فیاض لاهیجی : غزلیات
شمارهٔ ۳۶۳
عقل گو کمتر نظر بر حسن تدبیرم کند انوری : مقطعات
شمارهٔ ۴۵۹ - در مذمت کسی گفته
ز جنس مردمان مشمار خود را ملا احمد نراقی : باب چهارم
فصل - طریقه تحصیل رجاء
چون فضیلت صفت رجاء را دانستی و موقع آن را شناختی، بدان که کسی که محتاج به این صفت باشد طریقه تحصیل آن، این است که: ابتدا در آنچه گفتیم از اسباب امیدواری تأمل کند، و آنها را بر دل خود نقش کند و تکرار کند، و پیوسته متذکر آنها بوده باشد. صفای اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۷
مملکت شاه عشق جز دل درویش نیست یغمای جندقی : بخش دوم
شمارهٔ ۴۱ - از قول نواب سیف الله میرزا به نواب اسدالله میرزا نگاشته
سواره رفتی و سودم جبین به راه تو چندان ادیب الممالک : ترجیعات
شمارهٔ ۴ - در اندرز احزاب سیاسی باتحاد و ترک اختلاف
دست شوی ای طبیب ازین بیمار ملا احمد نراقی : باب اول
فصل ششم - لذت و الم جسم و روح
چون که دانستی که آدمی را روحی و بدنی است که هر کسی مرکب است از این دو، باید بدانی که هر یک از این دو جزء را المی و لذتی و محنتی و راحتی و مرضی و صحتی است . مجیرالدین بیلقانی : غزلیات
شمارهٔ ۶۸
باز از دو لب به عالم صد شور درفگندی مجیرالدین بیلقانی : غزلیات
شمارهٔ ۷۴
گر تو آنجا که تویی انده ما داشتیی ابوعلی عثمانی : باب سوم
بخش ۸ - جمع و تفرقه
و از آن جمله جمع و تفرقه است. لفظ جمع و تفرقه اندر سخن ایشان بسیار بود، استاد بوعلی گفتی فرق آن بود کی با تو منسوب بود و جمع آن بود که از تو ربوده بود و معنیش آن بود که آنچه کسب بنده بود از اقامت عبودیّت و آنچه باحوال بشریّت سزد آن فرق بود، و آنچه از قبل حق بود از پیدا کردن معانی و لطفی کردن و احسانی، آن جمع بود، و این فروترین احوال ایشان باشد اندر جمع و فرق زیرا که آن اندر شهود افعال بود و هر که او را حق سبحانهُ وتعالی حاضر کند بافعال او از طاعات و مخالفات او، آن بنده بصفت تفرقه باشد و هرکه را حق حاضر کند از افعال نفس خویش آن بنده بمقام جمع بود، اثبات خلق از باب تفرقه بود و اثبات حق از صفت جمع بود و بنده را چاره نیست از جمع و تفرقه زیرا که هرکی او را تفرقه نبود عبادتش نبود و هرکه او را جمع نبود و معرفتش نبود قول خدای تعالی اِیّاکَ نَعْبُدُ اشارت است بتفرقه و اِیّاکَ نَسْتَعِینُ اشارت است بجمع، چون بنده با حق سُبْحَانَهُ وَتَعالی خطاب کند بزبان راز بروی سؤال یا دعا یا ثنا یا شکر یا عذر بر چیزی اندر محل تفرقه بود و چون در سرّ گوید و بدل سماع می کند آنچه از حق بدو می آید آن مقام جمع است. واعظ قزوینی : مثنویات
شمارهٔ ۵
چو آماده شد لشکر کینه خواه ادیب الممالک : شورشنامه
بخش ۲۳ - پاسخ بانو بیاران و وداع با دوستداران
چنین گفت بانوی شیرین زبان مجیرالدین بیلقانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۴
به دلی وصل تو در نتوان یافت نظام قاری : مخیّل‌نامه (در جنگ صوف و کمخا)
بخش ۱۰ - در بند کردن قباکه بایلچیکری آمده بود و غضب نمودن
سراسر سخنهای او باز راند واعظ قزوینی : غزلیات
شمارهٔ ۱۹
بهار است و از اشکم گل به دامن میکند صحرا خاقانی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۲۱۷
چون از چشم بتان فسون ساز کنم هلالی جغتایی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۲۲
تا سلسله زلف تو زنجیر جنون شد هلالی جغتایی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۶۸
کدام صبح سعادت بود مبارک ازینم؟ شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۸۵
عشق بازیست عشقبازی نیست شاه نعمت‌الله ولی : مثنویات
شمارهٔ ۴۳
یا حبیبی و قرة العینی
