بِزَن آن پَردهٔ دوشین که من امروز خَموشم
زِ تَفِ آتشِ عشقت منِ دِلْسوز خَموشَم

مَنَم آن باز که مَستم زِ کُلَه­بَسته شُدسْتم
زِ کُلَه چَشمْ فَرازم زِ کُلَه­دوز خَموشَم

زِ نِگارِ خوشِ پنهان زِ یکی آتشِ پنهان
چو دلْ­‌افروخته گشتم زِ دِلْفروز خَموشَم

چو بِدیدم که دَهانَم شُد غَمّازِ نَهانَم
سُخَنِ فاش چه گویم که زِ مَرموز خَموشَم

به رَهِ عشقْ خیالش چو قَلاووزِ من آمد
زِ رَهَش گویم لیِکن زِ قَلاووز خَموشَم

زِ غَمْ افروخته گشتم به غَمْ آموخته گشتم
زِ غَم اَر ناله بَرآرَم زِ غَم­آموز خَموشَم

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir