هوش مصنوعی:
این شعر از صائب تبریزی، شاعر سبک هندی، به مضامینی چون عشق، امید، ناامیدی، انتقاد از خودبینی و خرده‌گیری، و نیز قدرت طبیعت در احیا و تغییر می‌پردازد. شاعر از تصاویر زیبایی مانند سرو، ابر بهاران، برق، و سیمرغ استفاده کرده است تا احساسات عمیق انسانی و مفاهیم فلسفی را بیان کند.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق فلسفی و عرفانی، استفاده از استعاره‌های پیچیده، و نگاه انتقادی به جامعه ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. این شعر更适合 افرادی که از بلوغ فکری و ادبی کافی برای درک لایه‌های معنایی آن برخوردارند.
غزل شمارهٔ ۳۳۷۸
کیست دست من آزاده ز یاران گیرد؟
سرو را دست مگر ابر بهاران گیرد
نقس سوخته اش نقطه حیرت گردد
نی سواری که پی برق سواران گیرد
دانه سوخته را گریه ما سبز کند
زاغ در گلشن ما رنگ هزاران گیرد
نشود زخم زبان مانع طغیان جنون
خار چون دامن سیلاب بهاران گیرد؟
بگذر از مردم خودبین که کند خود را گم
هر که آیینه ازین آینه داران گیرد
خرده بینان فلک، خانه شماری چندند
چه کسی یاد ازین خانه شماران گیرد؟
هست امید که نومید نگردد صائب
دل اگر سایه سیمرغ شکاران گیرد
سرو را دست مگر ابر بهاران گیرد
نقس سوخته اش نقطه حیرت گردد
نی سواری که پی برق سواران گیرد
دانه سوخته را گریه ما سبز کند
زاغ در گلشن ما رنگ هزاران گیرد
نشود زخم زبان مانع طغیان جنون
خار چون دامن سیلاب بهاران گیرد؟
بگذر از مردم خودبین که کند خود را گم
هر که آیینه ازین آینه داران گیرد
خرده بینان فلک، خانه شماری چندند
چه کسی یاد ازین خانه شماران گیرد؟
هست امید که نومید نگردد صائب
دل اگر سایه سیمرغ شکاران گیرد
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۳۷۷
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۳۷۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
