زور بازوی یقینش رفع هر شک میکند
هر که اواز لوح هستی خویش را حک میکند

طرقه العینی بمعراج حقایق میرسد
هر که خود را با براق عشق هم تک میکند

اهل وحدت در جهان جز یک نمی‌بیند دلش
مشرکست آنکو بعقل خود دو را یک میکند

صیقلی کن لوح دلرا از ریاضات بدن
صیقل دل چشم جانرا کار عینک میکند

ناخن غیرت مزن بر دل که زخم ناخنش
چار دیوار حصار جان مشبک میکند

عقل خودبین افکند در دل ز فکرت عقدها
عشق را نازم که دستش عقدها فک میکند

عشق اگر بر موسی جانت تجلی آورد
صد چو طور هستی موهوم مندک میکند

عشق اگر الملک لی گوید و گر خامش شود
مو بموی عاشقان فریاد لک لک میکند

کور و کر را عشق چشم و گوش باقی میدهد
کودن و افسرده را هم گرم و زیرک میکند

من ندانم تیر مژگان بر دلم چون میزند
اینقدر دانم که زخم سینه کاوک میکند

میزنم خود را به تیغ عشق بادا هر چه باد
یا ظفر با قتل کارم را بدو یک میکند

با کسی کو خالی از عشق است پر صحبت مدار
همنشین تأثیر بسیار اندک اندک میکند

چون درشتی می‌کند دشمن تو نرمی پیشه کن
نرمی از دل کینها بیرون یکایک میکند

حاش‌لله حاسدان را از من آزاری رسد
لیک حرف دل نشستم کار ناوک میکند

دوستانرا بر درخت دوستی می‌پرورد
لطف ایزد دشمنان را یک بیک چک میکند

نیست فیض از تازه گویان و نه هم از شاعران
لیک کار تازه گویان اندک اندک میکند

«فیض کاشانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir