سید حسن غزنوی : رباعیات
شمارهٔ ۱۲۴
آرامگه دل خم مویت دیدم وفایی شوشتری : رباعیات
شمارهٔ ۶
هرکس که بمیرد اهل یا، نا اهل است بلند اقبال : غزلیات
شمارهٔ ۵۸
بها را چکنم من که چون خزان به من است قدسی مشهدی : رباعیات
شمارهٔ ۴۷۲
چون صید اگر به دام صیاد افتم قدسی مشهدی : رباعیات
شمارهٔ ۵۱۱
آن صفحه که بایدش سراپا شستن امیرشاهی سبزواری : رباعیات
شمارهٔ ۱۲
مائیم حریم انس را خاص شده مسعود سعد سلمان : مثنویات
شمارهٔ ۵ - مدح خواجه ابونصر
خواجه بونصر پارسی که جهان سیدای نسفی : غزلیات
شمارهٔ ۲۵۹
فلک به قامت پیر خمیده می ماند سیدای نسفی : غزلیات
شمارهٔ ۹
غنچه خسبی باشد از سیر چمن آیین ما غالب دهلوی : غزلیات
شمارهٔ ۲۰۹
هر که را بینی ز می بیخود، ثنایش می نویس جمال‌الدین عبدالرزاق : قصاید
شمارهٔ ۱۵ - مدح ملک اعظم اسپهبد مازندران
زهی بمشرق و مغرب رسیده انعامت جویای تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۳۴۴
قسمت هر کس زنعمت خانه اش پیمانه ای است میرزا حبیب خراسانی : غزلیات
شمارهٔ ۳۸
بزم عشرت بژاژخائی نیست عرفی شیرازی : غزلها
غزل شمارهٔ ۲۵۲
ز روی آتش سوزان اگر خاشاک می روید کمال خجندی : رباعیات
شمارهٔ ۱۱
آن میر که در سماع سوزی دارد سیدای نسفی : غزلیات
شمارهٔ ۴۶۸
مسجد در آی و تکیه به غیر از خدا مکن امیر معزی : رباعیات
شمارهٔ ۱۲۱
ای کرده همه جهان ز ناپاکان پاک ابن حسام خوسفی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۳
بالای خوشت به سرو می ماند راست جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۱۴۷
شیراز خوش است خاصه در فصل بهار شاه نعمت‌الله ولی : دوبیتی‌ها
دوبیتی شمارهٔ ۱۵۱
یک هویت اول و آخر بود