ابن یمین فَرومَدی : قطعات
شمارهٔ ۵٧
ایدل وفا امید مدار از مدار چرخ رشیدالدین میبدی : ۳۸- سورة ص- مکیة
۴ - النوبة الثالثة
قوله: قُلْ هُوَ نَبَأٌ عَظِیمٌ این «نبأ عظیم» بیک قول اشارت است بنبوّت و رسالت مصطفى علیه الصّلاة و السّلام و جلالت حالت وى. میگوید: خبر نبوّت وى خبرى عظیم است و شأن او شأنى جلیل و شما از ان غافل، از جمال او روى گردانیده و از شناخت او وامانده، ندانید که چه گم کردهاید و از چه واماندهاید، مهترى که در عالم خود دو کلمه است و بس: «لا اله الّا اللَّه محمد رسول اللَّه»، یک کلمه اللَّه را و دیگر کلمه محمد را، فرمان آمد که: یا محمد تو در حضرت خود ثناى ما میگوى که ما در حضرت خود ثناى تو مىگوییم، یا محمد تو مىگویى: «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ» ما مىگوییم: «محمد رسول اللَّه». ذرهاى از طلعت زیباى آن مهتر در انگشت آدم تعبیه کردند، هشت بهشت بدرود کرد و گفت: ما را خود توانگر آفریدهاند سر ما بحجره هر گدایى فرو نیاید، آن ذره هم چنان میرفت و بهر که میرسید در عین حسرت در شوق آن جمال میسوخت، حشمت نوح و جاه خلیل و کرامت کلیم همه قطرهاى بود در مقابل بحر رسالت او، دولت بلال و خباب و عمار و دیگر یاران بود که ابراهیم و موسى و عیسى در عداد احیاء صورت نبودند که اگر ایشان زنده بودندى آن جاروب خدمت که ایشان برداشتند، ابراهیم و موسى برداشتندى، «لو کان موسى حیّا لما و سبعه الّا اتباعى». مهترى با این همه منقبت و مرتبت و کمال و جمال با مشتى گداى بىنوا میگوید: «انّما انالکم مثل الوالد لولده» ابن یمین فَرومَدی : قطعات
شمارهٔ ۵۵
استاد کارخانه دنیا بهیچ وقت ابن یمین فَرومَدی : قطعات
شمارهٔ ۵٣
الهی معاصی ابن یمین ابن یمین فَرومَدی : قطعات
شمارهٔ ۴٧
هست همچون نمونه سخنت ابن یمین فَرومَدی : قطعات
شمارهٔ ١٩
عزلت و انزوا و تنهایی سلمان ساوجی : جمشید و خورشید
بخش ۴۶ - طلب کردن خورشید جمشید را
بهار افروز چون شعری برانگیخت آذر بیگدلی : قصاید
شمارهٔ ۱۵ - هو القصیده در مدح میرزا احمد
شد مه روزه و، خلقی چو هلال؛ ابن یمین فَرومَدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۷۷
آمد آنسرو سهی بر گل نشان سنبلش منوچهری دامغانی : قصاید و قطعات
شمارهٔ ۷
در خمار می دوشینم ای نیک حبیب ابن یمین فَرومَدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۴۴
نگار ماه رخم چون نقاب بگشاید سعدی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۱۱
چون میکشد آن طیرهٔ خورشید و مهم ابن یمین فَرومَدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۴۱
مردم چشمم که در غرقاب بازی میکند ابن یمین فَرومَدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۹
زلفت از سنبل تر گرد سمن پرچین کرد ابن یمین فَرومَدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۷
روز و شب از دو چشم من گر همه سیل خون شود ابن یمین فَرومَدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۹
جز رخ یار من بهار که دید مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۱۱
همچو گل سرخ برو دست دست عطار نیشابوری : عذر آوردن مرغان
حکایت رازجویی موسی از ابلیس
حق تعالی گفت با موسی به راز ابن یمین فَرومَدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۷
تا ز پیشم نازنین دلدار شد ابن یمین فَرومَدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۴
بر گل سیراب سنبل را چو جولان میدهد
