جهان ملک خاتون : غزلیات
شمارهٔ ۶۱۵
دلم در شست زلفت گشت پابند شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۵۰
چون من ز ولای تو رسیدم به ولایت امیرخسرو دهلوی : خسرو و شیرین
بخش ۳۶ - شکر ریزی عروسی خسرو و شیرین و فرستادن خسرو انگشتری را به رسم پیمان
چو مه در چادر شب رفت در خواب امیرخسرو دهلوی : غزلیات
شمارهٔ ۱۷۹۶
رخساره مکن راست به جایی که تو باشی سوزنی سمرقندی : قطعات
شمارهٔ ۴۸ - ولوله در ولوله در ولوله
مار بسی گرد حنائی خبه سنایی غزنوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۴
عقلی که ز لطف دیدهٔ جان پنداشت صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۹۰۱
تا چهره گلگل از می گلفام کرده ای سعدی : غزلیات
غزل ۴۸۶
آن سرو ناز بین که چه خوش می‌رود به راه فردوسی : پادشاهی کسری نوشین روان چهل و هشت سال بود
بخش ۳ - داستان بوزرجمهر
نگر خواب را بیهده نشمری جامی : دفتر اول
بخش ۱۱۸ - اشارت به رکن دوم از ارکان مقام ابدال که دوام صمت است
چون نشستن خموش نتوانم نجم‌الدین رازی : رباعیات
شمارهٔ ۶۸
دل مغز حقیقت است تن پوست ببین سیف فرغانی : غزلیات
شمارهٔ ۴۰۴
بکوش تا بنشینیم یک نفس با هم ادیب صابر : رباعیات
شمارهٔ ۳
آخر برسد به صبح صادق شب ما سلمان ساوجی : قطعات
قطعه شمارهٔ ۶۷
گر چه از اندیشه این واقعه امیرخسرو دهلوی : غزلیات
شمارهٔ ۹۶۰
داد خواهم، اگر بخواهی داد مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۱۱۷
زین سان که فتاد هجر در راه ای دل رضاقلی خان هدایت : فردوس در شرح احوال متأخرین و معاصرین
بخش ۵۴ - معطّر کرمانی علیه الرحمه
و هُوَ مولانا محمد مهدی بن محمد شفیع. نسبتش به شیخ محمود شبستری پیوسته. أباً عن جد از ارباب قلم بوده‌اند. خود از تلامذهٔ جناب زبدة العارفین میرزا محمد تقی کرمانی است. بالاخره اجازه از میرزا محمد حسین ملقب به رونق علی شاه گرفته در خدمت جناب میرزای مذکور به اعلی مدارج فقر و فناء ترقی فرموده. گویند جذبهٔ وی بر سلوک غلبه داشته. غرض، آخرالامر به حکم سلطانی وی را از کرمان به دارالخلافه بردند و اهل عناد سعایت کردند تا مورد قهر سلطانی شده بعد از هفته‌ای فوت و در امامزاده ناصرالدین مدفون شد. فی شهور سنهٔ ۱۲۱۷. این رباعی از اوست: غزالی : رکن اول - در عبادات
بخش ۵۱ - فصل (روزه داشتن در روزهای شریف)
در روزهای شریف و فاضل روزه داشتن سنت است، آنچه در سال اوفتد روز عرفه و عاشورا و نه روز اول ذی الحجه و ده روز از اول محرم و جمله ماههای رجب و شعبان است و در خبر است که «روزه یک روز از ماه حرام فاضلتر از سی روز از ماههای دیگر، و یک روز از رمضان فاضلتر از سی روز از ماه حرام»، و گفت، «هرکه پنجشنبه و آدینه و شنبه از ماه حرام روزه دارد، او را عبادت هفتصد ساله بنویسند» و ماه حرام چهار است: ذوالقعده و ذوالحجه و محرم و رجب، و فاضلترین ذوالحجه است که وقت حج است. اوحدی مراغه‌ای : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۲۸
آن روز کو که روی غم اندر زوال بود؟ ابراهیم شاهدی دده مغلوی : غزلیات
شمارهٔ ۵۴
بهر خدنگ کز آن یار برگزیده رسد
