حافظ : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۵۴
راهی بزن که آهی بر ساز آن توان زد مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۸۳
بالا بنگر دو چشم را بالا دار مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۸۲
این صورت باغست و در او نیست ثمر محتشم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۲۸
حسن پری جلوه کرد دیو جنونم گرفت مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۸۱
ای مرد سماع معده را خالی دار سیف فرغانی : قصاید و قطعات
شمارهٔ ۸۴ - و کتب الیه ایضا
بجای سخن گر بتو جان فرستم نیر تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۱۲۶
چند بیهوده دلا اینهمه افغان از من مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۸۰
ای عشق خوشی چه خوش که از خوش خوشتر سعیدا : غزلیات
شمارهٔ ۵۵۳
ابروی تو را تا قلم صنع کشیده مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۷۹
ای ظل تو از سایهٔ طوبی خوشتر مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۷۸
ای زادهٔ ساقی هله از غم بگذر قدسی مشهدی : غزلیات
شمارهٔ ۲۰۱
در مجلسی که احباب شرب مدام کردند مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۷۷
ای دل بگذر ز عشق و معشوق و دیار مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۷۵
ای خاک درت ز آب کوثر خوشتر مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۷۴
ای بوده سماع آسمانرا ره و در سلطان ولد : ولدنامه
بخش ۹۰ - در بیان آنکه عالم معنی چون آب است و صور چون کف و یخ که در فراق دریای معنی منجمد شده اند از این روی در و دیوار این عالم را جماد میگویند که یخ گرفته است و در او نرمی و روانی نیست، عاقل یخ را آب می‌بیند زیرا موقوف نظر آفتاب است که باز آب شود. عالم و صور اول معنی بودند و علم محض بیچون و چگونه، باز آخر چون آفتاب قیامت درتابد معنی شوند که کل شیئی یرجع الی اصله(و کل شیئی هالک و الا وجهه)
هستی این جهان بود چون برف مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۷۲۶
زلف تو به حسن ذوفنونها برزد مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۷۳
ای آنکه دلت باید در وی منگر مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۸۵۷
توقع دارم از لطف تو ای صدر نکوآیین بلند اقبال : قطعات
شمارهٔ ۳۳ - قطعه
ای برادر مجوی از دونان