فایز دشتی : دوبیتی‌ها
دوبیتی شمارهٔ ۴۶
مرا هم ساق و هم زانو کند درد رشیدالدین میبدی : ۱۰- سورة یونس - مکیة
۶ - النوبة الثانیة
قوله تعالى: یا أَیُّهَا النَّاسُ و این ناس مشرکان قریشاند و موعظة و شفاء و هدى و رحمة همه صفات قرآناند موعظة خواند زیرا که در آن هم وعظ است و هم زجر، مطیع بوى پند پذیرد و در طاعت بیفزاید عاصى پند گیرد و از معصیت باز ایستد، شفا خواند زیرا که درد جهل را دارو است، و بیمارى شک را درمان. هُدىً وَ رَحْمَةٌ خواند بیگانه را بر راه میخواند و آشنا را بر صواب میراند، هدایت را سبب است و نجات را وسیلت، رحمت مؤمنان است و تذکره خایفان، و تبصره دوستان و قیل: وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِینَ اى نعمة من اللَّه لاصحاب محمد ص. شاه نعمت‌الله ولی : دوبیتی‌ها
دوبیتی شمارهٔ ۱۷۵
عارفانه اول و آخر نگر کمال خجندی : رباعیات
شمارهٔ ۴۲
گفتم چشمم گفت مگر بی بصری خاقانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۹
دل شد از دست و نه جای سخن است جلال عضد : رباعیّات
شمارهٔ ۱۴
گر از رخ مه زلف چو چوگان ببرد میرزا قلی میلی مشهدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۳
چند یارب غم دل در پی جان خواهد بود امیرخسرو دهلوی : غزلیات (گزیدهٔ ناقص)
گزیدهٔ غزل ۵۳۵
خدا را چند سوزم زآتش بی مهری آن مه عبید زاکانی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۲۸
دل با رخ دلبری صفائی دارد نجم‌الدین رازی : رباعیات
شمارهٔ ۸۶
ای نسخهٔ نامهٔ الهی که تویی ابوعلی عثمانی : باب دوم
بخش ۲ - ابراهیم بن ادهم
و از ایشان بود ابواسحق ابراهیم بن ادهم بن منصور از شهر بلخ بود و از ابناء ملوک بود. روزی بشکار بیرون آمده بود روباهی برانگیخت یا خرگوشی و بر اثر آن همی شد هاتفی آواز داد کی ترا از بهر این آفریده اند یا ترا بدین فرموده اند، پس دگرباره آواز داد از قربوس زین که واللّه ترا از بهر این نیافریده اند و بدین نفرموده اند، از اسب فرود آمد. و شبانی را دید از آن پدرش جُبّۀ شبان فرا ستد جُبّۀ پشمین بود و اندر پوشید و سلاحی کی داشت فرا وی داد و اندر بادیه شد و بمکه رفت و باسفیان ثوری صحبت کرد و با فضیل عیاض بشام شد و آنجا فرمان یافت. و از کسب دست خویش خوردی و دروگری و پالیزوانی یعنی بستانگری و آنچه بدین ماند. و مردی را دید اندر بادیه و نام مهین حق او را بیاموخت و بدان خدایرا بخواند و خضر را دید علیه السلام گفت برادر من داود ترا نام مهین بیاموخت. شاه نعمت‌الله ولی : دوبیتی‌ها
دوبیتی شمارهٔ ۷۰
جنت نفس دوزخ جان است شاطرعباس صبوحی : دوبیتی‌ها
آهو
مردم از حسرت آهو روشان و رمشان سیف فرغانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۸۷
ای شکسته لب لعل تو بهای گوهر امیرعلیشیر نوایی : غزلیات
شمارهٔ ۲۷۳ - تتبع خواجه
سرگران گشتم ازان نرگس خواب آلوده خاقانی : قطعات
شمارهٔ ۲۴۶
آه به من می‌رسد ز سختی و رنج صفایی جندقی : غزلیات
شمارهٔ ۳۰۹
بست زاهد از ردای خویشتن امیرعلیشیر نوایی : غزلیات
شمارهٔ ۱۵ - تتبع مخدومی
بی روی تو شد تیره از اشک مرا شب ها قدسی مشهدی : رباعیات
شمارهٔ ۳۴۶
آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد ابوالفرج رونی : رباعیات
شمارهٔ ۵۶
چون زور ملک چرخ درآورد به زه