شمارهٔ ۶۱۵
دلم در شست زلفت گشت پابند شاه نعمت‌الله ولی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۵۰
چون من ز ولای تو رسیدم به ولایت امیرخسرو دهلوی : خسرو و شیرین
بخش ۳۶ - شکر ریزی عروسی خسرو و شیرین و فرستادن خسرو انگشتری را به رسم پیمان
چو مه در چادر شب رفت در خواب امیرخسرو دهلوی : غزلیات
شمارهٔ ۱۷۹۶
رخساره مکن راست به جایی که تو باشی سوزنی سمرقندی : قطعات
شمارهٔ ۴۸ - ولوله در ولوله در ولوله
مار بسی گرد حنائی خبه سنایی غزنوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۴
عقلی که ز لطف دیدهٔ جان پنداشت صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۹۰۱
تا چهره گلگل از می گلفام کرده ای سعدی : غزلیات
غزل ۴۸۶
آن سرو ناز بین که چه خوش می‌رود به راه فردوسی : پادشاهی کسری نوشین روان چهل و هشت سال بود
بخش ۳ - داستان بوزرجمهر
نگر خواب را بیهده نشمری جامی : دفتر اول
بخش ۱۱۸ - اشارت به رکن دوم از ارکان مقام ابدال که دوام صمت است
چون نشستن خموش نتوانم نجم‌الدین رازی : رباعیات
شمارهٔ ۶۸
دل مغز حقیقت است تن پوست ببین سیف فرغانی : غزلیات
شمارهٔ ۴۰۴
بکوش تا بنشینیم یک نفس با هم ادیب صابر : رباعیات
شمارهٔ ۳
آخر برسد به صبح صادق شب ما سلمان ساوجی : قطعات
قطعه شمارهٔ ۶۷
گر چه از اندیشه این واقعه امیرخسرو دهلوی : غزلیات
شمارهٔ ۹۶۰
داد خواهم، اگر بخواهی داد مهستی گنجوی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۱۱۷
زین سان که فتاد هجر در راه ای دل رضاقلی خان هدایت : فردوس در شرح احوال متأخرین و معاصرین
بخش ۵۴ - معطّر کرمانی علیه الرحمه
و هُوَ مولانا محمد مهدی بن محمد شفیع. نسبتش به شیخ محمود شبستری پیوسته. أباً عن جد از ارباب قلم بوده‌اند. خود از تلامذهٔ جناب زبدة العارفین میرزا محمد تقی کرمانی است. بالاخره اجازه از میرزا محمد حسین ملقب به رونق علی شاه گرفته در خدمت جناب میرزای مذکور به اعلی مدارج فقر و فناء ترقی فرموده. گویند جذبهٔ وی بر سلوک غلبه داشته. غرض، آخرالامر به حکم سلطانی وی را از کرمان به دارالخلافه بردند و اهل عناد سعایت کردند تا مورد قهر سلطانی شده بعد از هفته‌ای فوت و در امامزاده ناصرالدین مدفون شد. فی شهور سنهٔ ۱۲۱۷. این رباعی از اوست: غزالی : رکن اول - در عبادات
بخش ۵۱ - فصل (روزه داشتن در روزهای شریف)
در روزهای شریف و فاضل روزه داشتن سنت است، آنچه در سال اوفتد روز عرفه و عاشورا و نه روز اول ذی الحجه و ده روز از اول محرم و جمله ماههای رجب و شعبان است و در خبر است که «روزه یک روز از ماه حرام فاضلتر از سی روز از ماههای دیگر، و یک روز از رمضان فاضلتر از سی روز از ماه حرام»، و گفت، «هرکه پنجشنبه و آدینه و شنبه از ماه حرام روزه دارد، او را عبادت هفتصد ساله بنویسند» و ماه حرام چهار است: ذوالقعده و ذوالحجه و محرم و رجب، و فاضلترین ذوالحجه است که وقت حج است. اوحدی مراغه‌ای : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۲۸
آن روز کو که روی غم اندر زوال بود؟ ابراهیم شاهدی دده مغلوی : غزلیات
شمارهٔ ۵۴
بهر خدنگ کز آن یار برگزیده رسد
