مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۵۹۶
چون همه یاران ما رفتند و تنها ماندیم ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۲۸۲
گردون نفسی بکار من دور نکرد سلیم تهرانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۵۵
کی توان در عشق، بی سامان حیرانی نشست؟ امیرعلیشیر نوایی : رباعیات
شمارهٔ ۴۳
یاران چو کشند در بهاران می صاف قاسم انوار : غزلیات
شمارهٔ ۱۲۷
فروغ نور رخت آفتاب تابانست عنصری بلخی : رباعیات
شمارهٔ ۲۴
رخسار ترا لاله و گل بار که داد مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۹۵۱
زان خاک تو شدم تا بر من گهر بباری صغیر اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۵۶
آنچه میدانیش دنیا خورد و خوابی بیش نیست محتشم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۱۰
زلفش مرا به کوشش خود میکشد به بند سعدی : باب چهارم در تواضع
حکایت خواجه نیکوکار و بنده نافرمان
بزرگی هنرمند آفاق بود ادیب الممالک : مفردات
شمارهٔ ۳۶
شبروی گر هست ماه است آن هم اندر آسمان خاقانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۹۳
بر سر من نامده است از تو جفاجوی تر خاقانی : قطعات
شمارهٔ ۱۴
من به ری عزم خراسان داشتم جلال عضد : مفردات
شمارهٔ ۲۴
عمری ست که ما به بوی درمان عطار نیشابوری : تذکرة الأولیاء
ذکر فضیل عیاض رحمة الله علیه
آن مقدّمِ تایبان، آن معظّمِ نایبان، آن آفتابِ کَرَم و احسان، آن دریای وَرَع و عرفان، آن از دو کَون کرده اعراض، {پیر وقت} فُضیل بن عیاض -رحمه الله علیه- از کبارِ مشایخ بود، و عیّارِ طریقت و ستوده ی اقران، و مرجعِ قوم. و در ریاضات و کرامات شانی رفیع داشت و در ورَع و معرفت بی همتا بود. عطار نیشابوری : تذکرة الأولیاء
ذکر فتح موصلی قدس الله روحه العزیز
آن عالم فرع و اصل، آن حاکم وصل و فصل، آن ستوده رجال، آن ربوده جلال، آن بحقیقت ولی شیخ وقت، فتح موصلی رحمةالله علیه، از بزرگان مشایخ بود و صاحب همت بود و عالی قدر و در ورع و مجاهده بغایت بود و حزنی و خوفی غالب داشت و انقطاع از خلق و خود را پنهان میداشت از خلق تا حدی که دسته کلید برهم بسته بود بر شکل بازرگانان هرکجا رفتی در پیش سجاده بنهادی تا کسی ندانستی که او کیست وقتی دوستی از دوستان حق تعالی بدو رسید، او را گفت بدین کلیدها چه میگشایی که بر خود بسته ای! از بزرگی سوال کردند که فتح را هیچ علم هست؟ گفت او را بسنده است علم که ترک دنیا کرده است بکلی. ابو عبدالله بن جلا گوید که در خانه سری بودم چون پاره ای از شب بگذشت جامه های پاکیزه در پوشید و ردا برافکند. گفتم: درین وقت بکجا میروی؟ قاسم انوار : غزلیات
شمارهٔ ۱۷۷
حلقه بر در مزن، که راهت نیست صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۳۶۶
ذوق رسوایی مرا بیزار نام و ننگ کرد عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۰
چو خورشید جمالت جلوهگر شد رشیدالدین میبدی : ۱۰۱- سورة القارعة- مکیة
النوبة الثالثة
قوله تعالى: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ بسم اللَّه کلمة من آمن بها امن زوال النّعمى، و من ذکرها ظفر بنعیم الدّنیا و العقبى، و من عرفها و اعتقدها سعد سعادة لا یشقى، و وجد ملکا لا یبلى، و بقى فی العزّ و العلى.
