هوش مصنوعی:
این آیات از سوره بلد با سوگند به شهر مکه و انسان آغاز می‌شود، سپس به خلقت انسان در رنج و سختی اشاره می‌کند. آیات به رفتارهای غرورآمیز و ناسپاس انسان پرداخته و نعمت‌های الهی مانند چشم، زبان و لب‌ها را یادآور می‌شود. سپس راه هدایت و انجام اعمال نیک مانند آزاد کردن بردگان، اطعام فقرا و یتیمان را بیان می‌کند. در پایان، مؤمنان را به عنوان اصحاب میمنه و کافران را به عنوان اصحاب مشئمه معرفی می‌کند و عذاب الهی را برای کافران توصیف می‌نماید.
رده سنی:
12+
محتوا شامل مفاهیم عمیق دینی و اخلاقی است که برای درک بهتر، نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد. همچنین، بحث درباره عذاب اخروی ممکن است برای کودکان کم‌سن مناسب نباشد.
سورة البلد
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند بخشنده مهربان
لَا أُقْسِمُ بِهَـٰذَا الْبَلَدِ﴿۱﴾
نه، سوگند به این بلد (مکّه معظّم و مسجد کعبه محترم).
وَأَنتَ حِلٌّ بِهَـٰذَا الْبَلَدِ﴿۲﴾
و حال آنکه تو (ای رسول گرامی) در این بلد منزل داری.
وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ﴿۳﴾
و قسم به پدر (بزرگوار انسان، آدم صفی) و فرزندان (خدا پرست) او.
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِي كَبَدٍ﴿۴﴾
که ما انسان را به حقیقت در رنج و مشقّت آفریدیم (و به بلا و محنتش آزمودیم).
أَيَحْسَبُ أَن لَّن يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ﴿۵﴾
آیا انسان پندارد که هیچ کس بر او توانایی ندارد؟
يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُّبَدًا﴿۶﴾
می‌گوید: من مال بسیاری تلف کردم.
أَيَحْسَبُ أَن لَّمْ يَرَهُ أَحَدٌ﴿۷﴾
آیا پندارد احدی او را ندیده (و افکار و اعمال بدش را ندانسته و ریا و نفاقش را نمی‌داند).
أَلَمْ نَجْعَل لَّهُ عَيْنَيْنِ﴿۸﴾
آیا ما به او دو چشم عطا نکردیم؟
وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ﴿۹﴾
و زبان و دو لب به او ندادیم؟
وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ﴿۱۰﴾
و راه خیر و شر را به او ننمودیم؟
فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ﴿۱۱﴾
باز هم به عقبه (تکلیف) تن در نداد.
وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ﴿۱۲﴾
و چگونه توان دانست که آن عقبه (تکلیف و ایمان) چیست؟
فَكُّ رَقَبَةٍ﴿۱۳﴾
آن بنده (در راه خدا) آزاد کردن است.
أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ﴿۱۴﴾
و طعام دادن در روز قحطی و گرسنگی است.
يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ﴿۱۵﴾
به یتیم خویشاوندان خود.
أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ﴿۱۶﴾
یا به فقیر مضطرّ خاک نشین.
ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ﴿۱۷﴾
و آن گاه هم از آنان باشد که ایمان آورده و یکدیگر را به اهمیتت صبر و مهربانی با خلق سفارش می‌کنند.
أُولَـٰئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ﴿۱۸﴾
که آنها اهل یمین و سعادتند (و نامه عمل به دست راست گیرند).
وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ﴿۱۹﴾
و آنان که به آیات ما (قرآن و دیگر کتب آسمانی) کافر شدند آنها اهل شومی و شقاوتند (نامه عمل به دست چپ دارند).
عَلَيْهِمْ نَارٌ مُّؤْصَدَةٌ﴿۲۰﴾
بر آن کافران آتشی سر پوشیده (که از آن راه گریزی نیست) احاطه خواهد کرد.
به نام خداوند بخشنده مهربان
لَا أُقْسِمُ بِهَـٰذَا الْبَلَدِ﴿۱﴾
نه، سوگند به این بلد (مکّه معظّم و مسجد کعبه محترم).
وَأَنتَ حِلٌّ بِهَـٰذَا الْبَلَدِ﴿۲﴾
و حال آنکه تو (ای رسول گرامی) در این بلد منزل داری.
وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ﴿۳﴾
و قسم به پدر (بزرگوار انسان، آدم صفی) و فرزندان (خدا پرست) او.
لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِي كَبَدٍ﴿۴﴾
که ما انسان را به حقیقت در رنج و مشقّت آفریدیم (و به بلا و محنتش آزمودیم).
أَيَحْسَبُ أَن لَّن يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ﴿۵﴾
آیا انسان پندارد که هیچ کس بر او توانایی ندارد؟
يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُّبَدًا﴿۶﴾
می‌گوید: من مال بسیاری تلف کردم.
أَيَحْسَبُ أَن لَّمْ يَرَهُ أَحَدٌ﴿۷﴾
آیا پندارد احدی او را ندیده (و افکار و اعمال بدش را ندانسته و ریا و نفاقش را نمی‌داند).
أَلَمْ نَجْعَل لَّهُ عَيْنَيْنِ﴿۸﴾
آیا ما به او دو چشم عطا نکردیم؟
وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ﴿۹﴾
و زبان و دو لب به او ندادیم؟
وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ﴿۱۰﴾
و راه خیر و شر را به او ننمودیم؟
فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ﴿۱۱﴾
باز هم به عقبه (تکلیف) تن در نداد.
وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ﴿۱۲﴾
و چگونه توان دانست که آن عقبه (تکلیف و ایمان) چیست؟
فَكُّ رَقَبَةٍ﴿۱۳﴾
آن بنده (در راه خدا) آزاد کردن است.
أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ﴿۱۴﴾
و طعام دادن در روز قحطی و گرسنگی است.
يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ﴿۱۵﴾
به یتیم خویشاوندان خود.
أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ﴿۱۶﴾
یا به فقیر مضطرّ خاک نشین.
ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ﴿۱۷﴾
و آن گاه هم از آنان باشد که ایمان آورده و یکدیگر را به اهمیتت صبر و مهربانی با خلق سفارش می‌کنند.
أُولَـٰئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ﴿۱۸﴾
که آنها اهل یمین و سعادتند (و نامه عمل به دست راست گیرند).
وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ﴿۱۹﴾
و آنان که به آیات ما (قرآن و دیگر کتب آسمانی) کافر شدند آنها اهل شومی و شقاوتند (نامه عمل به دست چپ دارند).
عَلَيْهِمْ نَارٌ مُّؤْصَدَةٌ﴿۲۰﴾
بر آن کافران آتشی سر پوشیده (که از آن راه گریزی نیست) احاطه خواهد کرد.
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:سورة الفجر
گوهر بعدی:سورة الشمس
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
