جویای تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۵۶۴
سرو من چون به سر شوخی انداز آمد جامی : سلامان و ابسال
بخش ۳۰ - حکایت آن موسوس سودایی که به سبب آلایش جانوران دریایی دست از آب دریا شست و آبی پاکیزه تر از آب دریا جست
آن موسوس بر لب دریا نشست کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱
فصل گل روی تو جوان ساخت جهان را خواجه عبدالله انصاری : مناجات نامه
مناجات شمارهٔ ۱۳
الهی تا به تو آشنا شدم، از خلق جدا شدم و در هر جهان شیدا شدم. نهان بودم پیدا شدم. مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۸۵۷
چه جمال جان فزایی؟ که میان جان مایی سلمان ساوجی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۹۵
سرو را، پیش قدت، منصب بالایی نیست سعیدا : غزلیات
شمارهٔ ۲۳۱
در این وادی که معموری نه دیوار و نه در دارد هلالی جغتایی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۷
شوق درون بسوی دری می کشد مرا قاآنی شیرازی : قطعات
شمارهٔ ۲۲
درینکتاب پریشان نبینی از تربیتت محتشم کاشانی : قصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۵۹ - در مدح سلطان حسن فرماید
آیت اقبال شد رایت سلطان حسن سنایی غزنوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۲۱۸
ای تن وطن بلای آن دلکش باش سعدی : غزلیات
غزل ۱۴۱
هر که دلارام دید از دلش آرام رفت رضاقلی خان هدایت : روضهٔ دوم در ذکر فضلا و محقّقین حکما
بخش ۴۵ - سنائی غزنوی قُدِّسَ سِرُّه
و هُوَ شیخ الحکیم العارف الکامل ابوالمجد مجدود بن آدم الغزنوی. از اعاظم محققین و افاخم مدققین است. عم زادهٔ رضی الدین لالای غزنوی است و مرید شیخ ابویوسف یعقوب همدانی. ظهورش در زمان سلاطین غزنویّه و مدتها مداح سلطان ابراهیم غزنوی بوده. سبب انتباهش در کتب، مسطور و در افواه مذکور. وی را بین الحکما و العرفا پایهٔ اعلی و کمالش از کلامش پیداست. بهرام شاه غزنوی خواست که همشیرهٔ خود را به وی دهد،ابا فرمود و قبول ننمود. مولوی معنوی در شأن او گفته: شمس مغربی : غزلیات
شمارهٔ ۱۴۲
چه ساقی است که مست مدام اوست جهان صفایی جندقی : غزلیات
شمارهٔ ۲۰۱
مگو دل ها به طراری رباید کمال خجندی : غزلیات
شمارهٔ ۴۰۱
دل چو در زلف تو پیچید روانش بستند آذر بیگدلی : رباعیات
شمارهٔ ۹۷
از غالیه خاک این چمن بیخته گیر آذر بیگدلی : رباعیات
شمارهٔ ۱۰۷
خسرو، کآراست ملک چون روی عروس جلال عضد : غزلیّات
شمارهٔ ۱۸۳
وقت است که در بر رخ اغیار ببندم سیف فرغانی : قصاید و قطعات
شمارهٔ ۱۲۱
ای ز بازار جهان حاصل تو گفتاری
شمارهٔ ۵۶۴
سرو من چون به سر شوخی انداز آمد جامی : سلامان و ابسال
بخش ۳۰ - حکایت آن موسوس سودایی که به سبب آلایش جانوران دریایی دست از آب دریا شست و آبی پاکیزه تر از آب دریا جست
آن موسوس بر لب دریا نشست کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱
فصل گل روی تو جوان ساخت جهان را خواجه عبدالله انصاری : مناجات نامه
مناجات شمارهٔ ۱۳
الهی تا به تو آشنا شدم، از خلق جدا شدم و در هر جهان شیدا شدم. نهان بودم پیدا شدم. مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۸۵۷
چه جمال جان فزایی؟ که میان جان مایی سلمان ساوجی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۹۵
سرو را، پیش قدت، منصب بالایی نیست سعیدا : غزلیات
شمارهٔ ۲۳۱
در این وادی که معموری نه دیوار و نه در دارد هلالی جغتایی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۷
شوق درون بسوی دری می کشد مرا قاآنی شیرازی : قطعات
شمارهٔ ۲۲
درینکتاب پریشان نبینی از تربیتت محتشم کاشانی : قصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۵۹ - در مدح سلطان حسن فرماید
آیت اقبال شد رایت سلطان حسن سنایی غزنوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۲۱۸
ای تن وطن بلای آن دلکش باش سعدی : غزلیات
غزل ۱۴۱
هر که دلارام دید از دلش آرام رفت رضاقلی خان هدایت : روضهٔ دوم در ذکر فضلا و محقّقین حکما
بخش ۴۵ - سنائی غزنوی قُدِّسَ سِرُّه
و هُوَ شیخ الحکیم العارف الکامل ابوالمجد مجدود بن آدم الغزنوی. از اعاظم محققین و افاخم مدققین است. عم زادهٔ رضی الدین لالای غزنوی است و مرید شیخ ابویوسف یعقوب همدانی. ظهورش در زمان سلاطین غزنویّه و مدتها مداح سلطان ابراهیم غزنوی بوده. سبب انتباهش در کتب، مسطور و در افواه مذکور. وی را بین الحکما و العرفا پایهٔ اعلی و کمالش از کلامش پیداست. بهرام شاه غزنوی خواست که همشیرهٔ خود را به وی دهد،ابا فرمود و قبول ننمود. مولوی معنوی در شأن او گفته: شمس مغربی : غزلیات
شمارهٔ ۱۴۲
چه ساقی است که مست مدام اوست جهان صفایی جندقی : غزلیات
شمارهٔ ۲۰۱
مگو دل ها به طراری رباید کمال خجندی : غزلیات
شمارهٔ ۴۰۱
دل چو در زلف تو پیچید روانش بستند آذر بیگدلی : رباعیات
شمارهٔ ۹۷
از غالیه خاک این چمن بیخته گیر آذر بیگدلی : رباعیات
شمارهٔ ۱۰۷
خسرو، کآراست ملک چون روی عروس جلال عضد : غزلیّات
شمارهٔ ۱۸۳
وقت است که در بر رخ اغیار ببندم سیف فرغانی : قصاید و قطعات
شمارهٔ ۱۲۱
ای ز بازار جهان حاصل تو گفتاری
