سوره فتح دعای نصر دعای توسل
عبارات مورد جستجو در ۱۰۷۶۰ گوهر پیدا شد:
فصیحی هروی : رباعیات
شمارهٔ ۱۲۶
برو به گوهر
آنم که به غم مصاحب دیرینم
بر چهره عیش دوستداران چینم
بیهوده کارخانه تکوینم
همچون پل رودخانه قزوینم
فصیحی هروی : رباعیات
شمارهٔ ۱۲۸
برو به گوهر
چون باغ شکفته از گیاهی نشوم
چون دیده تسلی به نگاهی نشوم
آن شعله شوقم که ز پا ننشینم
تا در جگری طعمه آهی نشوم
فصیحی هروی : رباعیات
شمارهٔ ۱۳۷
برو به گوهر
برخیز که از ناله سپاهی بکشیم
وز برق غم انتقام کاهی بکشیم
امروز بنالیم مبادا فردا
هجران ندهد امان که آهی بکشیم
فصیحی هروی : رباعیات
شمارهٔ ۱۴۴
برو به گوهر
آن قوم که هست در بلا مسکنشان
خون در دل عافیت کند شیونشان
کو تنگدلی که چون بنالد ریزد
خون جگر دو کون در دامنشان
فصیحی هروی : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۵
برو به گوهر
ای غم که مسافر جهان پیمایی
ای تازه نهال چمن رعنایی
گر حال فصیحی از تو پرسند بگوی
در صحبت خلق مرد از تنهایی
فصیحی هروی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۵
برو به گوهر
گفتیم بشکفیم دو روزی در این چمن
دیدیم روی عالم و بد شد شگون ما
چون شعله پرتب است درون و برون ما
تبخاله می‌زند لب خنجر ز خون ما
فصیحی هروی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۸
برو به گوهر
خنده می‌بینی ولی از گریه دل غافلی
خانه ما اندرون ابرست و بیرون آفتاب
فصیحی هروی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۱۱
برو به گوهر
امشب از شعله آهم جگر غم می‌سوخت
بر من و زندگی من دل ماتم می‌سوخت
فصیحی هروی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۱۵
برو به گوهر
ره نمی‌یابد اجل هم بر سر بالین ما
بس که ماتمخانه ما از غم هجران پر است
نیستم آگه که آتش بر دل شوقم که زد
لیک می‌دانم که بازم سینه از پیکان پر است
فصیحی هروی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۱۸
برو به گوهر
باز هر شب دل به تنگ از ناله ‌زار خودست
سینه‌ام درمانده آه شرربار خودست
دوستان بر بستر مرگم خراب افکند باز
نرگس مستی که خود پیوسته بیمار خودست
فصیحی هروی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۲۲
برو به گوهر
گر لذت داغ جگر اینست فصیحی
افسوس که در هر سر مویم جگری نیست
فصیحی هروی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۲۳
برو به گوهر
دی قاصد یار آمد و مژگان تری داشت
از یار مگر بهر هلاکم خبری داشت
فصیحی هروی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۲۴
برو به گوهر
هر نگه کز موجه خون جگر بیرون فتاد
بی‌جمال دوست سوی چشم گریان بازگشت
نوبهاران از در این باغ و بستان بازگشت
خنده نومید از لب گلهای خندان بازگشت
وای بر یعقوب ما کز بعد چندین انتظار
کاروان مصر از نزدیک کنعان بازگشت
فصیحی هروی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۳۹
برو به گوهر
خویش را بر نوک مژگان ستمکاران زدم
آن قدر زخمی که دل می‌خواست در خنجر نبود
فصیحی هروی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۴۰
برو به گوهر
ناله‌های نوگرفتاران غم را لذتی‌ست
ورنه این یک مشت پر مقصود صیادم نبود
فصیحی هروی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۴۱
برو به گوهر
تا سر مژگان تماشا دیده بر هم چیده بود
چون تو رفتی گویی این بیچاره خوابی دیده بود
فصیحی هروی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۴۳
برو به گوهر
مسکین فصیحی دوش جان می‌داد و می‌نالید غم
کامشب چراغ زندگی ما را ز بالین می‌رود
فصیحی هروی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۵۴
برو به گوهر
لبی کز نازکی بار تبسم بر نمی‌تابد
به خون غلطم که امروزش به دشنام آشنا کردم
فصیحی هروی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۵۵
برو به گوهر
شب که غمهای تو را پرده‌نشین می‌کردم
از تبسم لب زخمی نمکین می‌کردم
فصیحی هروی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۵۸
برو به گوهر
من نه شایسته بسمل نه سزاوار قفس
به چه امید در این دام گرفتار شدم