رشیدالدین میبدی : ۱۹- سورة مریم- مکیّة
۳ - النوبة الثالثة
قوله تعالى: «وَ أَنْذِرْهُمْ یَوْمَ الْحَسْرَةِ» یوم الحسرة یوم القیامة سبق لقوم الشقاوة من غیر ان یرتکبوا معصیة، و لآخرین السعادة قبل ان یقترفوا حسنة. روز حسرت روز اول است در عهد ازل، که حکم کردند و قضا راندند و هر کس را آنچه سزاى وى بود دادند، رانده بىجرم و جریمت، نواخته بى وسیلت طاعت. یکى را خلعت رفعت دوختند و میل نه. ملکالشعرای بهار : غزلیات
شمارهٔ ۸۸
لاله خونین کفن از خاک سر آورده برون ملکالشعرای بهار : غزلیات
شمارهٔ ۸۷
غمزهات خونریزتر یا دیدهٔ خونبار من ملکالشعرای بهار : غزلیات
شمارهٔ ۸۶
تا توانی دفع غم از خاطر غمناک کن صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۵۵۰
چون وانمیکنی گرهی، خود گره مشو ملکالشعرای بهار : غزلیات
شمارهٔ ۸۵
ای نرگست به خلق در فتنه بازکن صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۲۷۷
کار دریاست ز هر موج خطر خندیدن ملکالشعرای بهار : غزلیات
شمارهٔ ۸۴
ای دوست بیا لختی ترک می و ساغرکن ملکالشعرای بهار : غزلیات
شمارهٔ ۸۳
منم که عشق بتانم نموده پیر و کهن مولوی : دفتر دوم
بخش ۱۰۸ - سخن گفتن به زبان حال و فهم کردن آن
ماجرای شمع با پروانه تو امیرعلیشیر نوایی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۴ - تتبع مخدوم در طور خواجه
بیا که پیر مغان در سبو شراب انداخت مولوی : دفتر چهارم
بخش ۳۹ - حکایت آن پیر عرب کی دلالت کرد حلیمه را به استعانت به بتان
پیرمردی پیشش آمد با عصا خاقانی : قطعات
شمارهٔ ۲۴۶
آه به من میرسد ز سختی و رنج ملکالشعرای بهار : غزلیات
شمارهٔ ۸۲
وقت آنست که بر سبزه مقامی بکنیم قوامی رازی : دیوان اشعار
شمارهٔ ۵ - در مدح شاه بطور عام و عرض تسلیت بدو شاه خاص
تا زمین زیر گنبد خضراست شاه نعمتالله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۲۲
یار ما رفت گوییا جان رفت طغرل احراری : غزلیات
شمارهٔ ۷
شوخ من هر گه کشاید طره چون قیر را شاه نعمتالله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۹۹
چشم مردم دیدهٔ ما نور رویش دیده است ملکالشعرای بهار : غزلیات
شمارهٔ ۷۹
بود آیا که دگرباره به شیراز رسم صائب تبریزی : مطالع
شمارهٔ ۲۶
لعل جان بخش ترا خط دورباش آفت است
۳ - النوبة الثالثة
قوله تعالى: «وَ أَنْذِرْهُمْ یَوْمَ الْحَسْرَةِ» یوم الحسرة یوم القیامة سبق لقوم الشقاوة من غیر ان یرتکبوا معصیة، و لآخرین السعادة قبل ان یقترفوا حسنة. روز حسرت روز اول است در عهد ازل، که حکم کردند و قضا راندند و هر کس را آنچه سزاى وى بود دادند، رانده بىجرم و جریمت، نواخته بى وسیلت طاعت. یکى را خلعت رفعت دوختند و میل نه. ملکالشعرای بهار : غزلیات
شمارهٔ ۸۸
لاله خونین کفن از خاک سر آورده برون ملکالشعرای بهار : غزلیات
شمارهٔ ۸۷
غمزهات خونریزتر یا دیدهٔ خونبار من ملکالشعرای بهار : غزلیات
شمارهٔ ۸۶
تا توانی دفع غم از خاطر غمناک کن صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۵۵۰
چون وانمیکنی گرهی، خود گره مشو ملکالشعرای بهار : غزلیات
شمارهٔ ۸۵
ای نرگست به خلق در فتنه بازکن صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۲۷۷
کار دریاست ز هر موج خطر خندیدن ملکالشعرای بهار : غزلیات
شمارهٔ ۸۴
ای دوست بیا لختی ترک می و ساغرکن ملکالشعرای بهار : غزلیات
شمارهٔ ۸۳
منم که عشق بتانم نموده پیر و کهن مولوی : دفتر دوم
بخش ۱۰۸ - سخن گفتن به زبان حال و فهم کردن آن
ماجرای شمع با پروانه تو امیرعلیشیر نوایی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۴ - تتبع مخدوم در طور خواجه
بیا که پیر مغان در سبو شراب انداخت مولوی : دفتر چهارم
بخش ۳۹ - حکایت آن پیر عرب کی دلالت کرد حلیمه را به استعانت به بتان
پیرمردی پیشش آمد با عصا خاقانی : قطعات
شمارهٔ ۲۴۶
آه به من میرسد ز سختی و رنج ملکالشعرای بهار : غزلیات
شمارهٔ ۸۲
وقت آنست که بر سبزه مقامی بکنیم قوامی رازی : دیوان اشعار
شمارهٔ ۵ - در مدح شاه بطور عام و عرض تسلیت بدو شاه خاص
تا زمین زیر گنبد خضراست شاه نعمتالله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۲۲
یار ما رفت گوییا جان رفت طغرل احراری : غزلیات
شمارهٔ ۷
شوخ من هر گه کشاید طره چون قیر را شاه نعمتالله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۹۹
چشم مردم دیدهٔ ما نور رویش دیده است ملکالشعرای بهار : غزلیات
شمارهٔ ۷۹
بود آیا که دگرباره به شیراز رسم صائب تبریزی : مطالع
شمارهٔ ۲۶
لعل جان بخش ترا خط دورباش آفت است
