سوره فتح دعای نصر دعای توسل
عبارات مورد جستجو در ۵۹۵۱۸ گوهر پیدا شد:
اوحدالدین کرمانی : الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها
شمارهٔ ۳۱
برو به گوهر
در راه طلب زنیست هستی خیزد
اثبات درستی از شکستی خیزد
از لقمه طمع ببُر که در هر دو جهان
آفت همه از لقمه پرستی خیزد
اوحدالدین کرمانی : الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها
شمارهٔ ۳۲
برو به گوهر
صوفی غم جان خور تو غم نان تا کی
وز پرورش این تن نادان تا کی
اندر پی طبل شکم و نای گلو
این رقص زنخ به ضرب دندان تا کی
اوحدالدین کرمانی : الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها
شمارهٔ ۳۷
برو به گوهر
تا در سر تو مایهٔ مایی و منی است
آگه نشوی که مایهٔ کار تو چیست
مایی و منی در می و مستی گم کن
تا دریابی که مایه ت از کیسهٔ کیست
اوحدالدین کرمانی : الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها
شمارهٔ ۳۸
برو به گوهر
هر ذره که در هوای او گردان است
صد چون سر کیقباد و نوشروان است
با مردم درویش تکبّر بمکن
زیرا که همیشه گنج در ویران است
اوحدالدین کرمانی : الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها
شمارهٔ ۳۹
برو به گوهر
تا هستی خود را نکنی دامن چاک
ثابت نشود تو را قدم بر افلاک
تا چند منی و من، زخود شرمت باد
تو خود چه کسی، که ای، چه ای، مشتی خاک
اوحدالدین کرمانی : الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها
شمارهٔ ۴۱
برو به گوهر
ای خلقت تو زخاک وز آب منی
چندین چه تکبّر کنی آخر چو منی
خواهی که شوی زهر دو عالم آزاد
زنهار سخن مگو تو از ما و منی
اوحدالدین کرمانی : الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها
شمارهٔ ۴۲
برو به گوهر
از کبر مدار هیچ در دل هوسی
از کبر به جایی نرسیده است کسی
چون زلف بتان شکستگی عادت کن
تا صید کنی هزار دل در نفسی
اوحدالدین کرمانی : الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها
شمارهٔ ۴۴
برو به گوهر
دردا که تو از غرور وز بی خبری
بس بی خبری از آنچ بس بی خبری
گر می خواهی که بازیابی خود را
در خود منگر چنانک در خود نگری
اوحدالدین کرمانی : الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها
شمارهٔ ۴۵
برو به گوهر
الورد یقول بعد ما کنت اناس
قد صرت من العجب مهانا واداس
العجب دعوا فاعتبروا یا جلّاس
طیبوا و تواضعوا و خلّوا الوسواس
اوحدالدین کرمانی : الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها
شمارهٔ ۴۶
برو به گوهر
ای خسته و بسته از پس بینی خویش
بینی که چه بینی تو زخود بینی خویش
بینی کنی و به خلق کمتر بینی
بینی که چه آید به تو از بینی خویش
اوحدالدین کرمانی : الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها
شمارهٔ ۴۷
برو به گوهر
از خود بینی اگر شوی مست غرور
دوران فلک بر تو شود دیدهٔ مور
چون دیده اگر شوی زخود بینی دور
در دایرهٔ نقطه شوی دیدهٔ نور
اوحدالدین کرمانی : الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها
شمارهٔ ۴۸
برو به گوهر
ای نفس به سوی حق چنین نتوان شد
در حضرت او بی دل و دین نتوان شد
از خود بینی تو را به خود پروا نیست
با این همّت خدای بین نتوان شد
اوحدالدین کرمانی : الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها
شمارهٔ ۴۹
برو به گوهر
رو دیده بدوز تا دلت دیده شود
زان دیده جهانی دگرت دیده شود
گر تو زسر پسند خود برخیزی
کارت همه سر به سر پسندیده شود
اوحدالدین کرمانی : الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها
شمارهٔ ۵۱
برو به گوهر
از غایت خودپسندی و خودبینی
عالم همه نیکند و تو شان بدبینی
کس نیست که کس نیست همه کس داند
گر باز کنی دیدهٔ دل خودبینی
اوحدالدین کرمانی : الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها
شمارهٔ ۵۲
برو به گوهر
خودبین هرگز به هیچ حاصل نرسد
تا جان ندهد به عالم دل نرسد
با بدرقهٔ صدق و رفیق اخلاص
در راه طلب هیچ به منزل نرسد
اوحدالدین کرمانی : الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها
شمارهٔ ۵۳
برو به گوهر
یک دم چو نئی تو عاشق صادق عیش
کی دریابی حلاوت صادق عیش
تو از سر عجب خویش معشوق خودی
معشوقهٔ خویش کی بود عاشق عیش
اوحدالدین کرمانی : الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها
شمارهٔ ۵۴
برو به گوهر
چون خاک به زیر پایها فرسودن
به زانک به عجب آب روی افزودن
چون آتش اگر تیز شوی می شاید
چون باد سبکبار نشاید بودن
اوحدالدین کرمانی : الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها
شمارهٔ ۵۵
برو به گوهر
گر بر سر دریا نه سبک تر زخسی
دایم زچه در پی هوا و هوسی
خود را زهمه بیشترک می بینی
هر دم چو رسن تاب از آن بازپسی
اوحدالدین کرمانی : الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها
شمارهٔ ۵۸
برو به گوهر
گر شیر دلی صید هراسان مطلب
دشوار شود حاصل آسان مطلب
گنجی که دفینه در زمین روم است
تو از سر غفلت به خراسان مطلب
اوحدالدین کرمانی : الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها
شمارهٔ ۵۹
برو به گوهر
دل را تو همه جگر دهی افسوس است
خود را همه درد سر دهی افسوس است
واین عمر که مایهٔ حیات ابدی است
بیهوده به باد بردهی افسوس است