هوش مصنوعی:
این متن شعری است که به موضوع مرگ و زندگی پس از آن می‌پردازد. شاعر از تلخی مرگ و سختی‌های زندگی دنیوی سخن می‌گوید و سپس به آرامش و سعادتی که پس از مرگ در بهشت انتظار فرد مؤمن را می‌کشد، اشاره می‌کند. متن همچنین به رهایی از دام‌های دنیوی و رسیدن به جایگاه والا در آخرت تأکید دارد.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی موجود در متن، مانند مرگ، زندگی پس از مرگ، و رهایی از دنیا، برای درک کامل نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارند. این موضوعات ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشند یا باعث سردرگمی آن‌ها شوند.
غزل شمارهٔ ۱۲۳۴
قَضا آمد شِنو طَبْلِ نَفیرش
نَفیرش تَلْخ تَر یا زَخمِ تیرش؟
چو دایه‌یْ این جهانْ پِسْتان سِیَه کرد
گِلوگیر آمَدَت چون شَهْد شیرش
خُنُک طِفْلی که دَندانِ خِرَد یافت
رَهَد زین دایه و شیر و زَحیرَش
بِشارت‌هایِ غَیبی شُد غذایَش
زِ شیرش وارَهانید از بَشیرَش
چو هر دَم می‌رَسَد تَلقینِ عشقش
چه غَم دارد زِ مُنکَر یا نَکیرَش؟
چو آن خورشید بر وِیْ سایه انداخت
زِ دوزخ ایمِن است و زَمْهَریرَش
به اِقْبالِ جوانْ واگشت جانی
که راهِ دین نَزَد این چَرخِ پیرَش
بِدان دارُالْاَمان و اصلِ خود رفت
رَهید از دامگاه و دار و گیرَش
رَهید از بَندِ شِحْنه‌یْ حِرص و آزی
که کرده بود بیچاره و حَقیرَش
رو ای جان کَزْ رِباطِ کُهنه جَستی
زِ غُصّه‌یْ آجُر و حُجره و حَصیرَش
نِثارَش آید از رِضوانِ جَنَّت
کِنارش گیرد آن بَدْرِ مُنیرَش
تماشا یافت آن چَشمِ عَفیفَش
سَعادت یافت آن نَفْسِ فَقیرَش
خُجَسته باد باغِسْتانِ خُلْدَش
مُبارک باد آن نِعْمَ الْمَصیرَش
نَفیرش تَلْخ تَر یا زَخمِ تیرش؟
چو دایه‌یْ این جهانْ پِسْتان سِیَه کرد
گِلوگیر آمَدَت چون شَهْد شیرش
خُنُک طِفْلی که دَندانِ خِرَد یافت
رَهَد زین دایه و شیر و زَحیرَش
بِشارت‌هایِ غَیبی شُد غذایَش
زِ شیرش وارَهانید از بَشیرَش
چو هر دَم می‌رَسَد تَلقینِ عشقش
چه غَم دارد زِ مُنکَر یا نَکیرَش؟
چو آن خورشید بر وِیْ سایه انداخت
زِ دوزخ ایمِن است و زَمْهَریرَش
به اِقْبالِ جوانْ واگشت جانی
که راهِ دین نَزَد این چَرخِ پیرَش
بِدان دارُالْاَمان و اصلِ خود رفت
رَهید از دامگاه و دار و گیرَش
رَهید از بَندِ شِحْنه‌یْ حِرص و آزی
که کرده بود بیچاره و حَقیرَش
رو ای جان کَزْ رِباطِ کُهنه جَستی
زِ غُصّه‌یْ آجُر و حُجره و حَصیرَش
نِثارَش آید از رِضوانِ جَنَّت
کِنارش گیرد آن بَدْرِ مُنیرَش
تماشا یافت آن چَشمِ عَفیفَش
سَعادت یافت آن نَفْسِ فَقیرَش
خُجَسته باد باغِسْتانِ خُلْدَش
مُبارک باد آن نِعْمَ الْمَصیرَش
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۳
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۳۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۳۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
