عبید زاکانی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱
هرکس که سر زلف تو آورد بدست فیاض لاهیجی : غزلیات
شمارهٔ ۱۴۸
آه جگر ماست که آتش شرر اوست کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۵۴۴
خصم تو که دار درخ زرد و دل تنگ خاقانی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۲۷
کس از رخ چون ماه تو بر برنگرفت بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۱۸
زین شکر که تا کوی تو شد راهبر من سلیم تهرانی : غزلیات
شمارهٔ ۸۴۲
تقدیر خدا را چه علاج است، گداییم طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۲۸
گویند که آزار، مکافات گناه است قصاب کاشانی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۱۵
به دل‌نشینی داغ تو برگ عیشی نیست صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۸۱۲
هر کس از اهل نظر را به بیانی داری فرخی سیستانی : قصاید
شمارهٔ ۱۵۱ - نیز در مدح امیر یوسف بن ناصر الدین گوید
تا پرنیان سبز بورن کرد بوستان سهراب سپهری : حجم سبز
ندای آغاز
کفش‌هایم کو، طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۲۶۲
کس اگر بگذرد از گفتن شعر طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۵۷
من و آن گوشه وحدت، که ز بینایی دل عبادی مروزی : مناقب الصوفیه
بخش ۱۲ - فصل چهارم: در ذکر کردن ایشان
بدان که حق تعالی اهل حقیقت را به هیچ کار چندان نفرمود که بر ذکر خود که «یا ایها الذین آمنوااذکرو اللّه ذکرا کثیراً». ذکر بسیار حضور و دوستی است. کسی که چیزی را دوست دارد همگی خود بدو دهد. قال رسول اللّه «من احب شیئاً اکثر ذکره». تا در دل محبت حق تعالی پدید نیاید زبان به ذکر او حرکت نکند. پس ذکر تبع محبت است و محبت کار دل است. امیر معزی : رباعیات
شمارهٔ ۷۸
ای شاه بنای ملک محکم به‌تو ماند قاآنی شیرازی : قصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۲۲ - در مدح شاهنشاه ماضی محمدشاه غازی طاب الله ثراه گوید
سرو سیمین مرا از چوب خونین گشت پای کمال خجندی : غزلیات
شمارهٔ ۳۷۰
جمع باش ای دل که این وقت پریشان بگذرد مجیرالدین بیلقانی : رباعیات
شمارهٔ ۲۳
چون دید بتم که کار من بر خطرست اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۳۳۲
بیگانه وشی که دیر دیرش بینند رشیدالدین میبدی : ۳۸- سورة ص- مکیة
۲ - النوبة الثانیة
قوله تعالى: إِنَّا سَخَّرْنَا الْجِبالَ مَعَهُ فیه تقدیم و تأخیر، تأویله: انا سخرنا الجبال یسبّحن معه، و کان داود علیه السلام یسمع و یفهم تسبیح الجبال على وجه تخصیصه به کرامة له معجزة. و قیل: تسخیرها انها کانت تسیر معه اذا اراد سیرها الى حیث یرید معجزة له، هذا کقوله: وَ سَخَّرْنا مَعَ داوُدَ الْجِبالَ یُسَبِّحْنَ.
رباعی شمارهٔ ۱
هرکس که سر زلف تو آورد بدست فیاض لاهیجی : غزلیات
شمارهٔ ۱۴۸
آه جگر ماست که آتش شرر اوست کمال‌الدین اسماعیل : رباعیات
شمارهٔ ۵۴۴
خصم تو که دار درخ زرد و دل تنگ خاقانی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۲۷
کس از رخ چون ماه تو بر برنگرفت بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۱۸
زین شکر که تا کوی تو شد راهبر من سلیم تهرانی : غزلیات
شمارهٔ ۸۴۲
تقدیر خدا را چه علاج است، گداییم طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۲۸
گویند که آزار، مکافات گناه است قصاب کاشانی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۱۵
به دل‌نشینی داغ تو برگ عیشی نیست صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۸۱۲
هر کس از اهل نظر را به بیانی داری فرخی سیستانی : قصاید
شمارهٔ ۱۵۱ - نیز در مدح امیر یوسف بن ناصر الدین گوید
تا پرنیان سبز بورن کرد بوستان سهراب سپهری : حجم سبز
ندای آغاز
کفش‌هایم کو، طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۲۶۲
کس اگر بگذرد از گفتن شعر طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۵۷
من و آن گوشه وحدت، که ز بینایی دل عبادی مروزی : مناقب الصوفیه
بخش ۱۲ - فصل چهارم: در ذکر کردن ایشان
بدان که حق تعالی اهل حقیقت را به هیچ کار چندان نفرمود که بر ذکر خود که «یا ایها الذین آمنوااذکرو اللّه ذکرا کثیراً». ذکر بسیار حضور و دوستی است. کسی که چیزی را دوست دارد همگی خود بدو دهد. قال رسول اللّه «من احب شیئاً اکثر ذکره». تا در دل محبت حق تعالی پدید نیاید زبان به ذکر او حرکت نکند. پس ذکر تبع محبت است و محبت کار دل است. امیر معزی : رباعیات
شمارهٔ ۷۸
ای شاه بنای ملک محکم به‌تو ماند قاآنی شیرازی : قصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۳۲۲ - در مدح شاهنشاه ماضی محمدشاه غازی طاب الله ثراه گوید
سرو سیمین مرا از چوب خونین گشت پای کمال خجندی : غزلیات
شمارهٔ ۳۷۰
جمع باش ای دل که این وقت پریشان بگذرد مجیرالدین بیلقانی : رباعیات
شمارهٔ ۲۳
چون دید بتم که کار من بر خطرست اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۳۳۲
بیگانه وشی که دیر دیرش بینند رشیدالدین میبدی : ۳۸- سورة ص- مکیة
۲ - النوبة الثانیة
قوله تعالى: إِنَّا سَخَّرْنَا الْجِبالَ مَعَهُ فیه تقدیم و تأخیر، تأویله: انا سخرنا الجبال یسبّحن معه، و کان داود علیه السلام یسمع و یفهم تسبیح الجبال على وجه تخصیصه به کرامة له معجزة. و قیل: تسخیرها انها کانت تسیر معه اذا اراد سیرها الى حیث یرید معجزة له، هذا کقوله: وَ سَخَّرْنا مَعَ داوُدَ الْجِبالَ یُسَبِّحْنَ.
