سوره فتح دعای نصر دعای توسل
عبارات مورد جستجو در ۳۷۸۶۴ گوهر پیدا شد:
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۵۹
برو به گوهر
ای آن که غمت بدهر شور اندازد
روی تو بر آفتاب نور اندازد
میسوزم ازین غم که مگر روی تودید
خورشید که نور را به دور اندازد
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۶۰
برو به گوهر
چون بر رخت آن زلف پریشان لرزد
در سینه ما دل طپد و جان لرزد
جز زلف سیه کار تو کس دید بگو
کفری که چنین بر سرایمان لرزد
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۶۲
برو به گوهر
آن تازه نهال چند سرکش باشد
وز گریه زار من مشوش باشد
اشکم نمک است و دل خونین آتش
تا چند نمک بر سر آتش باشد
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۶۳
برو به گوهر
چون کار تو دل شکستن من باشد
گفتم هنگام باز رستن باشد
کی دانستم که دل بچینی ماند
پیوستن او فزع شکستن باشد
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۶۴
برو به گوهر
تا کی رخم از گلاب گلگون باشد
دل برکندم چند جگر خون باشد
دی میرفتی ز چشم و جانم میرفت
رفتی ز دل امروز دلم چون باشد
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۶۷
برو به گوهر
هر روز دلم را اسیر خالی باشد
وز عشق توام بدل خیالی باشد
خورشید جهان محنتم من، چه عجب
گوهر روزم از نو زوالی باشد
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۶۸
برو به گوهر
عاشق شب وصل یار هم درد کشد
بار غم چرخ ناجوانمرد کشد
خورشید گرفته در بغل صبح هنوز
که جامه درد که نفس سرد کشد
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۶۹
برو به گوهر
تا یار سیه بیهوش چو بخت من شد
بخت سهیم رشک من روشن شد
رو پاک سیاه است بر اطراف رخش
یا آن که شبم به روز آبستن شد
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۷۰
برو به گوهر
شوخی که دلش داغ دل گلشن شد
زینش چه که رخت او چو بخت من شد
گر ماه چهارده شب کرد لباس
مه تیره بگشت بلکه شب روشن شد
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۷۴
برو به گوهر
مرغ دل من هم به رو هم بال افکند
حال تو دل مرا بدین حال افکند
بس بود برای بردن دل، چشمت
از بهر چه خال را بدنبال افکند
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۷۸
برو به گوهر
گر تیرگی روز من غم فرسود
زانست که نورش برخ یار فزود
برد از شب من نیز درازی زلفش
بس چون شبم آنچنان درازست که بود
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۸۱
برو به گوهر
آن بی حاصل که وصل بگذاشته بود
دوری از یار سهل پنداشته بود
میرفت و دل شکسته با خود میبرد
مسکین آتش به توشه برداشته بود
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۸۵
برو به گوهر
ای چشمم از انتظار روی تو سفید
وی از تو دل امیدوارم نومید
کی شمع مرادم از تو روشن گردد
روشن نتوان نمود شمع از خورشید
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۸۹
برو به گوهر
عمریست که دل حدیث وصلت گوید
سرگشته تر از باد بهر سو گوید
هردم به مزاری برد از بهر تو شمع
خورشیدی و مسکین به چراغت جوید
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۹۰
برو به گوهر
ای راحت دیده و دل ای نور بصر
تا کی به غم و هجر برم عمر به سر
انداختی از نظر چو بشکست دلم
آری چو شکست آینه افتد ز نظر
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۹۸
برو به گوهر
دور از رخ دلگشایت ای مایه ناز
معذورم اگر نموده ام دیده فراز
تاریک شد است بی تو بر من عالم
در تاریکی دیده چه پوشیده چه باز
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۰۵
برو به گوهر
هند وی سر زلف تو ای کافر کیش
گر میل ندارد که بدزد و دل خویش
از بهر چه بینمش بر اطراف رخت
چون دزد به ماهتاب پیچان بر خویش
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۰۸
برو به گوهر
چون دور کنم رقیب رازان ناپاک
از الفت دیگریم سازد غمناک
ماننده گل که گر نسیم سحرش
از خار جدا کند نشیند با خاک
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۱۰
برو به گوهر
دل وصل تو خواهد ز من ای مهر گسل
من وصل تو جویم ز دل بی حاصل
القصه که مردم به تمنای وصال
دل دامن من گیرد و من دامن دل
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۱۸
برو به گوهر
هر چند که سعی در رضایت کردم
حاصل نشد و فزود داغ و دردم
زین بس گیرم سنگ و زنم بر سینه
گیرم که دل تو را بدست آوردم