شمارهٔ ۳۶۳
عقل گو کمتر نظر بر حسن تدبیرم کند انوری : مقطعات
شمارهٔ ۴۵۹ - در مذمت کسی گفته
ز جنس مردمان مشمار خود را ملا احمد نراقی : باب چهارم
فصل - طریقه تحصیل رجاء
چون فضیلت صفت رجاء را دانستی و موقع آن را شناختی، بدان که کسی که محتاج به این صفت باشد طریقه تحصیل آن، این است که: ابتدا در آنچه گفتیم از اسباب امیدواری تأمل کند، و آنها را بر دل خود نقش کند و تکرار کند، و پیوسته متذکر آنها بوده باشد. صفای اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۷
مملکت شاه عشق جز دل درویش نیست یغمای جندقی : بخش دوم
شمارهٔ ۴۱ - از قول نواب سیف الله میرزا به نواب اسدالله میرزا نگاشته
سواره رفتی و سودم جبین به راه تو چندان ادیب الممالک : ترجیعات
شمارهٔ ۴ - در اندرز احزاب سیاسی باتحاد و ترک اختلاف
دست شوی ای طبیب ازین بیمار ملا احمد نراقی : باب اول
فصل ششم - لذت و الم جسم و روح
چون که دانستی که آدمی را روحی و بدنی است که هر کسی مرکب است از این دو، باید بدانی که هر یک از این دو جزء را المی و لذتی و محنتی و راحتی و مرضی و صحتی است . مجیرالدین بیلقانی : غزلیات
شمارهٔ ۶۸
باز از دو لب به عالم صد شور درفگندی مجیرالدین بیلقانی : غزلیات
شمارهٔ ۷۴
گر تو آنجا که تویی انده ما داشتیی ابوعلی عثمانی : باب سوم
بخش ۸ - جمع و تفرقه
و از آن جمله جمع و تفرقه است. لفظ جمع و تفرقه اندر سخن ایشان بسیار بود، استاد بوعلی گفتی فرق آن بود کی با تو منسوب بود و جمع آن بود که از تو ربوده بود و معنیش آن بود که آنچه کسب بنده بود از اقامت عبودیّت و آنچه باحوال بشریّت سزد آن فرق بود، و آنچه از قبل حق بود از پیدا کردن معانی و لطفی کردن و احسانی، آن جمع بود، و این فروترین احوال ایشان باشد اندر جمع و فرق زیرا که آن اندر شهود افعال بود و هر که او را حق سبحانهُ وتعالی حاضر کند بافعال او از طاعات و مخالفات او، آن بنده بصفت تفرقه باشد و هرکه را حق حاضر کند از افعال نفس خویش آن بنده بمقام جمع بود، اثبات خلق از باب تفرقه بود و اثبات حق از صفت جمع بود و بنده را چاره نیست از جمع و تفرقه زیرا که هرکی او را تفرقه نبود عبادتش نبود و هرکه او را جمع نبود و معرفتش نبود قول خدای تعالی اِیّاکَ نَعْبُدُ اشارت است بتفرقه و اِیّاکَ نَسْتَعِینُ اشارت است بجمع، چون بنده با حق سُبْحَانَهُ وَتَعالی خطاب کند بزبان راز بروی سؤال یا دعا یا ثنا یا شکر یا عذر بر چیزی اندر محل تفرقه بود و چون در سرّ گوید و بدل سماع می کند آنچه از حق بدو می آید آن مقام جمع است. واعظ قزوینی : مثنویات
شمارهٔ ۵
چو آماده شد لشکر کینه خواه ادیب الممالک : شورشنامه
بخش ۲۳ - پاسخ بانو بیاران و وداع با دوستداران
چنین گفت بانوی شیرین زبان مجیرالدین بیلقانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۴
به دلی وصل تو در نتوان یافت نظام قاری : مخیّل‌نامه (در جنگ صوف و کمخا)
بخش ۱۰ - در بند کردن قباکه بایلچیکری آمده بود و غضب نمودن
سراسر سخنهای او باز راند واعظ قزوینی : غزلیات
شمارهٔ ۱۹
بهار است و از اشکم گل به دامن میکند صحرا خاقانی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۲۱۷
چون از چشم بتان فسون ساز کنم هلالی جغتایی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۲۲
تا سلسله زلف تو زنجیر جنون شد هلالی جغتایی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۶۸
کدام صبح سعادت بود مبارک ازینم؟ شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۸۵
عشق بازیست عشقبازی نیست شاه نعمت‌الله ولی : مثنویات
شمارهٔ ۴۳
یا حبیبی و قرة العینی
