ای زمین ای مادر زخم خورده ای وطن ستم دیده ای خانه ویران شده ای زمین ای گل زیبای کمر شکسته ای ساحل در زباله غرق شده ای ماهی در گِل افتاده ای جنگل در کویر محو شده ای دریاچه در مرگ خفته ای زمین تو بگو آیا امیدی هنوز جاری هست؟ آیا آینده را سزاوار زندگی هست؟ آیا در این تاریکی غم بار می‌توان روشنایی را یافت؟ ای زمین تو بگو آیا قطرات اشک‌ ابرها ، مرثیه‌ای برای رودخانه‌های خشکیده نیست؟ آیا زوزه باد ، ناله موجودات در حال انقراض نیست؟ آیا غبار غلیظ ابر بر فراز شهرها ، نقاب مرگ بر چهره طبیعت نیست؟ ای زمین ای مادر زخم خورده ما …تو بگو …. ___ دلنوشته محیط زیستی ابوالقاسم کریمی ورامین ۱۹ اردیبهشت ۱۴۰۳ ******

آه، ای زمینِ خسته ، ای زمین زخمی، ای وطن فراموش شده ، چه بر تو گذشته است که اینگونه غریبانه ناله‌ سر می‌کنی؟ آه ، ای مادر غمگین چه کسی بر روح تو ، تازیانه میزند چه کسی تو را رنج میدهد چه کسی… آه ، ای مادر ما ، آیا هنوز هم بشر را سزاوار محبت می بینی؟ روزگاری سبز و شاداب بودی، اما غبار ظلم، آیینه‌ات را تیره کرد. هوا که زمانی سرشار از عطر گل‌ها بود، حالا آغشته به دود و سم شده. رودخانه‌ها که زمانی حیات را فریاد میزدنند، حالا در پنجه سیاه فاضلاب ها گرفتارشده‌اند. جنگل‌ها که زمانی خانه درختان و پناهگاه جانوران بودند، حالا به انبار اَلوار و مخزن زباله تبدیل گشته اند. ای انسان نادان، چه بر سر سرنوشت خود و این کره خاکی آورده ای چگونه از یاد بردی که تو نیز جزئی از طبیعت هستی؟ _____ چهارشنبه – ۱۳ تیر ۱۴۰۳ ابوالقاسم کریمی