محتشم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۹
مبین به چشم کم ای شوخ نازنین ما را سنایی غزنوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۳۳۷
ای قامت سرو گشته کوتاه به تو اسیر شهرستانی : غزلیات
شمارهٔ ۵۸۴
فریب جلوه مستانه دادند خاقانی : قصاید
شمارهٔ ۷۷ - در ستایش شروان شاه
صورت نمی‌بندد مرا کان شوخ پیمان نشکند نهج البلاغه : نامه ها
نامه به زياد بن أبيه در بر حذر داشتن او از نیرنگ معاویه
<strong> و من كتاب له عليه‌السلام إلى زياد ابن أبيه و قد بلغه أن معاوية كتب إليه يريد خديعته باستلحاقه </strong> اهلی شیرازی : صنف دوم که زر سفید است و بیش بر است
برگ دهم سه زر سفید
ای چشم تو ترسا بچه باده پرست عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۸
چون به اصل اصل در پیوسته بی‌تو جان توست حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۷۴۵
رفیقی هم دم و یاری موافق سیف فرغانی : غزلیات
شمارهٔ ۵۲۱
عشق اسلامست و دیگر کافری رشیدالدین میبدی : ۲- سورة البقره
۵۰ - النوبة الاولى
قوله تعالى: وَ إِذْ قالَ إِبْراهِیمُ گفت ابراهیم رَبِّ خداوند من أَرِنِی با من نماى کَیْفَ تُحْیِ الْمَوْتى که مرده چون زنده کنى؟ قالَ أَ وَ لَمْ تُؤْمِنْ نه ایمان آورده قالَ بَلى ابراهیم گفت آرى ایمان آوردهام، وَ لکِنْ لِیَطْمَئِنَّ قَلْبِی لکن تا دمل آرمیده شود و بدیدار چشم یقین افزاید قالَ فَخُذْ أَرْبَعَةً مِنَ الطَّیْرِ اللَّه گفت پس شو چهار مرغ گیر فَصُرْهُنَّ إِلَیْکَ آن را بکش و پاره پاره کن و با خود آر سرهاى آن ثُمَّ اجْعَلْ عَلى کُلِّ جَبَلٍ مِنْهُنَّ جُزْءاً آن گه بر سر هر کوهى پاره از آن آمیخته در هم بنه ثُمَّ ادْعُهُنَّ آن گه ایشان را خوان یَأْتِینَکَ سَعْیاً تا بتو آیند بشتاب وَ اعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ (۲۶۰) بدانک خداى تواناست دانا. سعدی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱
آن کیست که دل نهاد و فارغ بنشست باباطاهر عریان همدانی : دوبیتی‌ها
دوبیتی شمارهٔ ۳۶
دگر شو شد که مو جانم بسوزد بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۳۵۳
ای بهار پرفشان دل برگل و سنبل مبند خیالی بخارایی : غزلیات
شمارهٔ ۳۲۶
خیز ای ندیم خاصّ درِ پادشاه شو ملک‌الشعرای بهار : قطعات
شمارهٔ ۲۳ - در زندان
کردم عبور دی ز در شعبهٔ چهار شمس مغربی : غزلیات
شمارهٔ ۲۳
ساقی باقی که جانم مست اوست عطار نیشابوری : هیلاج نامه
تحسین کردن جنید منصور را در اسرار عشق
جنیدا راهبر چون راز بشنید حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۴۷۰
این چنین صورتی از خاک زمین برخیزد اهلی شیرازی : سحر حلال
بخش ۸ - نعت ایمه اثنا عشر
چون علی اندر ره دین راهبر شمس مغربی : غزلیات
شمارهٔ ۷
به دست خویش چهل صبح بامداد الست
غزل شمارهٔ ۹
مبین به چشم کم ای شوخ نازنین ما را سنایی غزنوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۳۳۷
ای قامت سرو گشته کوتاه به تو اسیر شهرستانی : غزلیات
شمارهٔ ۵۸۴
فریب جلوه مستانه دادند خاقانی : قصاید
شمارهٔ ۷۷ - در ستایش شروان شاه
صورت نمی‌بندد مرا کان شوخ پیمان نشکند نهج البلاغه : نامه ها
نامه به زياد بن أبيه در بر حذر داشتن او از نیرنگ معاویه
<strong> و من كتاب له عليه‌السلام إلى زياد ابن أبيه و قد بلغه أن معاوية كتب إليه يريد خديعته باستلحاقه </strong> اهلی شیرازی : صنف دوم که زر سفید است و بیش بر است
برگ دهم سه زر سفید
ای چشم تو ترسا بچه باده پرست عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۸
چون به اصل اصل در پیوسته بی‌تو جان توست حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۷۴۵
رفیقی هم دم و یاری موافق سیف فرغانی : غزلیات
شمارهٔ ۵۲۱
عشق اسلامست و دیگر کافری رشیدالدین میبدی : ۲- سورة البقره
۵۰ - النوبة الاولى
قوله تعالى: وَ إِذْ قالَ إِبْراهِیمُ گفت ابراهیم رَبِّ خداوند من أَرِنِی با من نماى کَیْفَ تُحْیِ الْمَوْتى که مرده چون زنده کنى؟ قالَ أَ وَ لَمْ تُؤْمِنْ نه ایمان آورده قالَ بَلى ابراهیم گفت آرى ایمان آوردهام، وَ لکِنْ لِیَطْمَئِنَّ قَلْبِی لکن تا دمل آرمیده شود و بدیدار چشم یقین افزاید قالَ فَخُذْ أَرْبَعَةً مِنَ الطَّیْرِ اللَّه گفت پس شو چهار مرغ گیر فَصُرْهُنَّ إِلَیْکَ آن را بکش و پاره پاره کن و با خود آر سرهاى آن ثُمَّ اجْعَلْ عَلى کُلِّ جَبَلٍ مِنْهُنَّ جُزْءاً آن گه بر سر هر کوهى پاره از آن آمیخته در هم بنه ثُمَّ ادْعُهُنَّ آن گه ایشان را خوان یَأْتِینَکَ سَعْیاً تا بتو آیند بشتاب وَ اعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ عَزِیزٌ حَکِیمٌ (۲۶۰) بدانک خداى تواناست دانا. سعدی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱
آن کیست که دل نهاد و فارغ بنشست باباطاهر عریان همدانی : دوبیتی‌ها
دوبیتی شمارهٔ ۳۶
دگر شو شد که مو جانم بسوزد بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۳۵۳
ای بهار پرفشان دل برگل و سنبل مبند خیالی بخارایی : غزلیات
شمارهٔ ۳۲۶
خیز ای ندیم خاصّ درِ پادشاه شو ملک‌الشعرای بهار : قطعات
شمارهٔ ۲۳ - در زندان
کردم عبور دی ز در شعبهٔ چهار شمس مغربی : غزلیات
شمارهٔ ۲۳
ساقی باقی که جانم مست اوست عطار نیشابوری : هیلاج نامه
تحسین کردن جنید منصور را در اسرار عشق
جنیدا راهبر چون راز بشنید حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۴۷۰
این چنین صورتی از خاک زمین برخیزد اهلی شیرازی : سحر حلال
بخش ۸ - نعت ایمه اثنا عشر
چون علی اندر ره دین راهبر شمس مغربی : غزلیات
شمارهٔ ۷
به دست خویش چهل صبح بامداد الست
