ادیب صابر : قطعات
شمارهٔ ۱۰
ز روزگار حذر کن ز کردگار بترس همام تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۲۱۸
برای دیدن رویت خوش است بینایی ایرانشان : کوش‌نامه
بخش ۲۹۵ - گردیدن کوش به گردِ کشور
وزآن پس بزد نای رویین به دشت نهج البلاغه : خطبه ها
روش برخورد با دنيا
<strong> و من خطبة له عليه‌السلام </strong> <strong> يحذر من فتنة الدنيا </strong> اوحدالدین کرمانی : الباب الثانی: فی الشرعیّات و ما یتعلق بها
شمارهٔ ۱۳۴ - الصفا
روخانه برو که شاه ناگاه آید کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۲۳۳
بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد جهان ملک خاتون : غزلیات
شمارهٔ ۱۲۶۴
ای دل ز شراب عشق مستی فیض کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۹۵۱
بیا بیمار خود را ده شفائی فضولی : غزلیات
شمارهٔ ۱۴۹
چو بهر زینت آن گلچهره در آیینه می بیند امامی هروی : غزلیات
شمارهٔ ۱۷
تو که خود مونس روان بودی فیض کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۸۲۸
دلم در وادی خونخوار عشقی زار افتاده فضولی : رباعیات
شمارهٔ ۳۱
آن ماه که نور چشم اهل نظر است حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۱۹۶
عرق چین تو بویی بر صبا بست سعدی : باب هفتم در تأثیر تربیت
حکایت شمارهٔ ۱۳
هندوی نفط اندازی همی‌آموخت حکیمی گفت ترا که خانه نیینست بازی نه این است خلیل‌الله خلیلی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۳۴
سر راه غریبان خار روید سعیدا : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۴
در خانه ای که جای کسی نیست جای ماست امیرشاهی سبزواری : غزلیات
شمارهٔ ۱۵۷
ای گل نو به سفر رفته و سالی مانده اقبال لاهوری : زبور عجم
جهان کورست و از آئینهٔ دل غافل افتاد است
جهان کورست و از آئینهٔ دل غافل افتاد است رضاقلی خان هدایت : روضهٔ اول در نگارش احوال مشایخ و عارفین
بخش ۱۱۷ - فقیر دهلوی عَلَیهِ الرَّحمةِ
اسمش میر شمس الدین و چون از بنی عباس بوده به میر شمس الدین الی عباسی شهرت نموده. تحصیل مراتب علمی در خدمت علمای شاه جهان آباد کرده و در فقه و کلام و حدیث، صاحب مایه و بلندپایه، با وجود فضایل، طالب خدمت درویشان و غالب اوقات در صحبت ایشان. آخرالامر از برکت معاشرت ایشان به ترک علایق و عوایق دنیوی گفته و ظاهراًوباطناً طریق طریقت پذیرفته ملبس به لباس فقر شده سیاحت نموده و درجات عالیه حاصل فرمود ودر نظم ونثر تألیفات دارند و در عروض و قافیه رسالات پرداخته‌اند. دیوانش هفت هزار بیت می‌شود. با علی قلیخان لگزی معاصر بوده. از اشعار اوست: بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۴۴۳
ناتوانی باز چون شمعم چه افسون می‌کند
شمارهٔ ۱۰
ز روزگار حذر کن ز کردگار بترس همام تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۲۱۸
برای دیدن رویت خوش است بینایی ایرانشان : کوش‌نامه
بخش ۲۹۵ - گردیدن کوش به گردِ کشور
وزآن پس بزد نای رویین به دشت نهج البلاغه : خطبه ها
روش برخورد با دنيا
<strong> و من خطبة له عليه‌السلام </strong> <strong> يحذر من فتنة الدنيا </strong> اوحدالدین کرمانی : الباب الثانی: فی الشرعیّات و ما یتعلق بها
شمارهٔ ۱۳۴ - الصفا
روخانه برو که شاه ناگاه آید کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۲۳۳
بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد جهان ملک خاتون : غزلیات
شمارهٔ ۱۲۶۴
ای دل ز شراب عشق مستی فیض کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۹۵۱
بیا بیمار خود را ده شفائی فضولی : غزلیات
شمارهٔ ۱۴۹
چو بهر زینت آن گلچهره در آیینه می بیند امامی هروی : غزلیات
شمارهٔ ۱۷
تو که خود مونس روان بودی فیض کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۸۲۸
دلم در وادی خونخوار عشقی زار افتاده فضولی : رباعیات
شمارهٔ ۳۱
آن ماه که نور چشم اهل نظر است حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۱۹۶
عرق چین تو بویی بر صبا بست سعدی : باب هفتم در تأثیر تربیت
حکایت شمارهٔ ۱۳
هندوی نفط اندازی همی‌آموخت حکیمی گفت ترا که خانه نیینست بازی نه این است خلیل‌الله خلیلی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۳۴
سر راه غریبان خار روید سعیدا : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۴
در خانه ای که جای کسی نیست جای ماست امیرشاهی سبزواری : غزلیات
شمارهٔ ۱۵۷
ای گل نو به سفر رفته و سالی مانده اقبال لاهوری : زبور عجم
جهان کورست و از آئینهٔ دل غافل افتاد است
جهان کورست و از آئینهٔ دل غافل افتاد است رضاقلی خان هدایت : روضهٔ اول در نگارش احوال مشایخ و عارفین
بخش ۱۱۷ - فقیر دهلوی عَلَیهِ الرَّحمةِ
اسمش میر شمس الدین و چون از بنی عباس بوده به میر شمس الدین الی عباسی شهرت نموده. تحصیل مراتب علمی در خدمت علمای شاه جهان آباد کرده و در فقه و کلام و حدیث، صاحب مایه و بلندپایه، با وجود فضایل، طالب خدمت درویشان و غالب اوقات در صحبت ایشان. آخرالامر از برکت معاشرت ایشان به ترک علایق و عوایق دنیوی گفته و ظاهراًوباطناً طریق طریقت پذیرفته ملبس به لباس فقر شده سیاحت نموده و درجات عالیه حاصل فرمود ودر نظم ونثر تألیفات دارند و در عروض و قافیه رسالات پرداخته‌اند. دیوانش هفت هزار بیت می‌شود. با علی قلیخان لگزی معاصر بوده. از اشعار اوست: بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۴۴۳
ناتوانی باز چون شمعم چه افسون می‌کند
