سوره فتح دعای نصر دعای توسل

خلاصه و رده بندی سنی

هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که مفاهیم عمیقی مانند وحدت وجود، فنا در حق، رهایی از تعلقات دنیوی، و سیر و سلوک معنوی را بیان می‌کند. شاعر از مخاطب می‌خواهد تا از دلبستگی‌های مادی دوری کند، به سوی حقیقت و معنویت حرکت کند، و در مسیر عشق الهی گام بردارد. همچنین، تأکید بر خودشناسی، پالایش روح، و رسیدن به مقامات عالی معنوی از مضامین اصلی این شعر است.

رده سنی: 18+ مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی موجود در این شعر نیاز به درک و تجربه‌ی بالاتری از زندگی و تفکر دارد. این مفاهیم ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد و نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی بیشتر دارد.

بی‌جا شو در وحدت در عین فنا جا کن
هر سر که دویی دارد در گردن ترسا کن

اندر قفص هستی این طوطی قدسی را
زان پیش که برپرد شکرانه شکرخا کن

چون مست ازل گشتی شمشیر ابد بستان
هندوبک هستی را ترکانه تو یغما کن

دردی وجودت را صافی کن و پالوده
وان شیشه معنی را پرصافی صهبا کن

تا مار زمین باشی کی ماهی دین باشی؟
ما را چو شدی ماهی پس حمله به دریا کن

اندر حیوان بنگر سر سوی زمین دارد
گر آدمی‌یی آخر سر جانب بالا کن

در مدرسه آدم با حق چو شدی محرم
بر صدر ملک بنشین تدریس ز اسما کن

چون سلطنت الا خواهی بر لالا شو
جاروب ز لا بستان فراشی  اشیاء کن

گر عزم سفر داری بر مرکب معنی رو
ورزان که کنی مسکن بر طارم خضرا کن

می باش چو مستسقی کو را نبود سیری
هر چند شوی عالی تو جهد به اعلا کن

هر روح که سر دارد او روی به در دارد
داری سر این سودا؟ سر در سر سودا کن

بی‌سایه نباشد تن سایه نبود روشن
برپر تو سوی روزن پرواز تو تنها کن

بر قاعده مجنون سرفتنه غوغا شو
کین عشق‌ همی‌گوید کز عقل تبرا کن

هم آتش سوزان شو هم پخته و بریان شو
هم مست شو و هم می‌ بی‌هر دو تو گیرا کن

هم سر شو و محرم شو هم دم زن و همدم شو
هم ما شو و ما را شو هم بندگی ما کن

تا ره نبرد ترسا دزدیده به دیر تو
گه عاشق زناری گه قصد چلیپا کن

دانا شده‌یی لیکن از دانش هستانه
بی‌دیده هستانه رو دیده تو بینا کن

موسی خضرسیرت شمس الحق تبریزی
از سر تو قدم سازش قصد ید بیضا کن

مولوی

بی‌جا شو در وَحدت در عینِ فَنا جا کُن
هر سَر که دُویی دارد در گَردنِ تَرسا کُن

اَنْدَر قَفَصِ هستی این طوطیِ قُدسی را
زان پیش که بَرپَرَّد شُکرانه شِکَرخا کُن

چون مَستِ اَزَل گشتی شمشیر اَبَد بِسْتان
هِنْدوبَکِ هستی را تُرکانه تو یَغما کُن

دُردیِّ وجودت را صافی کُن و پالوده
وان شیشَه مَعنی را پُرصافیِ صَهْبا کُن

تا مارِ زمین باشی کِی ماهی دین باشی؟
ما را چو شُدی ماهی پس حَمله به دریا کُن

اَنْدَر حَیَوان بِنْگَر سَر سویِ زمین دارد
گَر آدمی‌یی آخِر سَر جانِبِ بالا کُن

در مدرسه آدم با حَقْ چو شُدی مَحْرَم
بر صَدْرِ مَلَک بِنْشین تَدریسْ زِ اَسْما کُن

چون سَلطَنتِ اِلّا خواهی بَرِ لالا شو
جاروب زِ لا بِسْتان فَرّاشی ِ اَشیاء کُن

گَر عَزمِ سَفَر داری بر مَرکَبِ مَعنی رو
وَرْزان که کُنی مَسکَن بر طارَم خَضْرا کُن

می باش چو مُسْتَسقی کو را نَبُوَد سیری
هر چند شوی عالی تو جَهد به اَعْلا کُن

هر روح که سَر دارد او رویْ به دَر دارد
داری سَرِ این سودا؟ سَر در سَرِ سودا کُن

بی‌سایه نباشد تَن سایه نَبُوَد روشَن
بَرپَر تو سویِ روزَن پَروازْ تو تنها کُن

بر قاعده مَجنون سَرفِتْنه غوغا شو
کین عشقْ‌ هَمی‌گوید کَزْ عقلْ تَبَرّا کُن

هم آتشِ سوزان شو هم پُخته و بِریان شو
هم مَست شو و هم میْ‌ بی‌هر دو تو گیرا کُن

هم سِر شو و مَحْرَم شو هم دَم زن و هَمدَم شو
هم ما شو و ما را شو هم بَندگیِ ما کُن

تا رَه نَبَرَد تَرسا دُزدیده به دَیرِ تو
گَهْ عاشقِ زُنّاری گَهْ قَصدِ چَلیپا کُن

دانا شده‌یی لیکِن از دانشِ هَستانه
بی‌دیده هَستانه رو دیده تو بینا کُن

موسیِّ خَضِرسیرت شَمسُ الْحَقِ تبریزی
از سَر تو قَدَم سازش قَصدِ یَدِ بَیضا کُن

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir