هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی است که در آن شاعر از جمال و نور آفتاب به عنوان نمادی از عشق الهی و معنویت سخن می‌گوید. او از عاشقان می‌خواهد که به سوی این نور حرکت کنند و خود را در آن فنا کنند. شاعر همچنین از شمس تبریزی به عنوان نماد عشق و روشنایی یاد می‌کند و مخاطبان را به سوی او فرا می‌خواند.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای خوانندگان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۷۵۴

می‌خُرامَد آفتابِ خوب رویان رَهْ کنید
روی­ها را از جَمالِ خوبِ او چون مَهْ کنید

مُردگانِ کُهنه را رویَش دو صد جان می‌دَهَد
عاشقانِ رَفته را از رویِ او آگَهْ کنید

از کَفِ آن هر دو ساقی چَشم او و لَعْلِ او
هر زمانی میْ خورید و هر زمانی خَهْ کنید

جانِبِ صَحرایِ رویَش طُرفه چاهی گفته اند
قَصدِ آن صَحرا کنید و نِیَّتِ آن چَهْ کنید

نَک نشانِ روشنی در خیمه‌ها تابان شُده­ست
گوشِ اَسْپان را به سویِ خیمه و خَرگَهْ کنید

آستانِ خَرگَهَش شُد کَهْرُبایِ عاشقان
عاشقان لاغَر تَنِ خود را چو بَرگِ کَهْ کنید

در خُمارِ چَشمِ مَستَش چَشم­ها روشن کنید
وَزْ برایِ چَشمِ بَد را ناله و آوَهْ کنید

شاهِ جان­ها شَمسِ تبریزی­ست وین دَمْ آنِ اوست
رُخ بِدو آرید و خود را جُمله ماتِ شَهْ کنید
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۷۵۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۷۵۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.