باز قطار روی ریل است و مسیرش جوی سیل
راه از آهن است و چرخ آهن زیر پا
رگهای دشت خشک است و من، باران اسیر آسمان
گله آرام است، می چرد؛ مرد چوپان غرق در خواب
خبر از گرگ ها نیست اما خورشید لاجرم بیدار
خواب در چشم من است و پلک من سنگین
پسر کوپه ی همسایه مدام می گوید: “گل در دست من است”
بازی “گل یا پوچ” بی گمان بی خطر است
زندگی یک بازیست، آخرش شیرین نیست
خزان می شود بهار، سبز گشتن زمین بهانه ایست
باز قطار روی ریل است و من می ترسم…
خبری در راه است…
«س.م.ط.بالا»
(به تاریخ: بیست و نهم اسفند ماه یک هزار و سیصد و هشتاد و هشت خورشیدی)
