اهلی شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۹۳
بیا ایعشق جانسوز آتشم در جان محزون زن سنایی غزنوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۱۷
ای بلبل وصل تو طربناک اهلی شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۱۶
آنکه شب روز طرب کرد ز روی چو مهم ازرقی هروی : قصاید
شمارهٔ ۳
ای از کمال حسن تو جزوی در آفتاب ملک‌الشعرای بهار : غزلیات
شمارهٔ ۴۱
رخ تو دخلی به مه ندارد مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۹۹
دوری ز برادر منافق بهتر عطار نیشابوری : باب پنجاهم: در ختم كتاب
شمارهٔ ۴
بگذشت ز فرق دو جهان گوهر ما مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۹۸
دست و دل ما هرچه تهی‌تر خوشتر نصرالله منشی : باب الزاهد وابن عرس
بخش ۴
زاهد بدین اشارت حالی انتباهی یافت، و بیش ذکر آن بر زبان نراند، تا مدت حمل سپری شد. الحق پسری زیبا صورت مقبول طلعت آمد. شادیها کردند و نذرها بوفا رسانید. چون مدت ملالت زن بگذشت خواست که بحمامی رود، پسر را بپدر سپرد و برفت. ساعتی بود معتمد پادشاه روزگار باستدعای زاهد آمد. تاخیر ممکن نگشت؛ و در خانه راسوی داشتند که با ایشان یکجا بودی و بهرنوع از وی فراغی حاصل شمردندی، او را با پسر بگذاشت و برفت. چندانکه او غایب شد ماری روی بمهد کودک نهاد تا اورا هلاک کند. راسو مار را بکشت و پسر را خلاص داد. چون زاهد بازآمد راسو در خون غلطیده پیش او باز دوید. زاهد پنداشت که آن خون پسر است، بیهوش گشت و پیش از تعرف کار و تتبع حال عصا را در راسو گرفت و سرش بکوفت. چون در خانه آمد پسر را بسلامت یافت و مار را ریزه ریزه دید. لختی بر دل کوفت و مدهوش وار پشت بدیوار بازگشت و روی و سینه می‌خراشید: حزین لاهیجی : قصاید
شمارهٔ ۴۴ - قصیده در پند و اندرز
ای دل لباس عاریتی از جهان مخواه مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۹۷
در نوبت عشق چشم باشد در بار عطار نیشابوری : عذر آوردن مرغان
گفتار جنید دربارهٔ خوشدلی
سایلی بنشست در پیش جنید مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۹۶
در مصطبه‌ها گر دو خرابات نگر مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۹۵
در خاک در وفای آن سیمین بر مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۹۴
در باغ در نیامدم گرد آور ملک‌الشعرای بهار : قطعات
شمارهٔ ۵۴ - قطعهٔ هندی
بنگر برنج را که به چندین حقارتش سیدای نسفی : شهر آشوب
شمارهٔ ۱۵۶ - نی نواز
نی نواز امرد که باشد آه و افغان مشربش مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۹۳
خورشید همی زرد شود بر دیوار خاقانی : قطعات
شمارهٔ ۱۶۳
چون به حد کوفه باز آیند حاج از بادیه مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۹۲
خواهی بستان حلقهٔ مستان بنگر
شمارهٔ ۱۱۹۳
بیا ایعشق جانسوز آتشم در جان محزون زن سنایی غزنوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۱۷
ای بلبل وصل تو طربناک اهلی شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۱۶
آنکه شب روز طرب کرد ز روی چو مهم ازرقی هروی : قصاید
شمارهٔ ۳
ای از کمال حسن تو جزوی در آفتاب ملک‌الشعرای بهار : غزلیات
شمارهٔ ۴۱
رخ تو دخلی به مه ندارد مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۹۹
دوری ز برادر منافق بهتر عطار نیشابوری : باب پنجاهم: در ختم كتاب
شمارهٔ ۴
بگذشت ز فرق دو جهان گوهر ما مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۹۸
دست و دل ما هرچه تهی‌تر خوشتر نصرالله منشی : باب الزاهد وابن عرس
بخش ۴
زاهد بدین اشارت حالی انتباهی یافت، و بیش ذکر آن بر زبان نراند، تا مدت حمل سپری شد. الحق پسری زیبا صورت مقبول طلعت آمد. شادیها کردند و نذرها بوفا رسانید. چون مدت ملالت زن بگذشت خواست که بحمامی رود، پسر را بپدر سپرد و برفت. ساعتی بود معتمد پادشاه روزگار باستدعای زاهد آمد. تاخیر ممکن نگشت؛ و در خانه راسوی داشتند که با ایشان یکجا بودی و بهرنوع از وی فراغی حاصل شمردندی، او را با پسر بگذاشت و برفت. چندانکه او غایب شد ماری روی بمهد کودک نهاد تا اورا هلاک کند. راسو مار را بکشت و پسر را خلاص داد. چون زاهد بازآمد راسو در خون غلطیده پیش او باز دوید. زاهد پنداشت که آن خون پسر است، بیهوش گشت و پیش از تعرف کار و تتبع حال عصا را در راسو گرفت و سرش بکوفت. چون در خانه آمد پسر را بسلامت یافت و مار را ریزه ریزه دید. لختی بر دل کوفت و مدهوش وار پشت بدیوار بازگشت و روی و سینه می‌خراشید: حزین لاهیجی : قصاید
شمارهٔ ۴۴ - قصیده در پند و اندرز
ای دل لباس عاریتی از جهان مخواه مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۹۷
در نوبت عشق چشم باشد در بار عطار نیشابوری : عذر آوردن مرغان
گفتار جنید دربارهٔ خوشدلی
سایلی بنشست در پیش جنید مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۹۶
در مصطبه‌ها گر دو خرابات نگر مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۹۵
در خاک در وفای آن سیمین بر مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۹۴
در باغ در نیامدم گرد آور ملک‌الشعرای بهار : قطعات
شمارهٔ ۵۴ - قطعهٔ هندی
بنگر برنج را که به چندین حقارتش سیدای نسفی : شهر آشوب
شمارهٔ ۱۵۶ - نی نواز
نی نواز امرد که باشد آه و افغان مشربش مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۹۳
خورشید همی زرد شود بر دیوار خاقانی : قطعات
شمارهٔ ۱۶۳
چون به حد کوفه باز آیند حاج از بادیه مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۹۲
خواهی بستان حلقهٔ مستان بنگر
