز به آب دیده پر می‌کردم
در پای شتر نثار دُر می‌کردم
هر چاه که کاروان تهی کرد ز آب
من باز به آب دیده پر می‌کردم
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:رباعی شمارۀ ۱۲۴
گوهر بعدی:رباعی شمارۀ ۱۲۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