غزل شمارهٔ ۱۵۹۶
چون همه یاران ما رفتند و تنها ماندیم ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۲۸۲
گردون نفسی بکار من دور نکرد سلیم تهرانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۵۵
کی توان در عشق، بی سامان حیرانی نشست؟ امیرعلیشیر نوایی : رباعیات
شمارهٔ ۴۳
یاران چو کشند در بهاران می صاف قاسم انوار : غزلیات
شمارهٔ ۱۲۷
فروغ نور رخت آفتاب تابانست عنصری بلخی : رباعیات
شمارهٔ ۲۴
رخسار ترا لاله و گل بار که داد مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۹۵۱
زان خاک تو شدم تا بر من گهر بباری صغیر اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۵۶
آنچه میدانیش دنیا خورد و خوابی بیش نیست محتشم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۱۰
زلفش مرا به کوشش خود میکشد به بند سعدی : باب چهارم در تواضع
حکایت خواجه نیکوکار و بنده نافرمان
بزرگی هنرمند آفاق بود ادیب الممالک : مفردات
شمارهٔ ۳۶
شبروی گر هست ماه است آن هم اندر آسمان خاقانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۹۳
بر سر من نامده است از تو جفاجوی تر خاقانی : قطعات
شمارهٔ ۱۴
من به ری عزم خراسان داشتم جلال عضد : مفردات
شمارهٔ ۲۴
عمری ست که ما به بوی درمان عطار نیشابوری : تذکرة الأولیاء
ذکر فضیل عیاض رحمة الله علیه
آن مقدّمِ تایبان، آن معظّمِ نایبان، آن آفتابِ کَرَم و احسان، آن دریای وَرَع و عرفان، آن از دو کَون کرده اعراض، {پیر وقت} فُضیل بن عیاض -رحمه الله علیه- از کبارِ مشایخ بود، و عیّارِ طریقت و ستوده ی اقران، و مرجعِ قوم. و در ریاضات و کرامات شانی رفیع داشت و در ورَع و معرفت بی همتا بود. عطار نیشابوری : تذکرة الأولیاء
ذکر فتح موصلی قدس الله روحه العزیز
آن عالم فرع و اصل، آن حاکم وصل و فصل، آن ستوده رجال، آن ربوده جلال، آن بحقیقت ولی شیخ وقت، فتح موصلی رحمةالله علیه، از بزرگان مشایخ بود و صاحب همت بود و عالی قدر و در ورع و مجاهده بغایت بود و حزنی و خوفی غالب داشت و انقطاع از خلق و خود را پنهان میداشت از خلق تا حدی که دسته کلید برهم بسته بود بر شکل بازرگانان هرکجا رفتی در پیش سجاده بنهادی تا کسی ندانستی که او کیست وقتی دوستی از دوستان حق تعالی بدو رسید، او را گفت بدین کلیدها چه میگشایی که بر خود بسته ای! از بزرگی سوال کردند که فتح را هیچ علم هست؟ گفت او را بسنده است علم که ترک دنیا کرده است بکلی. ابو عبدالله بن جلا گوید که در خانه سری بودم چون پاره ای از شب بگذشت جامه های پاکیزه در پوشید و ردا برافکند. گفتم: درین وقت بکجا میروی؟ قاسم انوار : غزلیات
شمارهٔ ۱۷۷
حلقه بر در مزن، که راهت نیست صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۳۶۶
ذوق رسوایی مرا بیزار نام و ننگ کرد عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۰
چو خورشید جمالت جلوهگر شد رشیدالدین میبدی : ۱۰۱- سورة القارعة- مکیة
النوبة الثالثة
قوله تعالى: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ بسم اللَّه کلمة من آمن بها امن زوال النّعمى، و من ذکرها ظفر بنعیم الدّنیا و العقبى، و من عرفها و اعتقدها سعد سعادة لا یشقى، و وجد ملکا لا یبلى، و بقى فی العزّ و العلى.
