اقبال لاهوری : پیام مشرق
دل من رازدان جسم و جان است
دل من رازدان جسم و جان است جویای تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۸
دارد همیشه عشق سخن ناتوان مرا امیرخسرو دهلوی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۲۱
مست من چون جرعه نوشی، باده ای بر من بریز جویای تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۷
ساخت هر کس از توکل تکیه گاه خویش را سحاب اصفهانی : رباعیات
شمارهٔ ۷
برداشت عروس باغ از چهره نقاب بلند اقبال : غزلیات
شمارهٔ ۱۹۳
دلم از موی توآشفته چنان است که بود جویای تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۵
ترسم که خراشد تن نازک بدنم را اوحدی مراغه‌ای : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۵۳
یک روز دیار یار بگذارم و رو مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۸۲۱
تو دوش چه خواب دیده‌ای می‌دانی جویای تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۴
می دهد طرز نگاهت یاد می نوشی مرا جویای تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۳
قضا چون باعث ایجاد شد آب و گل ما را فخرالدین عراقی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۷۸
جانا، نظری که ناتوانم جویای تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۱
مگر بگذشت دل آزرده ای با درد ازین صحرا فریدون مشیری : ریشه در خاک
درخت و پولاد
صدها درخت افتاد، تا این برج پولاد کمال‌الدین اسماعیل : قصاید
شمارهٔ ۱۸۱ - و قال ایضآ یمدحه
ای بتو مملکت و ملّت را فرخی یزدی : رباعیات
شمارهٔ ۱۵۷
صد مرد چو شیر، عهد و پیمان کردند جویای تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۰
آید صدای نالهٔ دل از نگاه ما صابر همدانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۵
شب باشک چشم من او را نگاه افتاده بود جویای تبریزی : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۹
ز دست درد مجنون مشربان را در بیابانها حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۴۸۹
مرا اگر چو دو چشمت هزار جان باشد