سوره فتح دعای نصر دعای توسل
عبارات مورد جستجو در ۳۷۸۶۴ گوهر پیدا شد:
جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۲۲۹
برو به گوهر
تا روی چو ماه تو نهانست ز چشم
بی روی توأم دجله روانست ز چشم
از سوز دل سوخته وز جور فراق
خونابه به روی من روانست ز چشم
جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۲۳۰
برو به گوهر
رخسار توأم ماه تمامست به چشم
بی زلف توأم جهان چو شامست به چشم
از زلف نهاده ای بتا زنجیری
دیدی که سر زلف تو دامست به چشم
جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۲۳۱
برو به گوهر
چشمش به کرشمه گفت جان می بخشم
وز مستی و سرخوشی جهان می بخشم
نرگس به شفاعت از چمن سر بر کرد
گفتا که به عشق تو روان می بخشم
جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۲۳۵
برو به گوهر
از دست غمت به جان رسیدست دلم
صد جامه جان ز غم دریدست دلم
بس خار ز غم خورده و یک روز گلی
از گلبن وصل تو نچیدست دلم
جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۲۳۶
برو به گوهر
از دست غم تو تا توانست دلم
سرگشته ز غم گرد جهانست دلم
هرچند که بالاش بلاییست بلند
در بند قد سرو روانست دلم
جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۲۳۷
برو به گوهر
زین بیش بتا مجوی آزار دلم
درهم مشکن به هجر بازار دلم
عیبم مکن ای دوست و به من رحم آور
کاندر سر کوی تو گرفتار دلم
جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۲۳۸
برو به گوهر
بگرفت غمت باز گریبان دلم
تا خود چه شود حال پریشان دلم
در کوی تو هر شب به گدایی آمد
گر راه دهی به وصل سلطان دلم
جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۲۳۹
برو به گوهر
جز لعل لب تو نیست درمان دلم
جز مهر رخ تو نیست در جان دلم
دل وصل تو می خرد به جانی چه کنم
من چون نبرم بگو تو فرمان دلم
جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۲۴۰
برو به گوهر
چشم خوش تو ربود یکباره دلم
پیراهن صبر کرد صد پاره دلم
پنداشت که از دولت وصلت کامی
یابد لیکن نیافت بیچاره دلم
جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۲۴۱
برو به گوهر
بر روی مه تو کرد نظاره دلم
از دست بشد ز شوق بیچاره دلم
هرچند تنم ز حضرتت محرومست
حقّا که ملازمست همواره دلم
جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۲۴۲
برو به گوهر
در دست جفای توست همواره دلم
وز خانه صبر گشته آواره دلم
در غصّه ایام فراقت دایم
یک لحظه نگشت شاد بیچاره دلم
جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۲۴۴
برو به گوهر
گر من ز غمت جامه دل چاک زنم
آتش ز سر سوز بر افلاک زنم
از آه من دلشده ای ماه بترس
زیرا که من آه از دل غمناک زنم
جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۲۴۵
برو به گوهر
چون من قد و بالای تو را یاد کنم
دل را ز غم زمانه آزاد کنم
از چشم پر از فتنه نگاهی می کن
تا جان حزین را ز تو دلشاد کنم
جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۲۴۶
برو به گوهر
با درد تو ای نگار درمان چه کنم
با عشق رخ تو سر و سامان چه کنم
عیدست مرا روی دلارات بگو
در پای خیال دوست قربان چه کنم
جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۲۴۹
برو به گوهر
می آیی و لطف و کرمت می بینم
آسایش جان در قدمت می بینم
آن وقت که غایبی همت می بینم
هرجا که نگه می کنمت می بینم
جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۲۵۰
برو به گوهر
ابروی تو پیوسته به خم می بینم
وز هجر تو چشم خود به نم می بینم
آخر به که گویم غم جان و دل خود
غمخوار درین زمانه کم می بینم
جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۲۵۱
برو به گوهر
تا چند ز هجر تو زبون بنشینم
در دیده خود میان خون بنشینم
در آینه بین جمال و انصاف بده
بی روی تو ای نگار چون بنشینم
جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۲۵۲
برو به گوهر
تا دیده شد از شب وصالت محروم
وز حسن جمال با کمالت محروم
المنة لله که به هر درد فراق
چشمم نشد از خیل خیالت محروم
جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۲۵۳
برو به گوهر
ما دیده به زلف سرکشت دربستیم
وز نرگس مخمور تو دایم مستیم
در پای تو افتاده چو گیسوی توئیم
واندر طلبت نهاده جان در دستیم
جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۲۵۶
برو به گوهر
ما داد دل دوست ازین پس ندهیم
دل را دگر از دست به هرکس ندهیم
عشق رخ تو بحر محیطست و دلم
درّیست گرانمایه به هر خس ندهیم