هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و عاشقانه است که در آن شاعر از معشوق الهی یا عشق حقیقی دعوت می‌کند تا به سوی او بیاید. شاعر از رنج هجران و دوری می‌گوید و از معشوق می‌خواهد که با آمدنش، دل‌های عاشقان را شاد و گشاده کند. او معشوق را به خورشید تشبیه می‌کند که هم نزدیک است و هم دور، و از او می‌خواهد که عیوب را بپوشاند و نیکی‌ها را ببخشد.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی احساسی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۱۳۶۴

اَیُّهَا النُّورُ فِی الْفُؤاد، تَعال
غَایَةَ الْجَدِّ وَالْمُراد، تَعال

اَنْتَ تَدْری حَیاتُنا بِیَدَیْک
لا تُضَیِّقْ عَلَی العِباد، تَعال

اَیُّهَا الْعِشْقُ اَیُّهَا الْمَعْشُوقْ
حُلْ عَنِ الصَّدِ وَالْعِناد، تَعال

یا سُلَیْمانُ ذی الْهَداهِدُ لَکْ
فَتَفَقَّدْ بِالْاِفْتِقاد، تَعال

اَیُّهَا السّابِقُ الَّذی سَبَقَتْ
مِنْکَ مَصْدُوقَةُ الْوَداد، تَعال

فَمِنَ الْهَجْرِ ضَجَّتِ الْاَرْواح
اَنْجِز الْعَوْدَ یا مَعاد، تَعال

اُسْتُرِ الْعَیْبَ وَابْذُلِ الْمَعْرُوف
هکَذا عادَةُ الْجَواد، تَعال

چه بُوَد پارسی تَعال؟ بیا
یا بیا یا بِدِه تو داد، تَعال

چون بیایی زِهی گُشاد و مُراد
چون نیایی زِهی کَساد، تَعال

ای گُشادِ عَرَب قُبادِ عَجَم
تو گُشایی دِلَم به یاد، تَعال

ای درونَم تَعالَ گویانْ تو
وِیْ زِبودِ تو بود و باد، تَعال

طُفْتُ فیکَ الْبِلادَ یا قَمَرًا
بی مُحیطًا وَبِالْبِلاد، تَعال

اَنْتَ کَالشَّمْسِ اِذْ دَنَتْ وَنَأَتْ
یا قَریبًا عَلَی الْبِعاد، تَعال
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۳
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۳۶۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۳۶۵
نظرها و حاشیه ها
علیرضا مختارپور
۱۴۰۰/۴/۴ ۲۲:۵۴

با سلام و احترام،
در مصرع:اَنْجِرِ الْعَوْدَ یا مَعاد، تَعال.

انجز صحیح است.

گوهرین: با سلام و با تشکر از توجه شما. اصلاح شد.