تا ما ره عشق تو سپردیم
صد بار به زندگی بمردیم

ما را ز دو کون نیم جان بود
در عشق تو هم به تو سپردیم

بس روز که در هوای رویت
بگسسته نفس نفس شمردیم

بس شب که چو شمع در فراقت
دل پر آتش به روز بردیم

ای ساقی جان بیا که دیری است
تا در پی نیم جرعه دردیم

آبی در ده که این بیابان
در گرمی و تشنگی سپردیم

بی روی تو هر میی که خوردیم
خون گشت و ز روی خود ستردیم

عطار مکن به درد گرمی
چون از دم سرد تو فسردیم

«عطار نیشابوری»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir