ساقی آن باده درافکند به پیمانه ی ما
که چه سیماب به رقص آمده کاشانه ی ما

چند غواص بری رنج به عمان پی در
طلب از قلزم دل گوهر یکدانه ی ما

هر که مجنون شود از شور و هوای لیلی
چون فلاطون بود او عاقل و فرزانه ی ما

شمع روی تو بود آفت پروانه ی جان
آتش طور نسوزد پر پروانه ی ما

دل پی خال تو می رفت دو چشمت گفتا
لاجرم بسته ی دامت کند این دانه ی ما

قصه لیلی و مجنون ز زبانها افتاد
تا که در عشق تو مشهور شد افسانه ی ما

اصل این می ز کجا ساقی او کیست که باز
سجده گاه ملکوت آمده میخانه ی ما

از من ای شیخ حرم گو به خلیل از سر شوق
کعبه ات طوف کند بر در میخانه ی ما

آری این میکده ی رحمت یزدان نجف است
کاندر او خانه خدا آمده جانانه ی ما

تشنه آشفته و تو چشمه ی فیض ازلی
پر کن امشب زکرم ساغر و پیمانه ی ما

«آشفتهٔ شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir