هوش مصنوعی: این شعر با استفاده از تصاویر و استعارات زیبا، زیبایی و جذابیت معشوق را توصیف می‌کند. شاعر از عناصری مانند چشم سوزن، رشته مریم، دم عیسی و خورشید برای بیان زیبایی چهره و رفتار معشوق استفاده کرده است. همچنین، شاعر به عشق و علاقه‌ی خود به معشوق اشاره می‌کند و بیان می‌دارد که حتی اگر سخنان معشوق تلخ باشد، باز هم عشق او پایدار خواهد ماند.
رده سنی: 16+ این شعر حاوی مفاهیم عاشقانه و استعارات پیچیده‌ای است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، درک کامل این شعر نیاز به آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی و فرهنگ ایرانی دارد که معمولاً در سنین بالاتر کسب می‌شود.

غزل شمارهٔ ۱۴۲

ای چو چشم سوزن عیسی دهانت
هست گویی رشتهٔ مریم میانت

چون دم عیسی‌زنی از چشم سوزن
چشمهٔ خورشید گردد جان فشانت

آنچه بر مریم ز راه آستین زد
می‌توان یافت از هوای آستانت

ماه کو از آسمان سازد زمینی
بر زمین سر می‌نهد از آسمانت

نقد صد دل بایدم در هر زمانی
بر امید صید زلف دلستانت

گرچه غلطان است در پای تو زلفت
هم سری جز زلف نبود یک زمانت

گر سخن چون زهر گویی باک نبود
کان شکر دایم بماند در دهانت

ور سخن خوش گویی ای جان و جهانم
بنده گردد بی سخن جان و جهانت

من روا دارم که کام من برآید
ور فرو خواهد شدن جانم به جانت

نیست جز دستان چو زلفت هیچ کارم
زانکه دیدم روی همچون گلستانت

گر به دستانی به دست آرد فریدت
در فشاند در سخن همچون زبانت
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۴۱
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۴۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.