سوره فتح دعای نصر دعای توسل
عبارات مورد جستجو در ۵۹۵۱۸ گوهر پیدا شد:
صائب تبریزی : مطالع
شمارهٔ ۴۹۰
برو به گوهر
بس که سرزد شکوه رزق از لب گویای تو
شد دل گندم دو نیم از بدگمانی های تو
صائب تبریزی : مطالع
شمارهٔ ۴۹۳
برو به گوهر
پریزادی است دست آموز زلف مشکبار او
که یک دم بر زمین ننشیند از دوش و کنار او
صائب تبریزی : مطالع
شمارهٔ ۴۹۵
برو به گوهر
کجا سرپنجه خورشید گیرد جای دست تو؟
به غیر از بهله دستی نیست بر بالای دست تو
صائب تبریزی : مطالع
شمارهٔ ۴۹۸
برو به گوهر
می چکد بوسه ز لعل لب میخواره تو
می زند خون هوس جوش ز نظاره تو
صائب تبریزی : مطالع
شمارهٔ ۵۰۰
برو به گوهر
ز انفعال خرام تو آب گردد سرو
ز طوق فاخته پا در رکاب گردد سرو
صائب تبریزی : مطالع
شمارهٔ ۵۰۳
برو به گوهر
در علم ظاهری چه کنی عمر خود تباه؟
دل را سفید کن، چه ورق می کنی سیاه؟
صائب تبریزی : مطالع
شمارهٔ ۵۰۴
برو به گوهر
ز ذکر جهر مکن منع صوفیان لله
که عاشقند به بانگ بلند برالله
صائب تبریزی : مطالع
شمارهٔ ۵۰۵
برو به گوهر
از اشک برد راه به کوی تو نظاره
در بحر کند سیر معلم به ستاره
صائب تبریزی : مطالع
شمارهٔ ۵۱۱
برو به گوهر
این که زاهد کرد پهلوی خود از دنیا تهی
کاش در پای گلی می کرد یک مینا تهی
صائب تبریزی : ابیات منتسب
شمارهٔ ۲
برو به گوهر
خضر نتواند به آب زندگی از ما خرید
منصب میرابی سرچشمه آیینه را
صائب تبریزی : ابیات منتسب
شمارهٔ ۵
برو به گوهر
چه حاجت است به می لعل سیررنگ ترا؟
نظر به پرتو خورشید نیست سنگ ترا
صائب تبریزی : ابیات منتسب
شمارهٔ ۱۲
برو به گوهر
آن که بی شیرازه دارد کهنه اوراق مرا
بارها شیرازه دیوان محشر کرده است
صائب تبریزی : ابیات منتسب
شمارهٔ ۱۵
برو به گوهر
چشم خود را داده بود از آب حیوان خضر آب
تا غرور آیینه را از دست اسکندر گرفت
صائب تبریزی : ابیات منتسب
شمارهٔ ۲۰
برو به گوهر
تلاش بیهده ای می کند سر خورشید
ستاده (فتاده؟) است بلند، آستان حضرت دوست
صائب تبریزی : ابیات منتسب
شمارهٔ ۲۵
برو به گوهر
کاکل چه گنه دارد، دستش ز قفا واکن
هر فتنه که می بینم در زیر سرزلف است
صائب تبریزی : ابیات منتسب
شمارهٔ ۳۲
برو به گوهر
در آن گلشن که آید در سخن لعل گهربارش
ز شبنم آب حسرت غنچه ها را در دهان گردد
صائب تبریزی : ابیات منتسب
شمارهٔ ۴۰
برو به گوهر
جمعی که زیر چرخ شبی روز کرده اند
چون شمع، دل خنک به نسیم سحر کنند
صائب تبریزی : ابیات منتسب
شمارهٔ ۴۱
برو به گوهر
تا شرم داشت منصب آیینه داریت
گرداندن لباس تو تغییر رنگ بود
صائب تبریزی : ابیات منتسب
شمارهٔ ۴۵
برو به گوهر
سیه گر کرد روزم چشم او، خود هم کشید آخر
مکافات عمل را در لباس سرمه دید آخر
صائب تبریزی : ابیات منتسب
شمارهٔ ۴۶
برو به گوهر
صائب ز فکرهای گلوسوز من نماند
جا در بیاض گردن خوبان روزگار