دوبیتی شمارهٔ ۴۶
مرا هم ساق و هم زانو کند درد رشیدالدین میبدی : ۱۰- سورة یونس - مکیة
۶ - النوبة الثانیة
قوله تعالى: یا أَیُّهَا النَّاسُ و این ناس مشرکان قریشاند و موعظة و شفاء و هدى و رحمة همه صفات قرآناند موعظة خواند زیرا که در آن هم وعظ است و هم زجر، مطیع بوى پند پذیرد و در طاعت بیفزاید عاصى پند گیرد و از معصیت باز ایستد، شفا خواند زیرا که درد جهل را دارو است، و بیمارى شک را درمان. هُدىً وَ رَحْمَةٌ خواند بیگانه را بر راه میخواند و آشنا را بر صواب میراند، هدایت را سبب است و نجات را وسیلت، رحمت مؤمنان است و تذکره خایفان، و تبصره دوستان و قیل: وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِینَ اى نعمة من اللَّه لاصحاب محمد ص. شاه نعمت‌الله ولی : دوبیتی‌ها
دوبیتی شمارهٔ ۱۷۵
عارفانه اول و آخر نگر کمال خجندی : رباعیات
شمارهٔ ۴۲
گفتم چشمم گفت مگر بی بصری خاقانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۹
دل شد از دست و نه جای سخن است جلال عضد : رباعیّات
شمارهٔ ۱۴
گر از رخ مه زلف چو چوگان ببرد میرزا قلی میلی مشهدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۳
چند یارب غم دل در پی جان خواهد بود امیرخسرو دهلوی : غزلیات (گزیدهٔ ناقص)
گزیدهٔ غزل ۵۳۵
خدا را چند سوزم زآتش بی مهری آن مه عبید زاکانی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۲۸
دل با رخ دلبری صفائی دارد نجم‌الدین رازی : رباعیات
شمارهٔ ۸۶
ای نسخهٔ نامهٔ الهی که تویی ابوعلی عثمانی : باب دوم
بخش ۲ - ابراهیم بن ادهم
و از ایشان بود ابواسحق ابراهیم بن ادهم بن منصور از شهر بلخ بود و از ابناء ملوک بود. روزی بشکار بیرون آمده بود روباهی برانگیخت یا خرگوشی و بر اثر آن همی شد هاتفی آواز داد کی ترا از بهر این آفریده اند یا ترا بدین فرموده اند، پس دگرباره آواز داد از قربوس زین که واللّه ترا از بهر این نیافریده اند و بدین نفرموده اند، از اسب فرود آمد. و شبانی را دید از آن پدرش جُبّۀ شبان فرا ستد جُبّۀ پشمین بود و اندر پوشید و سلاحی کی داشت فرا وی داد و اندر بادیه شد و بمکه رفت و باسفیان ثوری صحبت کرد و با فضیل عیاض بشام شد و آنجا فرمان یافت. و از کسب دست خویش خوردی و دروگری و پالیزوانی یعنی بستانگری و آنچه بدین ماند. و مردی را دید اندر بادیه و نام مهین حق او را بیاموخت و بدان خدایرا بخواند و خضر را دید علیه السلام گفت برادر من داود ترا نام مهین بیاموخت. شاه نعمت‌الله ولی : دوبیتی‌ها
دوبیتی شمارهٔ ۷۰
جنت نفس دوزخ جان است شاطرعباس صبوحی : دوبیتی‌ها
آهو
مردم از حسرت آهو روشان و رمشان سیف فرغانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۸۷
ای شکسته لب لعل تو بهای گوهر امیرعلیشیر نوایی : غزلیات
شمارهٔ ۲۷۳ - تتبع خواجه
سرگران گشتم ازان نرگس خواب آلوده خاقانی : قطعات
شمارهٔ ۲۴۶
آه به من می‌رسد ز سختی و رنج صفایی جندقی : غزلیات
شمارهٔ ۳۰۹
بست زاهد از ردای خویشتن امیرعلیشیر نوایی : غزلیات
شمارهٔ ۱۵ - تتبع مخدومی
بی روی تو شد تیره از اشک مرا شب ها قدسی مشهدی : رباعیات
شمارهٔ ۳۴۶
آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد ابوالفرج رونی : رباعیات
شمارهٔ ۵۶
چون زور ملک چرخ درآورد به زه
