جامی : لیلی و مجنون
بخش ۱۹ - در انتظار لیلی ایستادن مجنون و آشیان کردن مرغ بر سر وی
رامشگر این ترانهٔ خوش مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۵۲
کجا باشد دورویان را میان عاشقان جایی؟ مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۵۱
دلی یا دیدهٔ عقلی تو، یا نور خدابینی؟ مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۴۹
چو دید آن طرهٔ کافر، مسلمان شد مسلمانی انوری : مقطعات
شمارهٔ ۴۱۶ - در مدح پادشاه زمان
ای خدایت به پادشاهی خلق مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۴۷
شدم از دست یک باره زدست عشق تا دانی مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۴۵
مگر مستی نمی‌دانی که چون زنجیر جنبانی مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۴۴
شنیدم کاشتری گم شد، ز کردی در بیابانی مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۴۲
بتاب ای ماه بر یارم، بگو یارا اغا پوسی مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۳۷
مگردانید با دلبر، به حق صحبت و یاری رضاقلی خان هدایت : فردوس در شرح احوال متأخرین و معاصرین
بخش ۴۱ - فخری ایروانی قُدِّسَ سِرُّه
اسمش میرزا عباس، الشهیر به حاجی میرزا آقاسی. خلف الصدق جناب میرزا مسلم ایروانی بوده و مراتب علمی را در بدو شباب در خدمت جناب حقایق مآب شیخ کامل و عالم عامل فخرالدین عبدالصمد همدانی قُدِّسَ سرّه العزیز تحصیل کرده. مدت‌ها در عتبات عالیات عرش درجات به تحصیل علم و حال اشتغال داشته. مولانای مذکور او را از شهادت خود در قضیهٔ طایفهٔ وهابی اخبار فرموده. بعد از شهادت مولانا آن جناب عیال آن شیخ سعید شهید را به همدان آورده و خود به آذربایجان که موطن اصلی ایشان بوده، رفته‌اند. در آن سنوات به واسطهٔ فضل و کمال و علم و حال، امیرزادگان آذربایجان و فرزندان نواب نایب السلطنه عباس میرزا مایل به تلمذ در نزد آن جناب شده‌اند. نواب امیرزاده اعظم، محمد میرزا نیز به آن جناب میلی و محبتی حاصل کرده که به ارادت رسیده و همانا آن جناب مژدهٔ سلطنتی به آن حضرت داده. بعد از رحلت نواب نایب السلطنه به مرتبهٔ ولایت عهد ونیابت سلطنت رسیدند و چون خاقان صاحبقران فتحعلی شاه متخلص به خاقان عالم فانی را بدرود گفتند حضرت نایب السلطنه و ولیعهد محمد میرزا به حکم ولایت عهد ووراثت رتبهٔ سلطنت ایران ارتقا یافتند لهذا مزید حسن ظن و ارادت گردیده، جناب ایشان را به صدارت و وزارت خاصهٔ خود تکلیف فرمودند. بالکلیه زمام ملک و مملکت را در کف کفایت آن جناب نهاده، تفویض امور نمودند. لهذا مدت چهارده سال که ایام ملک سلطان گیتی ستان مغفور بود استقلالاً به رتق و فتق امورات ملکی پرداختند. بعد از رحلت آن پادشاه جمجاه و اختلاف امرای درگاه به عتبات عالیات رفته ساکن شدند و در سنهٔ ۱۲۶۵ هزار و دویست و شصت و پنج به حکم تقدیر وصیت کرده، در شب جمعه عشرثانی رمضان المبارک بی مرضی شدید رحلت کردند و به جوار رحمت ایزدی پیوست. مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۳۵
هر آن بیمار مسکین را که از حد رفت بیماری سیف فرغانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۹۳
کبر با اهل محبت ناز با اهل نیاز مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۳۳
برآ بر بام ای عارف، بکن هر نیم شب زاری همام تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۲۰۹
به جای هر سر مویی گرم بود جانی مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۳۱
چو سرمست منی ای جان، زدرد سر چه غم داری؟ اقبال لاهوری : پیام مشرق
چیستان شمشیر
آن سخت کوش چیست که گیرد ز سنگ آب ملک‌الشعرای بهار : غزلیات
غزل ۱
یا که به راه آرم این صید دل رمیده را مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۳۰
دلم همچون قلم آمد در انگشتان دلداری مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۲۸
مروت نیست در سرها که اندازند دستاری
