به رضاجوبی اغیار ز در راند مرا
آن که میراند در آخر زچه رو خواند مرا

به سگان در او محرم و یکرنگ شدم
از دورنگی رقیبان ز درش راند مرا

تازه نخلی که رطب داشت تمنا دل از او
از چه در کام ز کین حنظل افشاند مرا

منم آن شیر کز افسون شدمش سر به کمند
صید او کیست که از سلسله برهاند مرا

راند آشفته به صورت اگرم از در خویش
تا قیامت به درون داغ غمش ماند مرا

دل درویش به دست آر تو ای دست خدا
از غرور ار صنمی خاطر رنجاند مرا

برو ای قیصر و بر مملکت خویش مناز
که نهان پیر مغان دی سگ خود خواند مرا

«آشفتهٔ شیرازی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir