هوش مصنوعی:
این متن شعری عرفانی است که در آن شاعر از عشق الهی و تأثیرات آن بر انسان سخن می‌گوید. عشق به عنوان نیرویی قدرتمند توصیف می‌شود که بر قلب و روح انسان تأثیر می‌گذارد و او را به سوی کمال و حقیقت سوق می‌دهد. شاعر از حالات عاشقانه و روحانی سخن می‌گوید و تأکید می‌کند که عشق الهی باعث تحول و پرواز روح می‌شود.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم پیچیده نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد که معمولاً در سنین بالاتر حاصل می‌شود.
غزل شمارهٔ ۱۲۸۳
نِدا رَسید به عاشق زِ عالَمِ رازَش
که عشقْ هست بُراقِ خدایْ می‌تازَش
تَبارَکَ اللّه در خاکیان چه باد افتاد
چو آبِ لُطف بِجوشید زِ آتَشِ نازَش
گرفت شکلِ کبوتر زِ ماه تا ماهی
زِ عشقِ آن که دَرآیَد به چَنگُلِ بازش
گرفت چهرهٔ عُشّاقْ رنگ و سِکّهٔ زَر
زِ عشقِ زَرگَرِ ما و زِ لَذَّتِ گازَش
دَران هوا که هوا و هَوَس ازو خیزد
چه دید مُرغِ دل از ما؟ زِ چیست پَروازَش؟
گَهی که مُرغِ دلِ ما بِمانَد از پرواز
کِه بَست شَهْپَرِ او را؟ کِه بُرد اَنْگازَش؟
مَگو که غَیرتْ هر لحظه دست می‌خایَد
که شَرم دار زِ یار و زِ عشقِ طَنّازَش
زِ غیرتَش گِلِه کردم به خنده گفت مرا
که هر چه بَند کُند او تو را بَراندازَش
که عشقْ هست بُراقِ خدایْ می‌تازَش
تَبارَکَ اللّه در خاکیان چه باد افتاد
چو آبِ لُطف بِجوشید زِ آتَشِ نازَش
گرفت شکلِ کبوتر زِ ماه تا ماهی
زِ عشقِ آن که دَرآیَد به چَنگُلِ بازش
گرفت چهرهٔ عُشّاقْ رنگ و سِکّهٔ زَر
زِ عشقِ زَرگَرِ ما و زِ لَذَّتِ گازَش
دَران هوا که هوا و هَوَس ازو خیزد
چه دید مُرغِ دل از ما؟ زِ چیست پَروازَش؟
گَهی که مُرغِ دلِ ما بِمانَد از پرواز
کِه بَست شَهْپَرِ او را؟ کِه بُرد اَنْگازَش؟
مَگو که غَیرتْ هر لحظه دست می‌خایَد
که شَرم دار زِ یار و زِ عشقِ طَنّازَش
زِ غیرتَش گِلِه کردم به خنده گفت مرا
که هر چه بَند کُند او تو را بَراندازَش
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۸۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۸۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
