هوش مصنوعی:
این متن به بیان احساسات و عواطف انسانی می‌پردازد که شامل توبه، عیوب، رحمت الهی، تسلیم در برابر خداوند و درک اسرار الهی است. شاعر از ضعف‌های خود سخن می‌گوید و از خداوند طلب رحمت و درک بیشتر می‌کند. همچنین، به نقش تسلیم در برابر تقدیر و قدرت الهی اشاره می‌کند.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و مفاهیم پیچیده‌ی مذهبی و عرفانی ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
غزل شمارهٔ ۱۲۹۱
توبهٔ من دُرُست نیست خَموش
منِ بی‌توبه را به کَس مَفْروش
بَندهٔ عیب ناک را بِمَران
رَحْمَتِ خویش را ازو بِمَپوش
تو سَمیعِ ضَمیر و فکری و ما
لَب بِبَسته هَمی‌زنیم خُروش
هر غَم و شادی‌یی که صورت بَست
پیشِ تصویر توست خِدمَت کوش
نَقْشْ تسلیم گشته پیشِ قَلَم
گَهْ پَلنگَش کُنیّ و گاهی موش
می‌نِمایَد فَسُرده هر چیزم
هَمچو دیگند هر یکی در جوش
می‌زَنَد نَعْره‌هایِ پنهانی
ذَرّه ذَرّه چو مُرغِ مَرزَنگوش
وَقت آمد که بِشْنَوید اسرار
می‌گُشایَد خدا شما را گوش
وَقت آمد که سَبزپوشان نیز
دَر رَسَند از رِواقِ اَزْرَق پوش
منِ بی‌توبه را به کَس مَفْروش
بَندهٔ عیب ناک را بِمَران
رَحْمَتِ خویش را ازو بِمَپوش
تو سَمیعِ ضَمیر و فکری و ما
لَب بِبَسته هَمی‌زنیم خُروش
هر غَم و شادی‌یی که صورت بَست
پیشِ تصویر توست خِدمَت کوش
نَقْشْ تسلیم گشته پیشِ قَلَم
گَهْ پَلنگَش کُنیّ و گاهی موش
می‌نِمایَد فَسُرده هر چیزم
هَمچو دیگند هر یکی در جوش
می‌زَنَد نَعْره‌هایِ پنهانی
ذَرّه ذَرّه چو مُرغِ مَرزَنگوش
وَقت آمد که بِشْنَوید اسرار
می‌گُشایَد خدا شما را گوش
وَقت آمد که سَبزپوشان نیز
دَر رَسَند از رِواقِ اَزْرَق پوش
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۲۹۰
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۲۹۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