بخش ۱۹ - در انتظار لیلی ایستادن مجنون و آشیان کردن مرغ بر سر وی
رامشگر این ترانهٔ خوش مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۵۲
کجا باشد دورویان را میان عاشقان جایی؟ مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۵۱
دلی یا دیدهٔ عقلی تو، یا نور خدابینی؟ مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۴۹
چو دید آن طرهٔ کافر، مسلمان شد مسلمانی انوری : مقطعات
شمارهٔ ۴۱۶ - در مدح پادشاه زمان
ای خدایت به پادشاهی خلق مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۴۷
شدم از دست یک باره زدست عشق تا دانی مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۴۵
مگر مستی نمی‌دانی که چون زنجیر جنبانی مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۴۴
شنیدم کاشتری گم شد، ز کردی در بیابانی مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۴۲
بتاب ای ماه بر یارم، بگو یارا اغا پوسی مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۳۷
مگردانید با دلبر، به حق صحبت و یاری رضاقلی خان هدایت : فردوس در شرح احوال متأخرین و معاصرین
بخش ۴۱ - فخری ایروانی قُدِّسَ سِرُّه
اسمش میرزا عباس، الشهیر به حاجی میرزا آقاسی. خلف الصدق جناب میرزا مسلم ایروانی بوده و مراتب علمی را در بدو شباب در خدمت جناب حقایق مآب شیخ کامل و عالم عامل فخرالدین عبدالصمد همدانی قُدِّسَ سرّه العزیز تحصیل کرده. مدت‌ها در عتبات عالیات عرش درجات به تحصیل علم و حال اشتغال داشته. مولانای مذکور او را از شهادت خود در قضیهٔ طایفهٔ وهابی اخبار فرموده. بعد از شهادت مولانا آن جناب عیال آن شیخ سعید شهید را به همدان آورده و خود به آذربایجان که موطن اصلی ایشان بوده، رفته‌اند. در آن سنوات به واسطهٔ فضل و کمال و علم و حال، امیرزادگان آذربایجان و فرزندان نواب نایب السلطنه عباس میرزا مایل به تلمذ در نزد آن جناب شده‌اند. نواب امیرزاده اعظم، محمد میرزا نیز به آن جناب میلی و محبتی حاصل کرده که به ارادت رسیده و همانا آن جناب مژدهٔ سلطنتی به آن حضرت داده. بعد از رحلت نواب نایب السلطنه به مرتبهٔ ولایت عهد ونیابت سلطنت رسیدند و چون خاقان صاحبقران فتحعلی شاه متخلص به خاقان عالم فانی را بدرود گفتند حضرت نایب السلطنه و ولیعهد محمد میرزا به حکم ولایت عهد ووراثت رتبهٔ سلطنت ایران ارتقا یافتند لهذا مزید حسن ظن و ارادت گردیده، جناب ایشان را به صدارت و وزارت خاصهٔ خود تکلیف فرمودند. بالکلیه زمام ملک و مملکت را در کف کفایت آن جناب نهاده، تفویض امور نمودند. لهذا مدت چهارده سال که ایام ملک سلطان گیتی ستان مغفور بود استقلالاً به رتق و فتق امورات ملکی پرداختند. بعد از رحلت آن پادشاه جمجاه و اختلاف امرای درگاه به عتبات عالیات رفته ساکن شدند و در سنهٔ ۱۲۶۵ هزار و دویست و شصت و پنج به حکم تقدیر وصیت کرده، در شب جمعه عشرثانی رمضان المبارک بی مرضی شدید رحلت کردند و به جوار رحمت ایزدی پیوست. مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۳۵
هر آن بیمار مسکین را که از حد رفت بیماری سیف فرغانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۹۳
کبر با اهل محبت ناز با اهل نیاز مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۳۳
برآ بر بام ای عارف، بکن هر نیم شب زاری همام تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۲۰۹
به جای هر سر مویی گرم بود جانی مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۳۱
چو سرمست منی ای جان، زدرد سر چه غم داری؟ اقبال لاهوری : پیام مشرق
چیستان شمشیر
آن سخت کوش چیست که گیرد ز سنگ آب ملک‌الشعرای بهار : غزلیات
غزل ۱
یا که به راه آرم این صید دل رمیده را مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۳۰
دلم همچون قلم آمد در انگشتان دلداری مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۲۸
مروت نیست در سرها که اندازند دستاری
