نظیری نیشابوری : رباعیات
شمارهٔ ۸۷
دم چند فروزی از سخن چینی خویش عطار نیشابوری : بخش هجدهم
الحكایة و التمثیل
میشد ابراهیم ادهم در رهی فروغی بسطامی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۴۵
به جلوه کاش درآید مه نکوسیرم سلمان ساوجی : قصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۷ - در وصف ساغر و می
نیست پیدا ، این محیط لاجوردی را کنار صائب تبریزی : مطالع
شمارهٔ ۳۲۰
روشندلان که قبله خود روی او کنند اهلی شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۸۶
تا یافته ام وصل تو در کینه خویشم سلمان ساوجی : قطعات
قطعه شمارهٔ ۹
آصف ثانی رشیدالحق والدین آنکه هست الهامی کرمانشاهی : خیابان اول
بخش ۱۱ - وصیت کردن معاویه به بزرگان و سفارش یزید در هنگام مرگ خود
زهجرت به شصت اندر آمد چو سال میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۲۶۰
مائیم که با فقر و فنا ساخته ایم امیر معزی : قصاید
شمارهٔ ۳۲۲
ای برشکسته سنبل مشکین به نسترن اهلی شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۹۷۱
چه شود گرت زمانی من دلفکار بینم نصرالله منشی : مقدمهٔ نصرالله منشی
بخش ۱۲ - محاسن کلیله و دمنه
و بحقیقت کان خرد و حصافت و گنج تجربت و ممارست است، هم سیاست ملوک را در ضبط ملک بشنودن آن مدد تواند بود و هم اوساط مردمان را در حفظ ملک از خواندن آن فایده حاصل تواند شد. و یکی از براهمه هند را پرسیدند که «می گویند بجانب هندوستان کوههاست و دروی داروها روید که مرده بدان زنده شود، طریق بدست آوردن آن چه باشد؟ » جواب داد که «حفظت شیئا و غایت عنک اشیاء، این سخن از شارت و رمز متقدمان است، و از کوهها علما را خواسته‌اند و از داروها سخن ایشان را و از مردگان جاهلان را که بسماع زنده گردند و بسمت علم حیات ابد یابند، و این سخنان را مجموعی است که آن را کلیله دمنه خوانند ودر خزاین ملوک هند باشد، اگر بدست توانی آوردن این غرض بحصول پیوندد». اهلی شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۲۹
تا تو چو شمع می کنی تیز نظر بسوی ما اهلی شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۹۹۶
عمریکه بیرخت من درمانده بوده ام فروغی بسطامی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۱۷
آن که به دیوانگی در غمش افسانه‌ام آذر بیگدلی : رباعیات
شمارهٔ ۷۲
دونان، اگرت دونان بدریوزه دهند؛ اهلی شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۲۴۰
چنین که تشنه بخون لعل یاربی سبب است آذر بیگدلی : رباعیات
شمارهٔ ۱۸۱
من بیتو دریده هر نفس پیرهنی اهلی شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۶۸
در گریبان ریز ساغر زاهد سالوس را واعظ قزوینی : رباعیات
شمارهٔ ۱۴
ای دل رخ از این سرای فانی برتاب
شمارهٔ ۸۷
دم چند فروزی از سخن چینی خویش عطار نیشابوری : بخش هجدهم
الحكایة و التمثیل
میشد ابراهیم ادهم در رهی فروغی بسطامی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۴۵
به جلوه کاش درآید مه نکوسیرم سلمان ساوجی : قصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۴۷ - در وصف ساغر و می
نیست پیدا ، این محیط لاجوردی را کنار صائب تبریزی : مطالع
شمارهٔ ۳۲۰
روشندلان که قبله خود روی او کنند اهلی شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۸۶
تا یافته ام وصل تو در کینه خویشم سلمان ساوجی : قطعات
قطعه شمارهٔ ۹
آصف ثانی رشیدالحق والدین آنکه هست الهامی کرمانشاهی : خیابان اول
بخش ۱۱ - وصیت کردن معاویه به بزرگان و سفارش یزید در هنگام مرگ خود
زهجرت به شصت اندر آمد چو سال میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۲۶۰
مائیم که با فقر و فنا ساخته ایم امیر معزی : قصاید
شمارهٔ ۳۲۲
ای برشکسته سنبل مشکین به نسترن اهلی شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۹۷۱
چه شود گرت زمانی من دلفکار بینم نصرالله منشی : مقدمهٔ نصرالله منشی
بخش ۱۲ - محاسن کلیله و دمنه
و بحقیقت کان خرد و حصافت و گنج تجربت و ممارست است، هم سیاست ملوک را در ضبط ملک بشنودن آن مدد تواند بود و هم اوساط مردمان را در حفظ ملک از خواندن آن فایده حاصل تواند شد. و یکی از براهمه هند را پرسیدند که «می گویند بجانب هندوستان کوههاست و دروی داروها روید که مرده بدان زنده شود، طریق بدست آوردن آن چه باشد؟ » جواب داد که «حفظت شیئا و غایت عنک اشیاء، این سخن از شارت و رمز متقدمان است، و از کوهها علما را خواسته‌اند و از داروها سخن ایشان را و از مردگان جاهلان را که بسماع زنده گردند و بسمت علم حیات ابد یابند، و این سخنان را مجموعی است که آن را کلیله دمنه خوانند ودر خزاین ملوک هند باشد، اگر بدست توانی آوردن این غرض بحصول پیوندد». اهلی شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۲۹
تا تو چو شمع می کنی تیز نظر بسوی ما اهلی شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۹۹۶
عمریکه بیرخت من درمانده بوده ام فروغی بسطامی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۱۷
آن که به دیوانگی در غمش افسانه‌ام آذر بیگدلی : رباعیات
شمارهٔ ۷۲
دونان، اگرت دونان بدریوزه دهند؛ اهلی شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۲۴۰
چنین که تشنه بخون لعل یاربی سبب است آذر بیگدلی : رباعیات
شمارهٔ ۱۸۱
من بیتو دریده هر نفس پیرهنی اهلی شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۶۸
در گریبان ریز ساغر زاهد سالوس را واعظ قزوینی : رباعیات
شمارهٔ ۱۴
ای دل رخ از این سرای فانی برتاب
