ای زِ هِجْرانِ تو مُردن، طَرَب و راحَتِ من
مرگْ بر من شُده‌‌ بی‌تو مَثَلِ شَهْد و لَبَن

می‌طَپَد ماهیِ‌‌ بی‌آب بر آن ریگِ خَشِن
تا جُدا گردد آن جانِ نِزارَش زِ بَدَن

آبِ تَلْخی شُده بر جانورانْ آبِ حَیات
شِکَرِ خُشک بَریشان بَتَر از گور و کَفَن

نیست بازی کَشِشِ جُزو به اصلِ کُلِ خویش
چند پیغامبر بِگْریست پِیِ حُبِّ وَطَن

کودکی کو نَشِناسَد وَطَن و مولِدِ خویش
دایه خواهد، چه سِتُنْبول مَر او را چه یَمَن

شُد چراگاهِ ستاره سویِ مَرعایِ فَلَک
حَیَوان خاک پَرَستَد، مَثَلِ سَرو و سَمَن

من ازین ناله اگر چه که دَهان می‌بَندَم
نَتَوان در شِکَمِ آبْ فروبَست دَهَن

نَفَسِ چَغْز زِ آب است، نه از بادِ هوا
بَحْریان را هَله این باشد مَعْهوده و فَن

عارفانی که نَهانَند در آن قُلْزُمِ نور
دَمِشان جُمله زِ نوری­ست ظَلاماتْ شِکَن

قَلَم و لوح چو این جا بِرَسیدیم شِکَست
شِکَند کوه چو آگَهْ شود از رَبِّ مَنَن

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir