هوش مصنوعی: این متن شعری است که در آن شاعر با استفاده از تصاویر و تشبیهات زیبا، ویژگی‌های محبوب خود را توصیف می‌کند. او از عناصری مانند آفتاب، سایه، یوسف، عیسی، و قند برای توصیف زیبایی و جذابیت معشوق استفاده می‌کند. همچنین در بخشی از شعر به مدح و ستایش یک پادشاه (شاه ابراهیم) می‌پردازد و او را با عناوین بلندپایه توصیف می‌کند.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عاشقانه و تشبیهات پیچیده است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از اصطلاحات و اشارات تاریخی و مذهبی (مانند یوسف، عیسی، و شاه ابراهیم) نیازمند دانش پایه‌ای است که معمولاً در سنین بالاتر کسب می‌شود.

غزل شمارهٔ ۴۶۹

رخت را آفتاب سایه‌گستر می‌توان گفتن
خطت را سایهٔ خورشیدپرور می‌توان گفتن

میانت را نشاید موی گفت از نارکی اما
دهانت را ز تنگی تنگ شکر می‌توان گفتن

رخت را با رخ یوسف مقابل می‌توان کردن
دمت را با دم عیسی برابر می‌توان گفتن

مکرر گرچه نتوان گفت با آن نوش لب حرفی
لبش را گفته‌ام قند و مکرر می‌توان گفتن

به آن مه در سرمستی حدیثی گفته‌ام کین دم
نه ز آن برمی‌توان گشتن نه دیگر می‌توان گفتن

به سان محتشم داد به شاهی کشور دل را
که او را پادشاه هفت کشور می‌توان گفتن

سپهر دین و دولت شهسوار عرصه شوکت
که خاک پای او را تاج قیصر می‌توان گفتن

الوالغالب جلال الغروالدین شاه ابراهیم
که نعل توسنش را ماه نور می‌توان گفتن
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۴۶۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۴۷۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.