هوش مصنوعی: این متن شعری است که در آن شاعر از زیبایی‌های طبیعت، عشق، و احساسات عمیق انسانی سخن می‌گوید. او از عناصری مانند خال سیاه، گیسوی معطر، و چهره‌ی محبوب به‌عنوان نمادهای زیبایی و عشق استفاده می‌کند. همچنین، شاعر به مفاهیمی مانند دوری و هجران، خوشبختی، و تقدیر اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عاشقانه و احساسی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال نامفهوم یا پیچیده باشد. همچنین، برخی از اشارات شاعر نیاز به درک عمیق‌تری از ادبیات و احساسات انسانی دارد که معمولاً در سنین بالاتر حاصل می‌شود.

شمارهٔ ۴۱

روز طرب و خرمی دولت و دین است
دوران زمان شاد به دارای زمین است

می گفت و همی دید در آیینه به مژگانش
آن تیر که از جوشن جان بگذرد این است

می گفت و همی خست به دندان لب خندانش
لعلی که به عقد گهر آمیخت چنین است

نبود عجب ار بخت سیاهم طلبد کام
زان روی که بازلف و خط و خال قرین است

زین پس من و با روز سیه گوشه ی عزلت
کان خال سیه نیز چو من گوشه نشین است

تا دوزخ هجران چه کند روز وداعش
بر من چو به عاصی نفس باز پسین است

این روی تو یا پرتوی از لمعه ی قدس است
این کوی تو یا گلشنی از خلد برین است

این نکهت گیسوی تو یا بوی بهار است
این چنین خم موی تو یا نافه ی چین است

این مهبط نور است که در وادی طور است
یا انجمن شاه که در گلشن فین است
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۴۰
گوهر بعدی:شمارهٔ ۴۲
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.