حزین لاهیجی : غزلیات
شمارهٔ ۵۴۶
عشق آشنا شد شمع من، طبع هوا خواهش نگر مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۲۳
آن جاه و جمالی که جهان‌افروز است مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۲۲
آن جان که از او دلبر ما شادانست مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۳۳۰
آن عشق جگرخواره، کز خون شود او فربه مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۲۱
آنجا که توئی همه غم و جنگ و جفاست غزالی : رکن سوم - رکن مهلکات
بخش ۳۳ - فصل (در برابر نمّام چه باید کرد)
بدان که نمامی نه همه آن بود که سخن یکی با دیگری بگوید، بلکه هرکه کاری آشکارا کند که کسی از آن رنجور شود وی نمام است، خواه به سخن گیر و خواه به فعل و خواه به چیزی دیگر و خواه به قول آشکار کند یا به اشارت یا به نوشتن بلکه پرده آن چیز برگرفتن که کسی از آن رنجور شود نشاید، مگر آن که کسی خیانت کرده باشد اندر مال کسی پنهان، روا باشد آشکارا کردن. و همچنین هرچه اندر آن زیان مسلمانان خواهد بود. جمال‌الدین عبدالرزاق : مقطعات
شمارهٔ ۱۰۱ - یخ بندی طبع
مرا ایزد تعالی خاطری داد مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۲۰
آن تلخ سخنها که چنان دل شکن است مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۱۹
آن پیش روی که جان او پیش صف است ابوعلی عثمانی : باب دوم
بخش ۲۲ - ابوسری منصور بن عمّار
و ازین طایفه بود ابوسری منصوربن عمّار از مرو بود از دیه دندانقان و گویند از بوشنج بود، ببصره مقیم بود و از واعظان بزرگ بود. مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۱۸
آن بت که جمال و زینت مجلس ماست آشفتهٔ شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۶۹۱
زنی گر تیر پرتابم که روی از عشق برتابم مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۱۷
آن آتش ساده که ترا خورد و بکاست مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۱۶
آمد بر من چو در کفم زر پنداشت ایرانشان : کوش‌نامه
بخش ۳۶۶ - ماهنگ، دارای چین، یا کوش پیشین بنیانگذار چهار طاقی
جهاندیده گوید که بنیاد این مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۱۵
آسوده کسی که در کم و بیشی نیست مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۱۴
آری صنما بهانه خود کم بودت ادیب الممالک : رباعیات طنز
شمارهٔ ۳۵ - یاس
آرم همه شب ز جزع خونین الماس امیرعلیشیر نوایی : غزلیات
شمارهٔ ۱۳۴ - مخترع
آن قلندروش که سویش دل بپاکی میکشد مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۱۳
آب حیوان در آب و گل پیدا نیست
شمارهٔ ۵۴۶
عشق آشنا شد شمع من، طبع هوا خواهش نگر مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۲۳
آن جاه و جمالی که جهان‌افروز است مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۲۲
آن جان که از او دلبر ما شادانست مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۳۳۰
آن عشق جگرخواره، کز خون شود او فربه مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۲۱
آنجا که توئی همه غم و جنگ و جفاست غزالی : رکن سوم - رکن مهلکات
بخش ۳۳ - فصل (در برابر نمّام چه باید کرد)
بدان که نمامی نه همه آن بود که سخن یکی با دیگری بگوید، بلکه هرکه کاری آشکارا کند که کسی از آن رنجور شود وی نمام است، خواه به سخن گیر و خواه به فعل و خواه به چیزی دیگر و خواه به قول آشکار کند یا به اشارت یا به نوشتن بلکه پرده آن چیز برگرفتن که کسی از آن رنجور شود نشاید، مگر آن که کسی خیانت کرده باشد اندر مال کسی پنهان، روا باشد آشکارا کردن. و همچنین هرچه اندر آن زیان مسلمانان خواهد بود. جمال‌الدین عبدالرزاق : مقطعات
شمارهٔ ۱۰۱ - یخ بندی طبع
مرا ایزد تعالی خاطری داد مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۲۰
آن تلخ سخنها که چنان دل شکن است مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۱۹
آن پیش روی که جان او پیش صف است ابوعلی عثمانی : باب دوم
بخش ۲۲ - ابوسری منصور بن عمّار
و ازین طایفه بود ابوسری منصوربن عمّار از مرو بود از دیه دندانقان و گویند از بوشنج بود، ببصره مقیم بود و از واعظان بزرگ بود. مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۱۸
آن بت که جمال و زینت مجلس ماست آشفتهٔ شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۶۹۱
زنی گر تیر پرتابم که روی از عشق برتابم مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۱۷
آن آتش ساده که ترا خورد و بکاست مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۱۶
آمد بر من چو در کفم زر پنداشت ایرانشان : کوش‌نامه
بخش ۳۶۶ - ماهنگ، دارای چین، یا کوش پیشین بنیانگذار چهار طاقی
جهاندیده گوید که بنیاد این مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۱۵
آسوده کسی که در کم و بیشی نیست مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۱۴
آری صنما بهانه خود کم بودت ادیب الممالک : رباعیات طنز
شمارهٔ ۳۵ - یاس
آرم همه شب ز جزع خونین الماس امیرعلیشیر نوایی : غزلیات
شمارهٔ ۱۳۴ - مخترع
آن قلندروش که سویش دل بپاکی میکشد مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۱۳
آب حیوان در آب و گل پیدا نیست