شمارهٔ ۵٧
ایدل وفا امید مدار از مدار چرخ رشیدالدین میبدی : ۳۸- سورة ص- مکیة
۴ - النوبة الثالثة
قوله: قُلْ هُوَ نَبَأٌ عَظِیمٌ این «نبأ عظیم» بیک قول اشارت است بنبوّت و رسالت مصطفى علیه الصّلاة و السّلام و جلالت حالت وى. میگوید: خبر نبوّت وى خبرى عظیم است و شأن او شأنى جلیل و شما از ان غافل، از جمال او روى گردانیده و از شناخت او وامانده، ندانید که چه گم کردهاید و از چه واماندهاید، مهترى که در عالم خود دو کلمه است و بس: «لا اله الّا اللَّه محمد رسول اللَّه»، یک کلمه اللَّه را و دیگر کلمه محمد را، فرمان آمد که: یا محمد تو در حضرت خود ثناى ما میگوى که ما در حضرت خود ثناى تو مىگوییم، یا محمد تو مىگویى: «قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ» ما مىگوییم: «محمد رسول اللَّه». ذرهاى از طلعت زیباى آن مهتر در انگشت آدم تعبیه کردند، هشت بهشت بدرود کرد و گفت: ما را خود توانگر آفریدهاند سر ما بحجره هر گدایى فرو نیاید، آن ذره هم چنان میرفت و بهر که میرسید در عین حسرت در شوق آن جمال میسوخت، حشمت نوح و جاه خلیل و کرامت کلیم همه قطرهاى بود در مقابل بحر رسالت او، دولت بلال و خباب و عمار و دیگر یاران بود که ابراهیم و موسى و عیسى در عداد احیاء صورت نبودند که اگر ایشان زنده بودندى آن جاروب خدمت که ایشان برداشتند، ابراهیم و موسى برداشتندى، «لو کان موسى حیّا لما و سبعه الّا اتباعى». مهترى با این همه منقبت و مرتبت و کمال و جمال با مشتى گداى بىنوا میگوید: «انّما انالکم مثل الوالد لولده» ابن یمین فَرومَدی : قطعات
شمارهٔ ۵۵
استاد کارخانه دنیا بهیچ وقت ابن یمین فَرومَدی : قطعات
شمارهٔ ۵٣
الهی معاصی ابن یمین ابن یمین فَرومَدی : قطعات
شمارهٔ ۴٧
هست همچون نمونه سخنت ابن یمین فَرومَدی : قطعات
شمارهٔ ١٩
عزلت و انزوا و تنهایی سلمان ساوجی : جمشید و خورشید
بخش ۴۶ - طلب کردن خورشید جمشید را
بهار افروز چون شعری برانگیخت آذر بیگدلی : قصاید
شمارهٔ ۱۵ - هو القصیده در مدح میرزا احمد
شد مه روزه و، خلقی چو هلال؛ ابن یمین فَرومَدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۷۷
آمد آنسرو سهی بر گل نشان سنبلش منوچهری دامغانی : قصاید و قطعات
شمارهٔ ۷
در خمار می دوشینم ای نیک حبیب ابن یمین فَرومَدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۴۴
نگار ماه رخم چون نقاب بگشاید سعدی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۱۱
چون میکشد آن طیرهٔ خورشید و مهم ابن یمین فَرومَدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۴۱
مردم چشمم که در غرقاب بازی میکند ابن یمین فَرومَدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۹
زلفت از سنبل تر گرد سمن پرچین کرد ابن یمین فَرومَدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۷
روز و شب از دو چشم من گر همه سیل خون شود ابن یمین فَرومَدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۹
جز رخ یار من بهار که دید مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۱۱
همچو گل سرخ برو دست دست عطار نیشابوری : عذر آوردن مرغان
حکایت رازجویی موسی از ابلیس
حق تعالی گفت با موسی به راز ابن یمین فَرومَدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۷
تا ز پیشم نازنین دلدار شد ابن یمین فَرومَدی : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۴
بر گل سیراب سنبل را چو جولان میدهد
