هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی از صائب تبریزی، با استفاده از تصاویر و استعاره‌های زیبا، به توصیف حالات و احساسات عاشقان می‌پردازد. شاعر از عناصری مانند باده، لاله، ثریا، ماه عید، آفتاب، یاقوت، سیمرغ و خورشید برای بیان عمق عشق و رنج‌های عاشقان استفاده کرده است. شعر بر پایه‌ی عشق و ایثار عاشقان بنا شده و نشان‌دهنده‌ی تسلیم‌ناپذیری آنان در برابر سختی‌هاست.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن برای مخاطبان کم‌سن‌وسال ممکن است دشوار باشد. همچنین، برخی از استعاره‌ها و اصطلاحات به کار رفته نیاز به دانش ادبی و تجربه‌ی زندگی بیشتری برای درک کامل دارند.

غزل شمارهٔ ۶۳۶۰

خون دل است باده گلفام عاشقان
چون لاله داغدار بود کام عاشقان

گلبانگ عاشقان ز ثریا گذشته است
گردون چگونه حلقه کند نام عاشقان؟

موجی است ماه عید ز بحر نشاط عشق
چون صبحدم شکفته بود شام عاشقان

شد ذره ذره ساغر زرین آفتاب
در عین گردش است همان جام عاشقان

یاقوت رنگ باخت ز سرمای حادثات
سرخ است همچنان رخ گلفام عاشقان

سیمرغ عقل را به نظر درنیاورد
هر جا بساط پهن کند دام عاشقان

مانند داغ لاله نماید سیه گلیم
خورشید بر صحیفه ایام عاشقان

انگشت زینهار برآورد ز آه گرم
صحرای محشر از اثر گام عاشقان

عشق از جواب خشک تسلی نمی شود
روغن ز ریگ می کشد ابرام عاشقان

صائب دهان نشسته به آتش چو آفتاب
زنهار بر زبان نبری نام عاشقان
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۳۵۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۳۶۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.