صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۸۷۹
کریم اوست که خود را بخیل می داند رشیدالدین میبدی : ۲- سورة البقره
۲۴ - النوبة الاولى
قوله تعالى: قَدْ نَرى تَقَلُّبَ وَجْهِکَ فِی السَّماءِ مىبینیم گشتن روى تو در آسمان فَلَنُوَلِّیَنَّکَ ما ترا گردانیم قِبْلَةً تَرْضاها بآن قبله که مىخواهى و مىپسندى، فَوَلِّ وَجْهَکَ روى گردان شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ بسوى مسجد حرام وَ حَیْثُ ما کُنْتُمْ و شما که امت ویید هر جا که باشید فَوَلُّوا وُجُوهَکُمْ شَطْرَهُ رویهاى خویش سوى آن مىگردانید، وَ إِنَّ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتابَ و اینان که ایشان را نامه دادند لَیَعْلَمُونَ نیک میدانند أَنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّهِمْ مولوی : دفتر اول
بخش ۱۷ - قصهٔ دیدن خلیفه لیلی را
گفت لیلی را خلیفه کان توی مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۶۶
بتی کو زهره و مه را همه شب شیوه آموزد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۵۲
داغ رسوایی خدادادست منصور مرا رشیدالدین میبدی : ۱۴- سورة ابراهیم- مکیة
۱ - النوبة الاولى
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ» بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان. عطار نیشابوری : باب سی و پنجم: در صفت روی و زلف معشوق
شمارهٔ ۶۷
گر کشته شوم کشته به نامِ تو شوم مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۷۰۷
دیدم رخت از غم سر موئیم نماند کمال خجندی : مقطعات
شمارهٔ ۲۳
اگر زهره شنیدی بانگ چنگت صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۵۱
می کشد خاطر به جا و منزل دیگر مرا سعدی : غزلیات
غزل ۴۱۸
گر دست دهد هزار جانم صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۷۰۸
عقل و هوش و دین نگردد جمع با دیوانگی واعظ قزوینی : غزلیات
شمارهٔ ۴۲
نیست غیر از وصل آبی آتش جوش مرا نهج البلاغه : حکمت ها
نقش خواب در زندگى
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> مَا أَنْقَضَ اَلنَّوْمَ لِعَزَائِمِ اَلْيَوْمِ نهج البلاغه : حکمت ها
نهی از تکبر و فخرفروشی
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> ضَعْ فَخْرَكَ وَ اُحْطُطْ كِبْرَكَ وَ اُذْكُرْ قَبْرَكَ جمالالدین عبدالرزاق : مقطعات
شمارهٔ ۳۶ - تکیه بدنیا
کسی کودل درین محنت سرابست صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۴۷۲
روزگار آن سبکرو خوش که مانند شرار خاقانی : قطعات
شمارهٔ ۹۵
شب که مثال مه ذیالحجه دید غزالی : رکن اول - در عبادات
بخش ۴۰ - آداب طلب کردن
بدان که هر درویش که زکوه بدو دهی، فریضه از گردن بیفتد، اما کسی که تجارت آخرت کند، از راه زیاده رنج دست بندارد و چون صدقه به موضع بود ثواب مضاعف باشد، پس باید که از پنج صفت یکی طلب کند: امیرخسرو دهلوی : غزلیات
شمارهٔ ۹۶۶
دل که نز عشق پاره پاره بود
غزل شمارهٔ ۳۸۷۹
کریم اوست که خود را بخیل می داند رشیدالدین میبدی : ۲- سورة البقره
۲۴ - النوبة الاولى
قوله تعالى: قَدْ نَرى تَقَلُّبَ وَجْهِکَ فِی السَّماءِ مىبینیم گشتن روى تو در آسمان فَلَنُوَلِّیَنَّکَ ما ترا گردانیم قِبْلَةً تَرْضاها بآن قبله که مىخواهى و مىپسندى، فَوَلِّ وَجْهَکَ روى گردان شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ بسوى مسجد حرام وَ حَیْثُ ما کُنْتُمْ و شما که امت ویید هر جا که باشید فَوَلُّوا وُجُوهَکُمْ شَطْرَهُ رویهاى خویش سوى آن مىگردانید، وَ إِنَّ الَّذِینَ أُوتُوا الْکِتابَ و اینان که ایشان را نامه دادند لَیَعْلَمُونَ نیک میدانند أَنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّهِمْ مولوی : دفتر اول
بخش ۱۷ - قصهٔ دیدن خلیفه لیلی را
گفت لیلی را خلیفه کان توی مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۶۶
بتی کو زهره و مه را همه شب شیوه آموزد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۵۲
داغ رسوایی خدادادست منصور مرا رشیدالدین میبدی : ۱۴- سورة ابراهیم- مکیة
۱ - النوبة الاولى
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ» بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان. عطار نیشابوری : باب سی و پنجم: در صفت روی و زلف معشوق
شمارهٔ ۶۷
گر کشته شوم کشته به نامِ تو شوم مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۷۰۷
دیدم رخت از غم سر موئیم نماند کمال خجندی : مقطعات
شمارهٔ ۲۳
اگر زهره شنیدی بانگ چنگت صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۵۱
می کشد خاطر به جا و منزل دیگر مرا سعدی : غزلیات
غزل ۴۱۸
گر دست دهد هزار جانم صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۷۰۸
عقل و هوش و دین نگردد جمع با دیوانگی واعظ قزوینی : غزلیات
شمارهٔ ۴۲
نیست غیر از وصل آبی آتش جوش مرا نهج البلاغه : حکمت ها
نقش خواب در زندگى
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> مَا أَنْقَضَ اَلنَّوْمَ لِعَزَائِمِ اَلْيَوْمِ نهج البلاغه : حکمت ها
نهی از تکبر و فخرفروشی
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> ضَعْ فَخْرَكَ وَ اُحْطُطْ كِبْرَكَ وَ اُذْكُرْ قَبْرَكَ جمالالدین عبدالرزاق : مقطعات
شمارهٔ ۳۶ - تکیه بدنیا
کسی کودل درین محنت سرابست صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۴۷۲
روزگار آن سبکرو خوش که مانند شرار خاقانی : قطعات
شمارهٔ ۹۵
شب که مثال مه ذیالحجه دید غزالی : رکن اول - در عبادات
بخش ۴۰ - آداب طلب کردن
بدان که هر درویش که زکوه بدو دهی، فریضه از گردن بیفتد، اما کسی که تجارت آخرت کند، از راه زیاده رنج دست بندارد و چون صدقه به موضع بود ثواب مضاعف باشد، پس باید که از پنج صفت یکی طلب کند: امیرخسرو دهلوی : غزلیات
شمارهٔ ۹۶۶
دل که نز عشق پاره پاره بود
